Devo - Whip It

Whip it!

γιατρε ποια ειμαι τελικα?

Μου αρέσουν τα κωλόπαιδα, ο κωλοπαιδισμός, θα ήθελα να ήμουν μεγάλη αλήτισσα.

Στα κρυφά ονειρεύομαι ταξίδια χωρίς επιστροφή, άπειρο αλκόολ, βρώμικες νύχτες σε κάποιο ξεπεσμένο μπαράκι με μπόλικο Tom Waits στο βάθος και γκόμενους με βρώμικα χέρια και πρόστυχα λόγια να με χουφτώνουν.

Μου αρέσουν και οι φλώροι, οι ντροπαλοί, που δε τους παίρνεις κουβέντα χωρίς να κοκκινήσουν τα μάγουλά τους.

Στα κρυφά ονειρεύομαι δειλά αγγίγματα κάτω απ' το τραπέζι, ένα ξαφνικό πεταχτό φιλί στο μάγουλο, πρωινά στη λιακάδα να με λούζει το φώς και αυτός να λατρεύει την παιδικότητά μου ακούγοντας τον Εrik Satie να ειρωνεύεται την διπλή μου φύση.

Τους πρώτους προσπαθώ να τους πείσω ότι είμαι ντροπαλή και συντηρητική μέχρι τα μπούνια, τους δεύτερους ότι είμαι ο πιο βρωμερός υπάνθρωπος.

Γιατρέ, ποια είμαι τελικά?

bedroom stories

Την ιστορία θα σας την γράψω στεγνά, με καφέ και τσιγάρο...Κανένας κοέν ή τζαρετ να προβοκάρει την σκέψη μου μουσικά. Σε αυτήν την ιστορία δεν υπάρχουν νότες. Υπάρχει μόνο καφές και τσιγάρο και ένα χάπι που κάνει βόλτες στο στομάχι μου. Δύο χάπια για την ακρίβεια, αλλά το ένα μάλλον τώρα βρίσκεται κάπου στον ατλαντικό και μου γνέφει στωικά.

Η ιστορία πάει κάπως έτσι.

Ηλιθιωδώς αποφασίζεις να κόψεις κάθε είδους σεξουαλικής επαφής. Για ένα χρόνο, για όσο πάρει, μάλλον για όσο αντέξεις. Στην αρχή όλα είναι καλά. Δεν το πολυσκέφτεσαι. Μετά αρχίζεις να θέλεις πάλι, αλλά έχεις ξεχάσει πως γίνεται. Όταν είσαι έτοιμος παίρνεις σβάρνα λόγγους και βουνά να βρεις κάποιον να μυρίζει από χιλιόμετρα σεξ.

Δυστυχώς βρίσκεσαι σε μια χώρα όπου οι άντρες την τεστοστερόνη την μετράν σε κυβικά εκατοστά μυικής μάζας και την σεξουαλικότητα σε τόνους αφτερσεϊβ και τζελ. Ανάμεσα στο πλήθος των χαρτογιακάδων με τα καρό πουκαμισάκια ψάχνεις κάποιον που να μην είναι σαν αυτούς. Τις περισσότερες φορές γυρίζεις σπίτι βρίζοντας την αποφασή σου να βρεθείς σε αυτήν την χώρα, τις υπόλοιπες γυρίζεις σπίτι με κάποιον που θα προτιμούσες να μην έχεις γνωρίσει.

Όλες τις φορές αισθάνεσαι απελπιστικά μόνος, και μυστηριωδώς καταλαβαίνεις ότι αυτό που χρειαζόσουν ήταν μια αγκαλιά. Aυτά παθαίνει όποιος ανοίγει το κουτί της πανδώρας. Στο τέλος μένει με την ανάμνηση ενός πολύ κακού σεξ, έναν άγνωστο να βολοδέρνει στο σπίτι, ένα χάπι να κάνει βόλτες στο στομάχι του και την ελπίδα την επόμενη φορά να βρει αγκαλιά. Ουπς, συγγνώμη, η ελπίδα είναι κλείσμενη ακόμα στο κουτί. Ούτε ελπίδα. Μένει στεγνός με καφέ και με τσιγάρα.

calamity jane is watching you...

take care and see you in a couple of weeks. I have to make a decision right now.

Beatrix έλα να παίξουμε

έχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?
έχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?
έχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?
εχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?

Spaces of the Cold War

Δύο από τα πιο γνωστά πανεπιστημιακά ιδρύματα της ανατολικής ακτής συνεργάζονται για την σειρά προβολής ταινιών με θέμα Spaces of the Cold War. Στην πραγματικότητα αυτό αποτελεί μόνο μια φυσική συνέπεια της πτώσης του τοίχους και ένα ακόμα επισόδειο στην αφήγηση που αναπτύσσεται γύρω από τα κράτη με πρωην κομμουνιστικά καθεστώτα, ένα θέμα ταμπού πριν την πτώση και τελείως hot κατόπιν. Ένας αθώος αναγνώστης θα χειροκροτούσε με συμπαθεια αυτήν την προσπάθεια...Ένας λίγο πιο πονηρεμένος, θα προσέδιδε σε αυτήν την κίνηση την επιθυμία ελέγχου της αφήγησης αυτής της ιστορίας, ιδίως τώρα, εν απουσία του αντίπαλου δέους και με το terrain άδειο από εμπόδια...

Ο Edward Said στο Opponents, Audiences, Constituencies and Communities μιλάει για την ακαδημία και τον λόγο που εκφέρει, κριτικάροντας την περιχαράκωση τον επιστημολογικών πεδίων. Για τον ίδιο, όταν έρχεται η συζήτηση στο πολιτικό, το "not my job" της αμερικάνικης ακαδημίας φτάνει στο σημείο να αφήνει "ελέω κυρίου" τα real-life politics και να αναπαράγει την ίδια πολιτική που κριτικάρει. 20 χρόνια μετά το άρθρο, στην περίπτωση της σύγχρονης ιστοριογραφίας των κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ, βρίσκουμε μια ακαδημία να εμπλέκεται στα real-life politics. Το κατα πόσο έχουν συνείδηση αυτού είναι μια άλλη συζήτηση...

Ακαδημαϊκή ελευθερία ή άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε?

crisis #1

Να που χτύπησε...Πάνω που δήλωνα απερίφραστα ευτυχισμένη, απρόσκλητη μου χτύπησε την πόρτα, με χαιρέτησε και ήρθε να καθίσει στο κεφάλι μου την ώρα που συνεπαρμένη διάβαζα "the political music and the politics of music."

-Tι θέλετε εδώ κυρία μου?
-Εγώ τίποτα, εσείς όμως γιατί διαβάζετε κείμενα περί μουσικής και πολιτικής?
-Μα...

-Αν δεν απατώμαι, αρχιτεκτονική τελιώσατε, μεταπτυχιακά στην ιστορία και κριτική της αρχιτεκτονικής κάνατε...
-Μα...

-Ναι, ναι ξέρω...Κάνατε και κάτι ατελείς μουσικές σπουδές και σας αρέσει να ακούτε μουσική γενικώς και αορίστως.
-Κοιτάξτε. Να φτιάξω καφέ να τα πούμε? Αυτή η συζήτηση μπορεί να πάρει ώρες...

-Μπα, σύντομη θα είμαι. Θέλω να μου πείτε εδώ και τώρα τι σχέση έχει η αρχιτεκτονική με την μουσική και γιατί πάτε να γεφυρώστε τα αγεφύρωτα. Δεν σας φτάνουν τα άδεια βλέματα που παίρνετε ως απάντηση όταν απαντάτε στην ερώτηση "και εσείς με τι ασχολείστε"?
-Μα πρόκειται για παρανόηση. Απλά διατυπώνω πολύ απλοϊκά και γενικευτικά το πεδίο μου. Αλήθεια καμια φορά με κοιτάνε περίεργα, αλλά μάλλον γιατί νομίζουν ότι θα μιλήσω αφαιρετικά για την σχέση των δύο πεδίων. Να, σήμερα ας πούμε ο αγαπητός David μου έριξε ένα λοξό βλέμμα ολικής όταν του εξήγησα γιατί ενδιαφέρομαι στο συγκεκριμένο μάθημα. Κάτι σαν να μου έλεγε "μα καλά, αυτού του τύπου η διερώτηση είναι προσχολικού επιπέδου και είναι ολοφάνερο ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού, παρά σε μια σωρία αφαιρέσεων και γενικεύσεων."

-Δηλαδή θα μιλήσετε και επί του συγκεκριμένου? Τι θα προσφέρετε με αυτήν την έρευνα?
-Δεν ξέρω...Δηλαδή δεν ξέρω ακόμα...Καταλαβαίνετε, έχω έναν δισταγμό να σας εξηγήσω. Το ίδιο με ρώτησε και ο David. Τι ειρωνεία, ο ίδιος νόμιζε για τον εαυτό του ότι έχει να προσφέρει κάτι πολύ συγκεκριμένο και απτό στην ανθρωπότητα!

