Να που χτύπησε...Πάνω που δήλωνα απερίφραστα ευτυχισμένη, απρόσκλητη μου χτύπησε την πόρτα, με χαιρέτησε και ήρθε να καθίσει στο κεφάλι μου την ώρα που συνεπαρμένη διάβαζα "the political music and the politics of music."
-Tι θέλετε εδώ κυρία μου?
-Εγώ τίποτα, εσείς όμως γιατί διαβάζετε κείμενα περί μουσικής και πολιτικής?
-Μα...
-Αν δεν απατώμαι, αρχιτεκτονική τελιώσατε, μεταπτυχιακά στην ιστορία και κριτική της αρχιτεκτονικής κάνατε...
-Μα...
-Ναι, ναι ξέρω...Κάνατε και κάτι ατελείς μουσικές σπουδές και σας αρέσει να ακούτε μουσική γενικώς και αορίστως.
-Κοιτάξτε. Να φτιάξω καφέ να τα πούμε? Αυτή η συζήτηση μπορεί να πάρει ώρες...
-Μπα, σύντομη θα είμαι. Θέλω να μου πείτε εδώ και τώρα τι σχέση έχει η αρχιτεκτονική με την μουσική και γιατί πάτε να γεφυρώστε τα αγεφύρωτα. Δεν σας φτάνουν τα άδεια βλέματα που παίρνετε ως απάντηση όταν απαντάτε στην ερώτηση "και εσείς με τι ασχολείστε"?
-Μα πρόκειται για παρανόηση. Απλά διατυπώνω πολύ απλοϊκά και γενικευτικά το πεδίο μου. Αλήθεια καμια φορά με κοιτάνε περίεργα, αλλά μάλλον γιατί νομίζουν ότι θα μιλήσω αφαιρετικά για την σχέση των δύο πεδίων. Να, σήμερα ας πούμε ο αγαπητός David μου έριξε ένα λοξό βλέμμα ολικής όταν του εξήγησα γιατί ενδιαφέρομαι στο συγκεκριμένο μάθημα. Κάτι σαν να μου έλεγε "μα καλά, αυτού του τύπου η διερώτηση είναι προσχολικού επιπέδου και είναι ολοφάνερο ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού, παρά σε μια σωρία αφαιρέσεων και γενικεύσεων."
-Δηλαδή θα μιλήσετε και επί του συγκεκριμένου? Τι θα προσφέρετε με αυτήν την έρευνα?
-Δεν ξέρω...Δηλαδή δεν ξέρω ακόμα...Καταλαβαίνετε, έχω έναν δισταγμό να σας εξηγήσω. Το ίδιο με ρώτησε και ο David. Τι ειρωνεία, ο ίδιος νόμιζε για τον εαυτό του ότι έχει να προσφέρει κάτι πολύ συγκεκριμένο και απτό στην ανθρωπότητα!
-Μου φαίνεται καλή μου προσπαθείτε να αποφύγετε την απάντηση. Να σας θυμίσω ότι όποια φορά έχετε μιλήσει για το θέμα σας η συζήτηση έφτασε στον ρόλο του μεταμοντέρνου, την διακειμενικότητα και το αδιέξοδό τους...
-Ναι αλλά εγώ θα κάνω κάτι άλλο...
-Τι?
-Δεν ξέρω ακόμα...Αφού σας είπα...Τώρα ξεκινάω...Μήπως να μην το κάνω? Είστε οιωνός? Ποιον να ρωτήσω? Πείτε μου ποιον...
Βούιζει η φωνή της στο κεφάλι μου και τώρα που σας γράφω...Μπορεί να είναι από την αγωνία μου για το πρώτο μου μάθημα στο μουσικό τμήμα. Μπορεί να είναι από φόβο ότι κάποια στιγμή σταδιακά θα αποβλάκωθω μέσα στ'αρχεία και στην αναζήτηση του θέματος όπου όλοι θα θέλουν να μάθουν περισσότερα γι αυτό. Μα τι περνάμε και εμείς οι καουπόισσες wannabe! Με αυτά και με αυτά, πάλι δε θυμήθηκα να σκεφτώ να βρω γκόμενο...Δε πειράζει...Μάλλον μετά από καμιά 5-6 χρονάκια...Ή όπως το είπε και ένας άλλος διανοούμενος, όταν δεν θα υπάρχει πια κάτι καλύτερο από το σεξ.
8 comments:
crisis την λέγαν την κυρία νομίζω...Δε μου συστήθηκε δηλαδή, αλλά με αυτά που με ρωτούσε πως αλλιώς να την ονόμαζα?