-Μου φαίνεται καλή μου προσπαθείτε να αποφύγετε την απάντηση. Να σας θυμίσω ότι όποια φορά έχετε μιλήσει για το θέμα σας η συζήτηση έφτασε στον ρόλο του μεταμοντέρνου, την διακειμενικότητα και το αδιέξοδό τους...
-Ναι αλλά εγώ θα κάνω κάτι άλλο...

-Τι?
-Δεν ξέρω ακόμα...Αφού σας είπα...Τώρα ξεκινάω...Μήπως να μην το κάνω? Είστε οιωνός? Ποιον να ρωτήσω? Πείτε μου ποιον...

Βούιζει η φωνή της στο κεφάλι μου και τώρα που σας γράφω...Μπορεί να είναι από την αγωνία μου για το πρώτο μου μάθημα στο μουσικό τμήμα. Μπορεί να είναι από φόβο ότι κάποια στιγμή σταδιακά θα αποβλάκωθω μέσα στ'αρχεία και στην αναζήτηση του θέματος όπου όλοι θα θέλουν να μάθουν περισσότερα γι αυτό. Μα τι περνάμε και εμείς οι καουπόισσες wannabe! Με αυτά και με αυτά, πάλι δε θυμήθηκα να σκεφτώ να βρω γκόμενο...Δε πειράζει...Μάλλον μετά από καμιά 5-6 χρονάκια...Ή όπως το είπε και ένας άλλος διανοούμενος, όταν δεν θα υπάρχει πια κάτι καλύτερο από το σεξ.

the concert

Σεπτέμβριος 2005
Boston China Town-New York China Town-Boston China Town. 12 ώρες ταξίδι για να ακούσω την πρώτη συναυλία του Keith Jarrett στην Βορειοανατολική ακτή, μετά από το fatigue syndrome.Δε θυμάμαι πολλά πράγματα...Μόνο την αναμονή μέχρι να εμφανιστεί, το πρώτο πλινκ και μετά ότι δάκρυζα...συνέχεια...Με κάθε αναπνοή, με κάθε βηματισμό σε άλλο ρυθμό, με κάθε κραυγή...Θυμάμαι και τα πέντε ανκόρ...Είναι η συναυλία που θυμάμαι σαν την στιγμή που ήθελα να χαθώ μέσα της για πάντα...

Σεπτέμβριος 2006
Ανοίγω τους κυριακάτικους New York Times...Leisure and Arts, και ανάμεσα στα πολλά άρθρα μια συνέντευξη με τον Keith. Θα βγάλει τον καινούργιο του δίσκο λέει, The Carnegie Hall Concert, εκεί που ήμουν και εγώ...Τρίβω τα μάτια μου-Αρχίζω και διαβάζω γραμμή προς γραμμή-Από την αρχή στο τέλος και ανάποδα και ξανά πάλι.

"Τhe emotional color of the hall in New York was so accepting and prepared and uncompromising and willing to go through whatever process I was going through. I could feel that before I even sat down...Could this really be true?"

Could this be true? ρωτούσα κι εγώ τον εαυτό μου τότε...

"Ιn my previous solo stuff I probably thought: 'Τhis is how you built a world. You start at pianissimo and you slowly built something.' No, maybe that's how you build a stack of cards. But worlds get exploded into existence, as well. There are these mini-worlds, some of which explode into being and there are other worlds that come into existence gently, and the whole thing is a macro-world."

Kαι έτσι ένιωθα εγώ...Σε κάθε μουσικό γύρισμα, σε κάθε crescendo, σε κάθε outburst, σε κάθε ξάφνιασμα...Εκεί που χαμογελούσα λίγο με το παιχνίδι του

"Carnegie Hall was an extremely good night for this. Not only is it the best example so far of what I'm talking about, but the audience is part of the music."

Kαι εκεί βρήκα τον εαυτό μου να εκπληρώνει ένα από τα πιο μακρινά του όνειρα...Να μπορώ να πω σήμερα ότι ήμουν κι εγώ εκεί, σε εκείνο το τώρα του καλλιτέχνη και ότι κάπου ανάμεσα στα χειροκροτήματα αυτής της ηχογράφησης, υπάρχει και το δικό μου...

Mαταιοδοξία?
Μπορεί...Αλλά της επιτρέπω αυτής της κυρίας να με κατακλήσει αυτήν την στιγμή που σας γράφω...Είναι πολυτέλεια να ζεις κάτι τέτοιο, κι εμένα αυτή η πολυτέλεια μου δωρίστηκε την πιο κατάλληλη στιγμή.

the party

Our house...In the middle of the street...Our House...

Όλα έτοιμα...Περίπου...Κάπου στις 02:00 μας περιμένει και διακοπή ρεύματος...

Αύριο περισσότερες φώτο!

υγ. η πρόσκληση μια δωρέαν προσφορά της Καλάμιτι στους απανταχού ιδρυματοποιήμενους

υγ2. Η Καλάμιτι πίνει Sierra Nevada Pale Ale, ακούει Da Da Da και είναι πολύ χαρούμενη...Από αύριο θα έχετε το aftermath...Ich lieb dich nichtdu liebst mich nicht

δείξε μου το πράμα σου, να σου πω ποιος είσαι...

Κωδικός: "The Thing"

Mέθοδος: Διαλέξτε ένα αντικείμενο και εξετάστε το μέσα από τις θεωρίες περί φετίχ, commodity, objecthood, thingness, gift, psyche, capitalism, material culture, mass culture, slavery, mass media, instrumentality, destruction, craftsmanship

Θεωρητικοί: Karl Marx, Marcel Mauss, Bruno Latour, Sigmund Freud, Jacques Lacan, Pierre Bourdieu, Jacques Derrida, Page DuBois, Martin Heidegger, Bataille, Walter Benjamin



Τhing(k) Once: UPIC (Unité Polyagogique Informatique du CEMAMu)
Tο 1977 ο Ξενάκης κατασκευάζει αυτό το περίεργο αντικείμενο υπό το όνομα UPIC: Μια διαδραστική επιφάνεια σχεδιασμού μουσικής. Το thing είναι υβριδιακό: μοιάζει με σχεδιαστήριο αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαδραστική επιφάνεια σχεδιασμού ως μέθοδος μουσικής σύνθεσης. Συνδέεται με έναν υπολογιστή Hewlett-Packard και το γραφικό αποτέλεσμα μεταφράζεται σε μουσική σύνθεση. Ο systran της μουσικής είναι εδώ, από την γλώσσα του σχεδιασμού στην μουσική γλώσσα. Τώρα και εσύ μπορείς να παίξεις μαζί του...Πρώτος πειραματισμός με αυτήν την γραφή οι Mycaenes.


Thing(k) Twice: Τheremin
To 1920 o Leo Theremin σχεδιάζει το Theremin, μια μηχανή αλλοίωσης του τονικού ύψους ανάλογα με την κίνηση των χεριών του καλλιτέχνη...Πάνω κάτω, μέσα έξω, εγώ και το μηχάνημα τώρα αυτοσχεδιάζουμε και κατασκευάζουμε ηλεκτρονικού τύπου μουσική...Πρώτη εκτέλεση ο Theremin το 1927 στην Νέα Υόρκη. Δεύτερη, το Swan του Saint-Saens από την Clara Rockmore το 1934 πάλι στην Νέα Υόρκη.


Thing(k) for a last Third Time: The Art of Noise
Το 1913 o Luigi Russolo, μέλος της ομάδας των Futurist γράφει το μανιφέστο που τα ξεκίνησε όλα. Ανάμεσα στα διάφορα υποστηρίζει πως η μουσική του τότε είναι η μουσική της πόλης, των ήχων της μηχανής, των αυτοκινήτων, των κορναρισμάτων, του φρενήρες πλήθους, μουσική είναι ο θόρυβος. Με ντουντούκες στο χέρι ανεβάζει παραστάσεις οι οποίες βρίσκουν τους καλλιτέχνες στο τέλος να βολτάρουν στη σκηνή παρέα με τα οπωρολαχανικά που τους εκσφενδονίζουν οι θεατές.

Δείξε μου λοιπόν και εσύ το πράμα σου, να σου πω ποιος είσαι...

Make it New!!!

Όταν η φράση του Ezra Pound "make it new" γινόταν το προπύργιο των μοντερνιστών ανα τον κόσμο, κανένας δε φανταζόταν πως αυτήν την φράση την βρήκε να κατοικοεδρεύει σε μια κινέζικη μπανιέρα της δυναστίας των μινγκ.

Ένας υποθετικός αναγνώστης του "Αυτός που έλεγε ναι" του Μπρεχτ επίσης δε θα φανταζόνταν ότι το κείμενο βασικά αποτελούσε την αγγλική μετάφραση του γιαπωνέζικου "No play" με τον συγγραφέα απλά να προσθεταφαιρεί κάποιες λέξεις από το πρωτότυπο.

Στην πρώτη μου ακαδημαϊκή συζήτηση, κάπου στην ανατολική ακτή, βρήκα το θέμα που μου πρότεινε ο καθηγητής μου απλά banal. Παρατηρώντας το βλέμμα μου βυθισμένο σε βαθιά βαρεμάρα, με κοίταξε απορρημένος και μου είπε "So what? Make it new!"

Δυο χρόνια μετά σκέφτομαι αν ακόμα μας καταδιώκει η νεωτερικότητα. Για την ακρίβεια σκέφτομαι αν ποτέ καταφέραμε να γίνουμε μοντέρνοι, αν καταφέραμε να πούμε κάτι καινούργιο...

κοριτσια, τωρα μπορούμε και μόνες μας...

Το να περπατάς στους δρόμους μιας αμερικάνικης πόλης ενέχει πολλές εκπλήξεις...Από ρήτορες σε πάρκα, άστεγους της γειτονιάς με πτυχία απ'το Berkeley, πλανόδιους μουσικούς με δεξιότητες που θα τις ζήλευε επαγγελματίας μέχρι αυτό... Γωνία Inman + Mass. Ave., ένας μεσαίος άνθρωπος με συνηθισμένο καλούπι, τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, σου απλώνει το χέρι για να σου δώσει αυτό το χαρτάκι με πολύτιμες πληροφορίες (sic)...Ποτέ δε διαβάζεις αυτό που σου δίνουν απευθείας...Περίμενεις λίγο, να μη σε βλέπει και κανείς, να έχεις στρίψει και κάπου, να λίγο παρακάτω, σε καμια είσοδο, πίσω από κανα αμάξι, ξεδιπλώνεις το πολυπόθητο χαρτάκι για να μάθεις τι θεωρεί αυτός ο άνθρωπος σημαντικό! Γίνονται πειράματα λέει, και οι γυναίκες θα μπορούμε επιτέλους να αναπαραγόμαστε χωρίς την συμμετοχή αρσενικών...Και που το βδελυρό, σκέφτηκα...Επιτέλους κάνει κάτι και η επιστήμη για να μας ανακουφίσει: τώρα είμαστε και εμεις ένα βήμα πιο κοντά στην αθανασία, και μάλιστα μόνες μας...Θλιβερό, αλλά μήπως μόνες μας δεν είμασταν και πάντα...

autumn suits me the best

Περιμένεις τα φύλλα να κιτρινίσουν…Όλο το χρόνο αυτό περιμένεις…Το καλοκαίρι είναι απλά η εποχή πριν, γι αυτό και ζει από την γενναιοδωρία σου…

Εκεί που όλα σβήνουν κατοικείς… Τους γκόμενους τους διαλέγεις ανάλογα με την υπόσχεση τέλους που φέρουν…Τους ερωτεύεσαι όταν τα λόγια τους μοιάζουν με λόγια χωρισμού…Είναι πιο ανθρώπινα έτσι, μου το είχες πει άλλωστε.

Δεν είναι η φθορά των πραγμάτων που σε σαγηνεύει…Θα ήμουν αφελής να ισχυριστώ κάτι τέτοιο…Είναι μάλλον μια απέχθεια για την βαρβαρότητα του να διαλαλείς ότι ζεις ακόμα…Σα να προσπαθείς να κρύψεις ένα μυστικό, όπως οι εραστές που αντί να απολαύσουν τον μοναχικό θάνατο του οργασμού, αγκαλιάζονται για να γιορτάσουν που γλυτώσανε…

Εσύ από την άλλη, όταν κάνεις έρωτα, προτιμάς την στιγμή μετά τoν οργασμό και πριν το πρώτο βλέμμα…Ακόμα ονειρεύεσαι τον εραστή που θα σου κάνει αυτήν την χάρη…Να πεθάνει μέσα στην σιωπή του αφού τελειώσετε…Για πάντα, και να μην ξαναπεί τίποτα…

Δε θυμάμαι αν είσαι όμορφη…Αλλάζεις συνέχεια και ποτέ δεν πρόλαβα να σε φωτογραφίσω…Όχι απότομα, πάντα μαλάκα και με τον χρόνο…Κάποια παραπάνω κιλά, ψαλιδιές από εδώ και από κει για κανα εξάμηνο μέχρι να βρεις πως σου αρέσουν καλύτερα τα μαλλιά σου, και μετά ξανά αδύνατη, λίγο πιο μαυρισμένη κάποια άνοιξη, πολύ πιο άσπρη κάποιο καλοκαίρι…We are ugly but we still have the music, μου έλεγες και μουρμούριζες το Chelsea Hotel#2 προς τιμήν του αγαπημένου σου τροβαδούρου…

Ξέρεις, πέρασα κάτω από το σπίτι σου χθες…Εσένα δε σε είδα, αλλά άκουσα το πιάνο, να μουρμουράει…Koln Concert, γιατί μοιάζει με τον ήχο που κάνουν το φθινόπωρο τα δέντρα στο Montreal…Κάθησα και το άκουσα κι εγώ μαζί σου, τα πλήκτρα του πιάνου, τις αναπνοές του Jarrett, τις σιωπές σου, τα βήματα σου σε έναν άλλον ρυθμό…Το φθινόπωρο σου πάει καλύτερα, ξέρεις…Autumn suits me the best, να πεις κι εσύ όταν ρωτήσουν.

mr. arnold

1984. Eθνική Οδός για Γιουγκοσλαβία. Κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα...

Ένα παλιό άσπρο Marina Morris, o κύριος Αrnold να τραγουδάει για τα περίεργα χόμπυ του στο κασσετόφωνο, πικροδάφνες δεξιά και αριστέρα του δρόμου, μια νταλίκα προηγείται και μεις στο κατώπι να σβήνουμε τα φώτα, μέχρι να αράξουμε κάπου με ξενοδοχείο τ'άστρα...

Σε ανακάλυψα στο δρόμο κύριε Arnold και ακόμα στο δρόμο είμαι. Ι will miss you, but I guess I will still have the stroll and the voice…Farewell!

η επέτειος

Αγαπητό μου γουρουνάκι,

Αποφάσισα να σου γράψω για να σου πω χρόνια πολλά. Γιορτάζουμε! Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο μπήκαμε και οι δύο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και εγώ επιτέλους έγινα σταθερή αξία στη ζωή σου, τουτέστιν, "η πρώην." Χαίρομαι πολύ τριχωτέ μου μελίσσε, όπως σε αποκάλεσε κοινός φίλος, γιατί εδώ και ένα χρόνο δε φοβάμαι τις σιωπές σου, ούτε τα βράδια που δε μπορούσες ν'ανταπεξέλθεις, ούτε τις ξαφνικές σου λύπες.

Επίσης σου γράφω για να σου πω να μην ανησυχείς. Είμαι καλά στην υγεία, με υπέροχη διάθεση και λαμπρό μέλλον...Δεν ήταν και ροδοστόλιστο το διάβα μου...Τα κατάφερα όμως μπουμπουκάκι και είμαι μια χαρά. Αντιθέτως με εσένα, δεν πουλήθηκα, δε δείλιασα, δε κυνήγησα βουλίτσες στο βιογραφικό μου, δεν διεκδίκησα τη θέση του διανοούμενου και άλλα πολλά που εσύ άνοιξες περιχαρής τις ζουμπουρλούδικες αγκάλες σου να τα υποδεχθείς.

Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που χωρίζαμε. Κάπου σε ένα καφέ, λίγο πριν στα δώσω όλα, αποφάσισα να τα μαζέψω με ταχείες κινήσεις και να στην κάνω την δουλειά. Μόνο να σε δώ να κλαίς για λίγο ήθελα. Έτσι...για το γαμώτο...Αλλά τα κατάφερες μαναράκι και δεν υπέκυψες στους εκβιασμούς. Λίγο βούρκωσες μόνο, μου έφτασε και εμένα και έτσι τελειώσαμε.

Θυμάμαι τα λόγια του Μπένιαμιν...Ότι η νεωτερικότητα γεννήθηκε από τη σύπτωση της βαρβαρότητας με τον πολιτισμό. Βάλε λίγο βιομηχανική επανάσταση, μεγάλα αστικά κέντρα και δύο παγκόσμιους πολέμους, και από τότε πάνε δυο-δυο, σαν τους χιώτες ένα πράμα. Και εσυ υπερευαισθήτο μου τρυφερούδι ήσουν από τους πιο μοντέρνους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Πολιτισμένος προς τα έξω και βαθειά βάρβαρος από μέσα, δηλαδή μια δυτικοευρωπαϊκή σερβιέτα.

Μποτερικό μου πλασματάκι, έχω να σου ανακοινώσω για τέλος, ότι πλέον είμαι και εγώ καλά και επίσης τα κατάφερα να μην ενδώσω στους εκβιασμούς και να εκπολιτιστώ. Παρέμεινα βαθιά βάρβαρη και χοντροκομμένη. Νιώθω όμως πιο ελεύθερη από ποτέ και απολαμβάνω ένα ζεστό και υγρό καλοκαίρι. Που και που σε σκέφτομαι, αλλά μόνο όταν θυμάμαι πως τελικά σε ξέχασα.