''Αγαπητέ μου. Προσοχή στη γνώση, στα βιβλία. Είναι ύπουλα. Πάντα να διατηρείτε ένα ελαφρό ειρωνικό μειδίαμα, μια αμφισβήτηση όσο και αν σας συναρπάσει αυτό που ανακαλύπτετε. Αν δεν αντισταθείτε, αργά ή γρήγορα θα αντικατοπτρίζετε όλη τη ζωή σας μέσα από αυτά, θα σας τυλίξουν στο δικό τους κόσμο. Και τότε θα πάψτε να είστε εσείς, θα καταλήξετε ένα παλίμψηστο. Όχι για πολύ φυσικά...μέχρι την τρέλα.''
Panayi Istari, ''Γράμματα από τη φυλακή''
Με όλα αυτά θέλω να πω πως να, ας πούμε, δώστε προτεραιότητα στον γκόμενο.
αγαπητή μου, οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι και οι πιο (κατά τη γνώμη μου) ευτυχισμένοι είναι αυτοί που δεν μπορούν ποτέ να αποφασίσουν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν. Therefore δεν μεγαλώνουν κιόλας!Ο κόσμος έχει γεμίσει με αποφασισμένους επαγγελματίες, εξειδικευμένους στα πιο απίθανα πράγματα, έτοιμους να σώσουν την ανθρωπότητα, τι βαρετή που θα'ταν η ζωή αν δεν συναντούσαμε σε κανένα καφέ αυτούς τους ονειροπόλους που έχουν ως στόχο το γενικό και ως πορεία να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα! Εγώ λέω να κάνεις πάντα διαφορετικά πράγματα και κυρίως να μένεις επικεντρωμένη στα γκομενικά (με εγκληματική προσήλωση!)
Πάει, σε ματιάσαμε που περνάς καλά και αγχώθηκες! Ψυχραιμία...(ποιός δίνει τέτοιες ευχές τώρα, αλλά τεσπα). Συμφωνώ πάντως στα τελευταία της Bonnie, και το σώμα μιλάει όχι μόνο το πνεύμα. Άκου κι αυτό (μαζί με τη μουσική, δε λέω...)
χμ...αλήθεια είναι όλα αυτά, αλλά υπάρχει μια αληθινή αγωνία μη τυχόν και σταματίσεις να αναζητάς, ποια είναι η φύση αυτού που αναζητάς, γιατί το κάνεις...Ξέρετε έχει και μια ομορφιά αυτή η αγωνία...Είναι μια διαδικασία για να ανακαλύψεις, αυτό που μηλαίδη μου πολύ σωστά είπες ενδοχώρα...
Όσο για το γκομενικό, να πω και του στραβού το δίκιο, χαίρομαι που δεν αγωνιώ γι αυτόν τον τομέα...Μπορεί αργότερα να το μετανιώσω, αλλά και τόσα χρόνια που αγωνιώσα τι κατάλαβα? Η συντριβή άμα είναι να συμβεί θα συμβεί, όπως και η ευτυχής συγκυρία δυο ανθρώπων που θέλονται. Ας πούμε ότι μετατόπισα τις αγωνίες, τις λαχτάρες και τις συντριβές σε έναν άλλον τομέα...
Το σώμα θα μιλήσει όταν πρέπει να μιλήσει, όπως λέει και γνωστή τραγουδιάρα της νύχτας.
Αγαπητή μου καουμπόισσα, μην ξεχνάτε πως καμιά φορά το λάσσο μπορεί να γίνει και θηλειά.
Το νου σας.
μόνο εσείς ιππότη μου θα βρίσκατε κάτι τόσο Notorious αλλά και τόσο ακριβές να δηλώσετε...νομίζω γι αυτό μου αρέσει που είμαι καούμπόισσα..μου δίνει δικαίωμα και στα δύο...
Με λένε Κατερίνα Κασκαντίρη και μου αρέσει να γαμιέμαι ασύστολα από όλες τις τρύπες μου. Επειδή όμως είμαι ψιλομπάζο, αναγκάζομαι να πληρώνω για να μου κάτσουν (συνήθως Αλβανοί ή Πακιστανοί). Η μπουρδελο-οικογένειά μου που κατέχει τους Μύλους Μάρρα στην Κόρινθο με έστειλε στην Αθήνα να σπουδάσω Νομική αλλά εγώ το μυαλό μου το έχω στα κωλόμπαρα και στο πώς θα γεμίσω το μουνί μου με κρέας!
Post a Comment