Ζουμερέ χαρτογυακά μου, να είμαστε και οι δύο καλά, να τα χιλιάσουμε. Να μην ξεχάσω επίσης να σου πω καλό μήνα και αϊντε στα τσακίδια μωρό μου.

με απέραντη ευγνωμοσύνη για το φτού ξελεφτεριά, ή αλλιώς φτου και βγαίνω,
και με μπόλικο σαρκασμό εκ βαθέων,
Το κουρκουμπίνι σου και κατά κόσμον Καλάμιτι Τζέην.

my work is blasphemous

"I do not want to resemble to Boticelli’s Venus. I do not want to resemble the Europa of Gustave Moreau…I do not want to resemble Gerard’s Psyche. I do not want to resemble Diana of the Fountainebleau School. I do not want to resemble Mona Lisa…

My work is a struggle against: the innate, the inexorable, the programmed, Nature, DNA, and God! My work is blasphemous"

Τάδε έφη Orlan.

Για περισσότερα κοιτάξτε εδώ.
Εγώ, από την άλλη, είμαι περίπου έτοιμη...Πράξη φλάσφημη να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου κόντρα στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα...Το απολαμβάνω!

Cordially,
Calamity

Scissor me off, baby...

Παράτησα τα πιστόλια και το έριξα στην κοπτοραπτική. Θα σου βάλω απλά για αρχή. Ψαλίδισέ με μώρο μου, μικρά μικρά, λιλιπουτεια κομματάκια...Να δες...έκανα την αρχή...Συνέχισε εσύ. Μη σταματάς και μετά θα σου δείξω το βελόνι, να με κάνεις ξανά ολόκληρη.

Pull that trigger baby...

Σύντομη συμβουλή στην blogger Mantalena...Κάποτε είδα το τέλος του κόσμου στα σκαλιά ενός από τα ιδρύματα της Νέας Αγγλίας. "Εγώ τον χωρισμό τον βλέπω σαν μια καινούργια αρχή, σαν ένα βήμα μπρος" μου είπε κάποια, στα ίδια σκαλιά. Την κοίταξα σαν να μου έλεγε στιχομυθία από την αποκάλυψη του Ιωάννη. Τώρα την καταλαβαίνω.

Αϊντε Μανταλένα παιδί μου...Pull that trigger baby and move on...Ακόμα και με ρυθμούς χελώνας, αλλά move on! Σε κάθε τέλος αχνοφέγγει μια καινούργια αρχή.

Και ένας λόγος που αγαπάω τη Ξεσσαλονίκη

...Ήταν η πιο ωραία. Αλήθεια σας λέω. Είχε από αυτήν την ομορφιά που μύριζε 50'ς. Κάτι από Λωρήν Μπακόλ, στο πιο γήινο. "Πως γίνεται να είσαι τόσο όμορφη?" την ρωτούσα κοιτάζοντας την σαν χάχας, και αυτή μου απαντούσε "Αϊ παράτα μας." Ξέχασα να σας πω ότι φορτηγατζής μπροστά της θα κοκκίνιζε. Αυτή ήταν η Ο. Είμασταν η πιο όμορφη και αλλοπρόσαλη παρέα. Μάλλον ήταν οι άλλες, εγώ κολλούσα σαν τσουτσού μήπως και κλέψω λίγη από την εξωγήινη ομορφάδα τους. Μαζευόμασταν τα βράδια και αλωνίζαμε την πόλη σε μια διαρκή μάχη με το κοινότοπο. Μπύρες στα αναψυκτήρια μαζί με λουκάνικα φρανκφούρτης, αστικά πικνικ στο πάρκο των σκύλων, τόνους χαρίμπο και πασατέμπο εξυψώνοντας τις ρεπλικες των καρεκλών λουδοβίκου του 14ου, ραντεβού στον Τζότζο με μόνο απαραίτητο ενδυματολογικό αξεσουάρ κόκκινο φωσφοριζέ κραγιόν. Τις κοίταζα στα μάτια και τις αγαπούσα όλες.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μας συζήτηση όπου τους έκανα την υπερδήλωση. "Εγώ στα μαθητικά μου χρόνια ήμουνα μια φλώρα." "Χα, χα για δες και εγώ," πετάχτηκε κάποια, "Α και εσύ φλώρα? Και εγώ," πρόσθεσε και η άλλη, μέχρι που σε λίγο η ατμόσφαιρά ήταν γεμάτη μπουρμπουλήθρες και χαχανητά. Εγώ στην παρέα συνέχιζα να παίζω τον ρόλο της φλώρας και του καραγκιόζου. Οι άλλες είχαν πάντα πιο ενδιαφέροντες ρόλους. Η Ε. ας πούμε ήταν επί του πολιτικού και ζητημάτων αντιαισθητικής. Η μικρή Ε. ήταν ηδονίστρια ολικής και κυκλοφορούσε πάντα με σακουλάκια ξηρα καρπά. Η Ο. ήταν επιστημόνικος σύμβουλος επί παντώς είδους σχέσης.

Μαζί μάθαμε και τους άντρες. Τους βρίσαμε τους αγαπήσαμε και τους πηδήξαμε. Εκεί είχα πιο ενδιαφέροντα ρόλο. Βλέπετε η Ε. μπήκε από νωρίς σε μεγάλη σχέση που ακόμα πάει, η μικρή ε. καθυστέρησε να αναπτύξει ενδιαφέρον για αυτούς, ενώ η Ο. αν και ήξερε να αναλύει και να καταρρίπτει κοινοτοπίες σε σχέση με τις σχέσεις, σχέση δεν είχε. Εγώ από την άλλη, είχα αποφασίσει να διευρήνω τις εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις επι του ζητήματος και πειραματιζόμουν με όλα: σεξ με άγνωστο, με γνωστό, με φίλο, σχέση με έραστη, σχέση χωρίς σεξ, πολυγαμική σχέση, μονογαμική, έμαθα να λέω όχι (ομολογώ μετά από πολύ κόπο), να λέω ναι (αυτο το έμαθα από την αρχή), να κάνω την δύσκολη, να κάνω την εύκολη...Ε τι άλλο χρειαζόταν για να γίνω η εμπειρογνώμον επι του ζητήματος. Εγώ τους ενημέρωνα για τις τελευταίες εξελίξεις στον κλάδο, και αυτές μου μάθαν να αγαπάω τους άντρες ακόμα και όταν με πληγώνουν. Εν μια νυχτί, καταλήξαμε μετά από χρόνια έρευνας ότι ο έρωτας είναι πάντα εγωιστικός και όταν χωρίζουμε αυτό φαίνεται στην πιο καθαρή του μορφή: ο ένας θέλει να φύγει γιατί έτσι θα περνάει καλύτερα, και ο άλλος θέλει να μείνει γιατί και αυτός έτσι θα περνάει καλύτερα. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να καταπιεζόμαστε. Και όλα αυτά μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Δε σας κάνω πλάκα. Ήταν μια από τις μέρες που είχαμε οργανώσει σουαρέ όπου και θα τσιτιρίζαμε συνοδεία τυριού και αχλαδιού. Το θέμα της βραδιάς ήταν "Κάνουμε τα λόγια πράξη."

Τις αγαπάω έτσι αυθάδης και ελεύθερες που είναι γιατί δε θα ακούσω ποτέ από το στόμα τους κοινοτοπία, γιατί είναι απλές με έναν τρόπο που αυτό φαίνεται περίεργο στους άλλους, γιατί δεν αγαπάνε τις μεγάλες κουβέντες. Ουρλιάζουν, ειρωνεύονται, κλαίνε, γελάνε και τσιρίζουν ακόμα και αν βρίσκονται στο πιο ακατάλληλο μέρος, μη δίνοντας δεκάρα για το τι λένε οι άλλοι. Μαζί τους όλα είναι επιτρεπτά. Γιατί είναι το σπίτι μου σε αυτήν την πόλη.

Τις συνάντησα και τώρα. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να μην πηγαίνουν καλά από καιρό. Και σίγουρα όχι μεταξύ μας. Η μια μας ανακοίνωσε ένα μεσημέρι με αποπνηκτική ζέστη πριν από 3 χρόνια ότι έχει την "αρρώστεια" όπως την έλεγε, και η διάγνωση ήταν γεγονός. Λίγο πιο πριν είχαμε μάθει ότι η άλλη θα δυσκολευόταν να κάνει παιδάκια, πράγμα, που, κατά την ίδια πάλι, σήμαινε σεξ χωρίς προφυλάξεις επιτέλους. Πέρσυ τους είπα και εγώ την μικρή κατάθλιψούλα που εμφάνισα, κουσούρι από το χωρισμό, και άλλη μια διάγνωση να προστεθεί στην λίστα. Στη συνάντηση, μας ανακοίνωσε και η τελευταία, ότι το πρόβλημα με την μέση της ήρθε για να μείνει και ότι από εδώ και πέρα θα κυκλοφορεί με ταπεράκι μπερλόκ για τα παυσίπονα. Χθές όμως δεν άντεξα ρε πούστη. Ήταν οι πιο όμορφες και δεν έχουν πατήσει καν τα τριάντα. Τρόμος με έπιασε για το τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον.

Όταν τελείωνε η βραδιά, με ρωτήσαν τι θα κάνω και τους είπα ότι πάω για ποτό.

"Τι έγινε? Ακόμα δεν ήρθαμε και χτυπήσαμε γκομενάκι?" Απίστευτο πως μπορούν αυτές οι κοπέλες μετά από τα πιο δυσάρεστα να προχωράνε.
"Όχι, μόνη μου θα πάω."
"Μόνη?" με ρώτησαν εν χορό και μ' εμφανή απορρία για την εξέλιξη της μπουρδελιάρας φίλης τους.
"Ναι, μόνη," τους απάντησα.

Τι να τους έλεγα άλλωστε που δε μπορούσα πια να τις κοιτάξω. Το ίδιο βράδυ, κατά τις συνήθειές μου βρήκα έναν μοναχικό καουμπόυ και βάρεσαμε κάτι ουισκάκια παρέα. Δεν είπαμε πολλά πράγματα. Κάτι λίγα. Μόνο κοιτούσαμε τα ποτήρια μας και πίναμε. Στο τέλος με ρώτησε αμα θέλω να πάω σπίτι του. Ήταν η πρώτη φορά που είπα όχι. Χθές ήθελα να θυμηθώ τις φίλες μου και σήμερα σας τα γράφω.

"Στη Σαλονίκη, στο βαρδάρη, είναι όλα κλειστά, μετά τις δύο το βράδυ.."

υγ. Αν ποτέ τις συναντήσετε στο δρόμο να προσέξετε, είναι εύθραστες πια και δεν αντέχουν. Αν είστε τυχεροί και τις γνωρίσετε να αφεθείτε, στα μάτια τους κατοικοεδρεύει η ομορφιά.

Θεσσαλονίκη: η αυτιστική πόλη

Θεσσαλονίκη, ήρθε η ώρα να σου πω ένα μεγάλο μυστικό. Σε μισώ. Δε θα σου χαριστώ, γιατί δε μου χαρίστηκες ποτέ. Πως γίνεται να επιμένεις να μου προκαλείς την ίδια εμπειρία? Ποιο είναι το μυστικό της πλαστικής σου? Γιατί δεν αλλάζεις? Ούτε να παλιώσεις λίγο ακόμα, ούτε μια ρυτίδα παραπάνω, ούτε μια ρυτίδα λιγότερη. Και οι ορδές των βαρβάρων στους δρόμους να σε καταναλώνουν και να φεύγουν. Και μετά άλλοι αντικαταστάτες, μη τυχόν και αποκαλύφθεί η φθήνια σου.

Και έρχομαι και εγώ να σε ξαναβρώ τώρα, με μνήμες κακιάς σκύλας. Μα δείξε μου κάτι καινούργιο. Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι? Άκουσε με. Σου μιλάω. Να αμα θες να κάνουμε μια συμφωνία. Θα με βοηθήσεις να σβήσω όλες τις μνήμες, και εγώ θα προσπαθήσω να σε ξαναγαπήσω. Όλες είπα...Και εκείνο το περιοδικό κρεμασμένο στο Κεντρί, να το ξεκρεμάσεις και να το πετάξεις να μη το βλέπω. Να μη βλέπω τα ονόματα, τα άρθρα τους παρέα, το ένα μετά το άλλο στη ζεστή αγκαλιά του μεντορά τους. Που "χωρίζουμε" δεν μπορούσε να πει, και τώρα θέλει να μας εξηγήσει για την συμμετοχική δημοκρατία. Να εκδικηθείς τους μέτριους, πόλη μου...Μπορείς? Αυτό σου ζητάω.

Ουφ, ασφυκτιώ και ακριβώς γι αυτό νομίζω ότι κατάλαβα που είναι το σπίτι μου. Και σίγουρα δεν είναι εδώ. Αυτή η πόλη είναι αυτιστική εμπειρία, και εγώ δεν την αντέχω άλλο πια. Τέλος.

Αφορισμοί #2 _ Εdgard Varese

"Υπάρχουν δύο άπειρα: Ο θεός και η βλακεία."

"Στα μάτια της κοινωνίας, ένας άνθρωπος είναι ένοχος εφόσον διαφεύγει από τη δικαιοδοσία της μετριότητας."

Τάδε έφη ο εδουάρδος της ηλεκτρονικής. Και εδώ θα βρείς τα λόγια του φράνκυ ζάππα για το νεανικό του είδωλο.

antiaEsTHetICS

Μαρξιστικό ποίημα προς μια αντιαισθητική.

Αχ αισθητική...
Των μπουρζουάδων τέχνημα και τεχνική,
ταλαιπωρείς το μάτι πορτοκαλένια μου οξεία
μα εγώ πληρώνω την πραγματική σου υπεραξία.

Where is home?

Επιτέλους πετάω. Αφήνω το σπίτι μου για να γυρίσω σπίτι. Δε μου αρέσει και πολύ αυτό. Πρέπει να αποφασίσω επιτέλους που είναι το σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον ξέρω, αλλά τότε γιατί το παλιό μου σπίτι είναι ακόμα σπίτι μου? Φύγε από πάνω μου βρωμερό παλιό σπίτι. Βρήκα νέο και καλύτερο για να με επινοήσω καινούργια και χωρίς παρελθόν. Εσένα δε σε χρειάζομαι.

So easy to love...

Τον γνώρισα στην Βοστώνη. Ντυνόταν πάντα καλά. Παντελόνι, γιλέκο, πουκάμισο. Τα φορούσε σοβαρά, σαν καθαρά ρούχα. Ήταν και αυτός σοβαρός σαν τα ρούχα του. Μετρημένες κουβέντες, απλές.

Κάποια Κυριακή περπατούσα στην λεωφόρο της μασσαχουσετης. Θλιμένη, πολύ θλιμένη. Μου φώναξε μέσα από το αμάξι του. Και αυτό σαν αυτόν, αυστηρό, γεωμετρικό, κατάλευκο και καθαρό. Ήταν καλοκαίρι και μεθύσαμε με τζιν στο πορτς.

Αργότερα ξανάρθε πάλι. Κονιάκ αυτή τη φορά, και τσιγάρα. Αυτός σε μια κουνιστή πολυθρόνα, με το ίδιο παντελόνι, το ίδιο γιλέκο, το ίδιο πουκάμισο. Ήταν χειμώνας. Με φίλησε.

Μετά δώσαμε ραντεβού και πάλι. Κρασί αυτή τη φορά, μέχρι το πρωί, μέχρι να τελιώσουν και το κρασί και τα τσιγάρα.

Ήρθε και σήμερα. Η μπιλι να στεναζει “so easy to love” και εγώ να έχω φορέσει το πιο ζεστό μου βλέμμα. Τζιν και πάλι. Καλοκαίρι και πάλι και πόσο ήθελα να με φιλήσει.

Τον χαιρέτησα στην πόρτα. Για λίγο στάθηκα. Πρώτο, δεύτερο σκαλί και την έκλεισα. Ήμουν πλάτη. "Μη γυρίσεις ποτέ να κοιτάξεις πίσω σου. Θα απογοητευθείς να μάθεις ότι ο άλλος δε γύρισε να κλέψει μια ματιά" σκέφτηκα και μπήκα μέσα.

Oh my God!!! Here they go again!!!

Ξέρετε στον τόπο μας δεν έχουμε και πολλούς σεισμούς…Όταν λοιπόν, ξαφνικά, μέσα στην νύχτα αρχίσει να κουνιέται το φτωχικό μου, ξέρω τι γίνεται από πάνω…Για να είμαι και σίγουρη έχω βάλει μια κουρτίνα από μπαμπού για να καταλαβαίνω πότε οι από πάνω το γλεντάνε…Τώρα που σας γράφω μόλις άρχισαν…Πωπω!! Βάρκα γυαλό με πάει την καουμπόισσα και δεν έχω συνηθίσει η στεριανή…Ωχ…Να και η επιτάχυνση…Αυτό είναι καλό σημάδι…Τελειώνουν… Άντε παιδιά!!! Τι θα γίνει…Ζαλίζομαι σας λέω…Άμα ήθελα κούνημα θα γινόμουν ναυτικός…Ουφ…Εντάξει…Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξεκινήσουν τώρα στα κον…Oh my God!!! Here they go again!!!

Εσύ φταίς Padrazo που με έκανες να πιστεύω ότι μόνο ηχητικά είναι τα εφφε...Μια δραμαμίνη παιδιά!!!

Kαι προσδοκώντας ανάστασιν νεκρών_ Part II

Εις μνήμην της μηλαίδης και αφιερωμένο σε όλους εμάς που κόβουμε βόλτες στο Α’ Αθηνών και σκαρώνουμε ιστορίες με ότι χνάρια έχουν αφήσει οι κάτοικοί του.



Calamity Jane και Wild Billy. (Tον Billy δεν τον βλέπετε, αλλά αυτός ατενίζει από τα κάτω την πορεία της πατάτας.)


«-Καλέ μου μπιλι, πεθαίνουν οι μπλοχερς?

-Τι είναι μπλοχερς?

-Άνθρωποι που φτιάχνουν ένα χαμόσπιτο, σαν το δικό μας…Θυμάσαι?…Το γεμίζουν τσαχπινιές και περίεργα πράματα και μετά κάθονται και περιμένουν επισκέψεις…

-Μάλιστα…Και γιατί ρωτάς?

-Ε, να…Τώρα τελευταία αυτοκτονούν μαζικά…

-Και είπες να τους βοηθήσεις να τελειώνουν γρήγορα και καθαρά τις δουλειές τους?

-Α, μπα…Είναι πολύ γρήγοροι από μόνοι τους. Αυτό είναι το πρόβλημα μου…Θα ήθελα ν’αναστηθούν.

-Μα καλά…Καουμπόισσα πράμα και πιστεύεις σε τέτοιες σαχλαμάρες?

-Όχι, αλλά ρε συ μπιλι, οι πατάτες γιατί ανασταίνονται? Ν’αναστηθούν και αυτοί.»

Kαι προσδοκώντας ανάστασιν νεκρών_ Part I

"Ενθάδε κείνται οι πατάτες και κοιμούνται προσδοκώντας ανάστασιν νεκρών."

Τάδε έφη Λιχτενμπεργκ στους αφορισμούς του.

Αυτό αλλιώς οι αμερικάνοι το λένε couch potato therapy

Εγώ απλά θα ήθελα να είχα λίγο χρόνο να ξαπλώσω.

μαθήματα ανάποδης αριθμητικής

Άμα κοιτάξεις έξω από το παράθυρο…να μέτρα…Ένα δυο τρία σύννεφα, ένα ποτάμι, πέντε φώτα ανοιγμένα, δυο άνθρωποι περπατάνε, τέσσερα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ύστερα θα σηκωθείς αργά και θα στρώσεις τα δυο σεντόνια για να ετοιμάσεις έναν καφέ και να κάνεις δυο τρία τσιγάρα πριν πάς στη δουλειά… Καμιά φορά έχεις και αυτό το περίεργο συνήθειο να μετράς τα βήματά σου….οχτώ χιλιάδες πεντακόσια εβδομήντα τρία βήματα μέχρι τη δουλειά, εξακόσια σαράντα δύο μέχρι το ψιλικατζίδικο απέναντι και πίσω…

Οι φίλοι σου σε νομίζουν για κλειστό και σιωπηλό χαρακτήρα…Πότε δε μιλάς…Ή όχι…Μιλάς μόνο για να πεις τα απαραίτητα… «μια μπύρα» ή «ένα τζιν τόνικ»…Το ξέρεις πολύ καλά ότι γεννήθηκες με μια μάνα και έναν πατέρα και αυτό ποτέ δε σου έφτανε…Και άρχισες να μετράς…Στο σπίτι σου όλη η βιβλιοθήκη σου είναι γεμάτη αριθμούς…πόσα τσιγάρα κάπνισες, πόσα βιβλία διάβασες, πόσα βήματα έκανες για να φτάσεις οπουδήποτε…

Ήσουν πολύ μικρός όταν ανακάλυψες την χαρά του να μετράς…Μάλλον όταν πρώτη φορά ένιωσες την ηδονή του να θηλάζεις και είπες «να μια ρώγα»…και ύστερα «να και άλλη μια»…Και τότε, στην αρχή δηλαδή, ήταν δύσκολα…Όλα ήταν ένα, όλα ήταν καινούργια…Μετά σου έμαθαν την πρόσθεση…ότι μετά το ένα έρχεται το δύο και μετά το δύο έρχεται το τρία…Και από τότε δε το εγκατέλειψες ποτέ…Ένα, δύο τρία…

Όταν οι φίλοι σου μιλάν μετράς τα επιχειρήματα, μετράς τις ηλιθιότητες, τα αστεία…Και όταν γυρίζεις σπίτι ανοίγεις τον φάκελο με την ετικέτα «Έξοδοι» και τα καταγράφεις… Καταγράφεις τους αριθμούς, όχι αυτά που είπαν…Λες και είχε ποτέ νόημα τι λένε οι άνθρωποι…Ούτε καν τα πρόσωπα δε γράφεις…Σα να μην υπάρχουν…Ένα, δυο, τρία…

Όταν σε ρωτάν στο δρόμο πόση ώρα είναι από πλατεία Αριστοτέλους μέχρι Ναυαρίνου εσύ τους απαντάς με βήματα και άλλοτε με τσιγάρα…Και μετά ξανά σκύβεις και καπνίζεις…Μετράς πόσους γνωστούς θα συναντήσεις στο δρόμο και πόσοι θα σε χαιρετήσουν…Πόσοι είναι ζευγάρια και για πόσους μήνες, πόσοι είναι μόνοι τους, πόσοι είναι λυπημένοι και πόσοι χαρούμενοι…

Καμιά φορά σου κάνουν και δύσκολες ερωτήσεις, όπως «τι ώρα είναι?»…Δεν έμαθες ποτέ να λες την ώρα…Περίεργο…Η ώρα είναι μόνο αριθμοί…Ούτε στα μαθηματικά ήσουν καλός…Μόνο όταν έπαιζες σκάκι ξανάβρισκες την χαρά…Μετρούσες τις κινήσεις του αντιπάλου και αυτές που σχεδίαζες να κάνεις…Και δε μιλούσες…Μετρούσες…Ένα, δυο, τρία…

Οι αριθμοί στο μυαλό σου ποτέ δεν είχαν εικόνα…Το εννέα δεν ήταν ποτέ 9…Ούτε και κανένας άλλος αριθμός…Γι αυτό δεν έγινες και λογιστής ποτέ σου…ή ταμίας…Έπρεπε τους αριθμούς να τους μιλήσεις από μέσα σου σαν ολόκληρες λέξεις…Και ύστερα μετρούσες τις εικόνες και τα επεισόδια της ζωής σου για να τα καταγράψεις στα κιτάπια σου ακριβώς όπως τα μέτρησες…Ένα δυο τρία..

Τόσα χρόνια στη Θεσσαλονίκη τα είχες μετρήσει όλα…Έτσι σιωπηλός, ανάμεσα σε παρέες και πότε μόνος…Καμιά φορά όμως ήσουν πολύ θλιμμένος και δεν ήθελες άλλο να μετρήσεις…Ήταν όταν έφτανες στον αριθμό εκατόν σαράντα δυο…Δεν είναι ένας τυχαίος αριθμός αυτός…Εκατόν σαράντα δύο λάθη και εκατόν σαράντα δύο γκρίνιες…

Είσαι ωραίος τύπος και όπως είπα σιωπηλός…Και αυτό αρέσει στις γυναίκες…Σε πλησίαζαν λοιπόν και εσύ κάπνιζες…Στην αρχή μετρούσες πόσες φορές κοκκίνιζαν τα μάγουλά τους και πόσες έκανε τρικλοποδιές η γλώσσα σου ενώ κοιτούσες τα παπούτσια σου… Συνήθως κάνανε την πρώτη κίνηση, το ένα…Ένα φιλί, δυο τρία…Πόσο χαρούμενος ήσουνα τότε…Σχεδόν ξεχνούσες το μέτρημα…Δε σε ενδιέφερε…Γελούσες με αυτή σου την μικρή απιστία…Και αυτές γελούσαν πολύ…Και ας μη ξέρανε…Μετά τα πράγματα σοβάρευαν…Δε σου έφτανε αυτό…Ξεκινούσες λοιπόν να ξαναμετράς…Τις γκρίνιες, τις κακίες, τις φορές που βαρέθηκες αφόρητα να κάθεσαι σε κάποιο μπαρ και να περιμένεις να σταματήσεις να βαριέσαι…Έφτανες λοιπόν στον αριθμό εκατόν σαράντα δύο και τότε έφευγες…Δεν άντεχες άλλο…Ήθελες να ξανανιώσεις καινούργιος…Ήθελες να πεις ένα…Κλαίγανε λίγο αυτές, ίσως και να βούρκωνες και εσύ λιγάκι…Τα πράγματα δυσκόλευαν και εσύ ξαναμετρούσες μέχρι να περάσει ο καιρός, μέχρι να ξαναβρείς το ένα…

Κάποια μέρα ξύπνησες…Και είχες κάνει πολλά μέχρι τότε…Όποιος σκάλιζε στα κιτάπια σου, σε αυτά τα ατελείωτα αρχεία μπορούσε να το καταλάβει…Είχες ταξιδέψει σε δεκαπέντε διαφορετικές χώρες, είχες δημοσιεύσει πέντε έξι πονήματα, είχες ερωτευτεί δυο τρεις φορές, είχες τέσσερα πτυχία και δυο υποτροφίες… Περίεργο, γιατί εγώ -από όταν σε θυμάμαι- μόνο μετρούσες…Πότε πρόλαβες?… Ξύπνησες λοιπόν, και ως συνήθως…Πέντε βήματα μέχρι το νεροχύτη, τρεις φορές γύρισες την κάνουλα της βρύσης για να ανοίξει και άλλες τρεις για να κλείσει, ένα ποτήρι καφέ και τρια τσιγάρα, πέντε σπίρτα –γιατί ποτέ δεν έμαθες να ανάβεις ένα σπίρτο με την πρώτη, με το ένα- και ύστερα ένα πουκάμισο, δυο κάλτσες, ένα παντελόνι με 17 ρίγες στο κάθε μπατζάκι, δυο παπούτσια και μετά στο δρόμο… Να μετράς τα βήματά σου…Ίσως γι αυτό να σου άρεσαν και τα κοτλέ παντελόνια… Μπορούσες να μετρήσεις τις ρίγες τους όση ώρα θα σου έλεγε κάποιος κάτι ανόητο…

Εκείνη την ημέρα λοιπόν είχε έναν και πολύ ωραίο ήλιο… Δε μπορούσες να μετρήσεις τίποτα άλλο από τα βήματά σου…Δε σε άφηνε να δεις… Και έτσι έσκυψες το κεφάλι και περπατούσες…Δίπλα σου, ή μάλλον καλύτερα λίγο πιο πίσω και στο πλάι, περπατούσε επίσης κάποια… Ήξερες ότι ήταν εκεί και ότι ήταν κάποια, από τον ήχο που κάναν τα τακούνια της. Δε μπορούσες να την δεις, αλλά την άκουγες…Ένα δύο, ένα δυο, ένα δυο…Σου ήταν αδύνατο να προχωρήσεις στο τρία… Και χαμογέλασες…Αυτή προσπέρασε…Ένα δύο, ένα δύο και όχι εν δυο…Προσπάθησες να δεις αλλά δε γινόταν…Σου έφτανε αυτή η αριθμητική η πρωταρχική…

Αργότερα τη ξανασυνάντησες σε κάποιο σταυροδρόμι… Στο βήμα πεντακόσια ογδόντα δυο, περιμένοντας το φανάρι… Κάτι έψαχνε ατσούμπαλα μέσα στην τσάντα της… Κρυφοκοίταξες για να μετρήσεις… Ένα βιβλίο, τρία χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα, ένα περιτύλιγμα σοκολάτας και τέσσερα στυλό… Δεν περίμενες να τη συναντήσεις… Αρχίσατε να μετράτε μαζί… Πόσες φορές περάσατε καλά και πόσες όχι, τους καυγάδες, τις ζήλιες, τα όμορφα σαββατόβραδα… Εκείνη έφυγε πριν φτάσεις στο εκατόν σαράντα δύο, ούτε και αυτή είχε φτάσει στο διακόσια ογδόντα οχτώ –είναι γνωστό ότι οι γυναίκες έχουν περισσότερες αντοχές… Ήταν μακριά και το ήξερες, και αυτή άλλωστε…Τόσο που δε μπορούσατε να μετρήσετε πόσα βήματα ή πόσα τσιγάρα… Παρόλα αυτά συχνά τα καταφέρνατε… Ίσως και με ένα πνεύμα διαστροφής μετρούσατε τις συζητήσεις σας σε σελίδες… Κάθε φορά ένας καινούργιος αριθμός… Ένα καινούργιο αριθμητικό όριο για να το προσπεράσετε, για να το ξεπεράσετε…Μια μέρα λοιπόν, στη σελίδα εικοσιπέντε της συζήτησης τριάντα οχτώ, αυτή σου είπε ότι έρχεται… Ήταν προφανώς ένα ψέμα… Ήξερες πως ακόμα είχες πολλά πράγματα να μετρήσεις μέχρι να την ξαναδείς… Την ρώτήσες λοιπόν πως… Της είπες δε, με αριθμούς και επιχειρήματα, ότι αυτό δεν είναι εφικτό και πρέπει να είστε τουλάχιστον προσεχτικοί και ειλικρινείς στα μετρήματά σας μεταξύ σας… Και τότε αυτή σου είπε… «Ανάποδή αριθμητική, μωρό μου, ανάποδη αριθμητική»…Και εσύ χαμογέλασες και είπες πάλι «ένα»…

Real life??? No, thank you!

Mε αφορμή αυτό

"Και συ Ντο που τώρα ξέρεις
τις συσπάσεις του κορμιού σου,
εσύ θα καταφέρεις
τον καθρέφτη σου να σπάσεις,
το καλοκαίρι σου
γυμνή θα το περάσεις,
πανώ στην άμμο,
στην αγκαλιά ενός παιδιού..."

Δεν το κουνάω ρούπι από εδώ που είμαι. Μη μ'ενοχλείται...Στο μυαλό μου είναι όλα υπέροχα. Ειδυλλιακά...Σκέφτομαι χρωματιστά μπαλόνια, έρωτες στην αρχή του αιώνα, ηλικιωμένους δεινούς χορευτές του βάλς...ξέρετε εν-δυο τρία, έν-δυο τρία και πάλι απ'την αρχή, και κράταμε να σε κρατώ μη χάσουμε το βήμα. Μετά μου έρχονται και άλλες εικόνες, πιο πολλές, να τρώω μαλλί της γριάς στην μέση μιας διαδήλωσης, ακίνητη και ο κόσμος να με προσπερνάει, να οδηγώ μια ροζ κάντιλακ και να πίνω ροζ λεμονάδα με το γαλόνι στη μέση της αριζόνας. Έρχεσαι και εσύ με τις δικές σου εικόνες... Να συζητάμε για το ειρωνικό στον Satie και στα κρυφά να χαϊδεύομαστε...Ξέρεις που...μμμμ

Σας είπα..μη με ενοχλείτε..Εγώ καλά περνάω στο "μόνον της ζωής μου ταξίδιον"...Μη μου το χαλάτε, το απολαμβάνω.

forgive my unsociable sociability.

Κορδιαλλι,
calamity

Look ma'...I 'm flying...

Στο είχα ξαναπεί...Μια μέρα θα πετάξω...Που να με πιστέψεις.

Ακόμα και όταν το ήξερες πως θα φύγω, εκεί να επιμένεις. 25 Απριλίου: "Που θα πας τώρα πουλάκι μου στη χώρα των βαρβάρων? Εκεί που ο ήλιος δύει γρήγορα και οι δρόμοι μυρίζουν φθηνό αλκόολ. Σε αυτήν την αχανή ήπειρο, χωρίς ιστορία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς τρόπους..Που πάς? Θα μείνεις μόνη, να το ξέρεις." Που να φανταστείς πόσο δελεαστικά ακούγονταν όλα αυτά στα αυτιά μου. Πόσο το ήθελα να συμβεί...Και κοίτα μαμά...Τίποτα δεν έγινε όπως το προέβλεψες και όλα γίναν ακριβώς όπως τα είπες.

Μόνο που μου έμεινε ένα κουσούρι μαμά. Κάθε απρίλη ταξιδεύω στην αλάσκα, αρπάζω μια κουβέρτα και προσπαθώ να πηδήξω όσο πιο ψηλά μπορώ για να σου φωνάξω...

Look ma'...Ι'm flying...

με ανάμικτα συναισθήματα

αυτήν την φορά από τα οροπέδια της Αλάσκας,

Καλαμιτι Τζεην

ps. The photo is hosted by bee-zee, to whom I owe the inspiration.

Universal Truths Part I_communication breakdown

Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με τας φυσικάς επιστήμας. Φανταστείτε κάτι σε Νεύτωνα χωρίς τόσες πολλές τρίχες και χωρίς κανένα μήλο να μου έχει πέσει ποτέ στο κεφάλι. Η τελευταία μου ανακάλυψη ανατρέπει τις ως τώρα θεωρίες περί μυρωδιάς και άλλων ντετερμινιστικής φύσης παρατηρήσεων για τις σχέσεις της γάτας και του σκύλου. Όχι κύριοι και κυρίες μου. Ο σκύλος και η γάτα έχουν επικοινωνιακό πρόβλημα, και μάλιστα σοβαρότατο.

Ας ξεκινήσουμε με την εξής υπόθεση. Έστω ένας σκύλος και μια γάτα στον ίδιο χώρο. Ο σκύλος χαίρεται για το καινούργιο φιλαράκι του και κουνάει την ουρά του. Η γάτα βλέπει τον σκύλο να κουνάει την ουρά του, και ξέροντας ότι αυτή κουνάει την ουρά της μόνο όταν είναι εκνευρισμένη, το ερμηνεύει λάθος ότι ο σκύλος θέλει μπλεξίματα. Ξεκινάει λοιπόν και αυτή να κουνάει την ουρά της, ετοιμοπόλεμη όπως πάντα. Βλέποντας ο σκύλος να κουνάει η γάτα την ουρά της το λαμβάνει ως θετικό σημάδι, αφού ο ίδιος από χαρά και μόνο το κάνει, και προχωράει στα ενδότερα. "Την βάψαμε" αναλογίζεται η γάτα και αρχίζει να καμπουριάζει και να στέλνει και άλλα τέτοιου είδους απειλητικά μηνύματα, που όμως για τον σκύλο δε σημαίνουν τίποτα. Το δράμα κορυφώνεται και κάπου ανάμεσα σε δεύτερο και τρίτο βήμα γίνεται της τρελής το πανηγύρι.

Τώρα ξέρετε. Στην φωτό εγώ με τον σκύλο μου κάπου στα λιβάδια του Μειν.

To be continued...
Forthcoming: Why seagulls follow ships or the pedagogical role of the family.

Cordially,

Calamity Jane.

Michelangeloς, o Second ή να τι παθαίνεις όταν ασχολήσε με ιπτάμενες μηχανές

Ας πούμε ότι αυτό είναι μια ιστορία για ακόμα ένα παράξενο αγόρι...Δεν έχει και πολύ σημασία πως το συνάντησα ή τι ακριβώς επαγγέλλεται...Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στο ομιχλώδες λονδίνο τον ξέρανε σαν Μικελαντζελος ο Δεύτερος ή αγγλιστί Michelangelos the Second. Από τα θερμά κλίματα της μεσογείου στο βροχερό και ομιχλώδες λονδίνο, το τελικό «ς» παρέμενε ως δείκτης αυτής της μετακίνησής του…Κανείς ποτέ δε το συντόμευσε σε Μικέ, άλλωστε αυτό θα ήταν ένα τραγικό λάθος που θα τον έκανε να φαίνεται σαν ήρωα ταινίας του ελληνικού αστικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’50 –και ας έμοιαζε λίγο, αλλά αυτό αφορά μια άλλη ιστορία που δεν είναι επι του παρόντος.

Έτσι, λοιπόν, και αυτός, ο Μικελάντζελος ο Δεύτερος, αποφάσισε ένα ηλιόλουστο πρωινό, για να είμαι ακριβής στις δεκαεννέα απριλίου του μακάριου έτους δυοχιλιάδεςδύο –πάντα του άρεσαν τα νούμερα που μπορείς να τα διαβάζεις το ίδιο και από τις δύο πλευρές- να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να αποδημήσει στον βορρά. Οι λόγοι πολλοί...Καταρχήν, η λέξη πατρίδα δεν του άρμοζε. Οικότροφος του αμερικάνικου κολλεγίου, με βασικές σπουδές στας αγγλίας, μιλούσε απτέστως την γαλλική και προτιμούσε πάντα τον ισπανικό κινηματογράφο πριν τον αλμοδοβαρ. Όπως συνήθιζε να λέει άλλωστε, ο αλμοδοβάρ είχε απλώς την κατάλληλη ηλικία, την κατάλληλη χρονική στιγμή, ώστε να προσωποποιήσει αυτό που ως τότε δεν είχε ένα πρόσωπο αλλά πολλά. Τι έλεγα?...Α...Ναι...Κατα δεύτερον, είχε μεγαλώσει μέσα σε ένα δωμάτιο σχεδόν ποτέ ηλιόλουστο, και αντιμετώπιζε ακόμα δυσκολίες όταν οι μέρες στη γενέθλιά του πόλη ήταν φωτεινές. Δεν του άρεζε καθόλου όταν έπρεπε να προσαρμόσει το σώμα του στο περιβάλλον του. Γι αυτόν ήταν ένδειξη ότι αυτό δεν είναι το περιβάλλον του. Άλλωστε το τι είναι τα πράγματα από το πως φαίνονται απέχει πάντα...Για παράδειγμα το Παρίσι, πόλη του φωτός σου λέει και ο ήλιος λες και έχει πάρει άδεια επ’ αορίστω...Ή από την άλλη, η Ρώμη, η αιώνια πόλη που χτίστηκε ως τέτοια μόλις στο τέλος του προπερασμένου αιώνα...Τα ήξερε όλα αυτά και γι αυτό δεν τον ενδιέφεραν οι κομπασμοί των συμπατριωτών του ότι ζουν στην χώρα του ήλιου. Τέλος, κατα τρίτον δηλαδή –πάντα το τρίτο είναι και το σημαντικότερο- υπήρχε και μια δουλειά που είχε αφήσει μισοτελειωμένη εκεί πάνω... Κάτι προσωπικά που επίσης δεν έχουν σημασία γιατί σχεδόν πάντα είναι μόνο η αφορμή.

Έτσι λοιπόν, ο Μικελάντζελος αποφάσισε εκείνη την ηλιόλουστη μέρα να αποδημήσει. Ήταν και οι συγκυρίες βλέπεται...Εκεί που τα σκεφτόταν όλα αυτά και σήκωσε το βλέμμα του να απευθύνει ένα λαϊκότατο σιχτίρισμα στον ήλιο που τον δυσκόλευε, είδε ένα σμήνος από μαύρα πουλιά να βολοδέρνουν στον γαλάζιο ουρανό...Η αλήθεια είναι ότι τα ίδια πουλιά τα έβλεπε συχνά πυκνά να κόβουν βόλτες στον ουρανό, αλλά αυτούνου του άρεσε να λέει ότι είναι αποδημητικά και ότι του μοιάζουνε...Άλλωστε είχαν και μια κάποια λειτουργική αξία. Σκίαζαν τουν ουρανό όταν ο ίδιος είχε τις πιο φωτεινές σκέψεις... Ναι...Το λοιπόν το πήρε απόφαση...Αυτό ήταν...Την κάνουμε σκέφτηκε και όντως την έκανε...

Δε θυμάμαι τι και πως, αλλά γεγονός είναι ότι προσγειώθηκε αυτός και η κόκκινη βαλίτσα του στο Χιθροου και αμέσως ξεκίνησε κολλητιλίκια με έναν τύπο από τη Σιγκαπουρη που τον έλεγαν Κερμιν, ένα θαύμα προσαρμοστικότητας αφού το όνομά του ήταν στην πραγματικότητα Κεε Μιι αλλά αναγκάστηκε να το θυσιάσει στο βωμό των φλεγματικών εγγλέζων...Αυτός από την άλλη δεν αναγκάστηκε, αλλά του το φορέσαν το ψευδόνυμο, όταν μια μέρα ανακοίνωσε στον ακαδημαϊκό του σύμβουλο, ότι θέλει να ασχοληθεί με ιπτάμενες μηχανές...Ναι, ναι...Καλά ακούτε... «Ποιός νομίζεις ότι είσαι ρε μεγάλε? Ο Μικελάντζελος ο Δεύτερος???» έτσι του είπε ο αντβαϊζοράς του. Μπέρδεψε ο καυμένος τον Λεονάρδο με τον Μικελάντζελο εξαιτίας της κοινής ιταλικής καταγωγής τους, και ακριβώς επειδή προτίμησε το φλεγματικό χιούμορ έναντι της ιστορικής ακρίβειας, αφέθηκε στο να τον αποκαλέσει Μικελάντζελο... «Λεονάντο εννοείτε», του απάντησε ο Μικελάντζελος, αλλά το αγριωπό βλέμμα του αντβαϊζορ έφτασε για να σιωπήσει στη στιγμή και να αποσύρει τις κατηγορίες.

Το λάθος του Μικελάντζελο ήταν ότι διηγήθηκε τον διάλογο στον Κέρμιν και όπως καταλαβαίνετε έγινε βούκινο...Οι Σιγκαπουριανοί δεν φημίζονται για την εχεμύθιά τους. Όποιος τον έβλεπε στους διαδρόμους του ροϊαλ κολλετζ τον φώναζε Μικελάντζελο, μέχρι που και αυτός ξέχασε πως τον λένε και τον ίδιο αλλά και τον εφευρέτη πανεπιστήμονα. Σημασία έχει πως δεν το πήρε και πολύ βαρέως... Ήταν και κάπως χαριτωμένο, του ταίριαζε κιόλας, αφού και ο ίδιος ένιωθε λίγο σαν ιστορικό και τοπογραφικό λάθος ταυτόχρονα. Ακόμα και εγώ συχνά πυκνά τον φανταζόμουν με ξίφος και κάππα να αγωνίζεται για την τιμή της καλής του και έπειτα να επιστρέφει στο σκοτεινό δωμάτιό του, να αρπάζει το φτερό, να γράφει πολυσέλιδες εξομολογήσεις για παγκόσμιες αλήθειες και να σχεδιάζει διαφορετικές εκδοχές ιπτάμενων μηχανών...Να πω την αλήθεια, τι το ήθελε και αυτός να πει ότι θέλει να ασχοληθεί με τας ιπτάμενας μηχανάς... Ποτέ μην παίζεις με το φλεγματικό χιούμορ των αγγλοσαξόνων...Είναι επικύνδινο...

Τάδε Έφη,

Καλαμιτι Τζεην

υγ. Η φωτό είναι από τις εν λόγω ιπτάμενες μηχανές...Στο δρόμο προσγειώθηκαν ολίγον όπως καταλαβαίνετε...Για περισσότερα δείτε michelangeloς o second

Inaugural Post, κάπως θλιμμένο

Θα το ξεκινήσω κάπως Μπρεχτικά.
Όπως ξεκινάει και η μέρα: με έναν κόκκορα, ανάμνηση μιας προδοσίας από παλιά.

Καλωσορίσατε.