Wednesday, May 31, 2006

Και ένας λόγος που αγαπάω τη Ξεσσαλονίκη


...Ήταν η πιο ωραία. Αλήθεια σας λέω. Είχε από αυτήν την ομορφιά που μύριζε 50'ς. Κάτι από Λωρήν Μπακόλ, στο πιο γήινο. "Πως γίνεται να είσαι τόσο όμορφη?" την ρωτούσα κοιτάζοντας την σαν χάχας, και αυτή μου απαντούσε "Αϊ παράτα μας." Ξέχασα να σας πω ότι φορτηγατζής μπροστά της θα κοκκίνιζε. Αυτή ήταν η Ο. Είμασταν η πιο όμορφη και αλλοπρόσαλη παρέα. Μάλλον ήταν οι άλλες, εγώ κολλούσα σαν τσουτσού μήπως και κλέψω λίγη από την εξωγήινη ομορφάδα τους. Μαζευόμασταν τα βράδια και αλωνίζαμε την πόλη σε μια διαρκή μάχη με το κοινότοπο. Μπύρες στα αναψυκτήρια μαζί με λουκάνικα φρανκφούρτης, αστικά πικνικ στο πάρκο των σκύλων, τόνους χαρίμπο και πασατέμπο εξυψώνοντας τις ρεπλικες των καρεκλών λουδοβίκου του 14ου, ραντεβού στον Τζότζο με μόνο απαραίτητο ενδυματολογικό αξεσουάρ κόκκινο φωσφοριζέ κραγιόν. Τις κοίταζα στα μάτια και τις αγαπούσα όλες.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μας συζήτηση όπου τους έκανα την υπερδήλωση. "Εγώ στα μαθητικά μου χρόνια ήμουνα μια φλώρα." "Χα, χα για δες και εγώ," πετάχτηκε κάποια, "Α και εσύ φλώρα? Και εγώ," πρόσθεσε και η άλλη, μέχρι που σε λίγο η ατμόσφαιρά ήταν γεμάτη μπουρμπουλήθρες και χαχανητά. Εγώ στην παρέα συνέχιζα να παίζω τον ρόλο της φλώρας και του καραγκιόζου. Οι άλλες είχαν πάντα πιο ενδιαφέροντες ρόλους. Η Ε. ας πούμε ήταν επί του πολιτικού και ζητημάτων αντιαισθητικής. Η μικρή Ε. ήταν ηδονίστρια ολικής και κυκλοφορούσε πάντα με σακουλάκια ξηρα καρπά. Η Ο. ήταν επιστημόνικος σύμβουλος επί παντώς είδους σχέσης.

Μαζί μάθαμε και τους άντρες. Τους βρίσαμε τους αγαπήσαμε και τους πηδήξαμε. Εκεί είχα πιο ενδιαφέροντα ρόλο. Βλέπετε η Ε. μπήκε από νωρίς σε μεγάλη σχέση που ακόμα πάει, η μικρή ε. καθυστέρησε να αναπτύξει ενδιαφέρον για αυτούς, ενώ η Ο. αν και ήξερε να αναλύει και να καταρρίπτει κοινοτοπίες σε σχέση με τις σχέσεις, σχέση δεν είχε. Εγώ από την άλλη, είχα αποφασίσει να διευρήνω τις εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις επι του ζητήματος και πειραματιζόμουν με όλα: σεξ με άγνωστο, με γνωστό, με φίλο, σχέση με έραστη, σχέση χωρίς σεξ, πολυγαμική σχέση, μονογαμική, έμαθα να λέω όχι (ομολογώ μετά από πολύ κόπο), να λέω ναι (αυτο το έμαθα από την αρχή), να κάνω την δύσκολη, να κάνω την εύκολη...Ε τι άλλο χρειαζόταν για να γίνω η εμπειρογνώμον επι του ζητήματος. Εγώ τους ενημέρωνα για τις τελευταίες εξελίξεις στον κλάδο, και αυτές μου μάθαν να αγαπάω τους άντρες ακόμα και όταν με πληγώνουν. Εν μια νυχτί, καταλήξαμε μετά από χρόνια έρευνας ότι ο έρωτας είναι πάντα εγωιστικός και όταν χωρίζουμε αυτό φαίνεται στην πιο καθαρή του μορφή: ο ένας θέλει να φύγει γιατί έτσι θα περνάει καλύτερα, και ο άλλος θέλει να μείνει γιατί και αυτός έτσι θα περνάει καλύτερα. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να καταπιεζόμαστε. Και όλα αυτά μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Δε σας κάνω πλάκα. Ήταν μια από τις μέρες που είχαμε οργανώσει σουαρέ όπου και θα τσιτιρίζαμε συνοδεία τυριού και αχλαδιού. Το θέμα της βραδιάς ήταν "Κάνουμε τα λόγια πράξη."

Τις αγαπάω έτσι αυθάδης και ελεύθερες που είναι γιατί δε θα ακούσω ποτέ από το στόμα τους κοινοτοπία, γιατί είναι απλές με έναν τρόπο που αυτό φαίνεται περίεργο στους άλλους, γιατί δεν αγαπάνε τις μεγάλες κουβέντες. Ουρλιάζουν, ειρωνεύονται, κλαίνε, γελάνε και τσιρίζουν ακόμα και αν βρίσκονται στο πιο ακατάλληλο μέρος, μη δίνοντας δεκάρα για το τι λένε οι άλλοι. Μαζί τους όλα είναι επιτρεπτά. Γιατί είναι το σπίτι μου σε αυτήν την πόλη.

Τις συνάντησα και τώρα. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να μην πηγαίνουν καλά από καιρό. Και σίγουρα όχι μεταξύ μας. Η μια μας ανακοίνωσε ένα μεσημέρι με αποπνηκτική ζέστη πριν από 3 χρόνια ότι έχει την "αρρώστεια" όπως την έλεγε, και η διάγνωση ήταν γεγονός. Λίγο πιο πριν είχαμε μάθει ότι η άλλη θα δυσκολευόταν να κάνει παιδάκια, πράγμα, που, κατά την ίδια πάλι, σήμαινε σεξ χωρίς προφυλάξεις επιτέλους. Πέρσυ τους είπα και εγώ την μικρή κατάθλιψούλα που εμφάνισα, κουσούρι από το χωρισμό, και άλλη μια διάγνωση να προστεθεί στην λίστα. Στη συνάντηση, μας ανακοίνωσε και η τελευταία, ότι το πρόβλημα με την μέση της ήρθε για να μείνει και ότι από εδώ και πέρα θα κυκλοφορεί με ταπεράκι μπερλόκ για τα παυσίπονα. Χθές όμως δεν άντεξα ρε πούστη. Ήταν οι πιο όμορφες και δεν έχουν πατήσει καν τα τριάντα. Τρόμος με έπιασε για το τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον.

Όταν τελείωνε η βραδιά, με ρωτήσαν τι θα κάνω και τους είπα ότι πάω για ποτό.

"Τι έγινε? Ακόμα δεν ήρθαμε και χτυπήσαμε γκομενάκι?" Απίστευτο πως μπορούν αυτές οι κοπέλες μετά από τα πιο δυσάρεστα να προχωράνε.
"Όχι, μόνη μου θα πάω."
"Μόνη?" με ρώτησαν εν χορό και μ' εμφανή απορρία για την εξέλιξη της μπουρδελιάρας φίλης τους.
"Ναι, μόνη," τους απάντησα.

Τι να τους έλεγα άλλωστε που δε μπορούσα πια να τις κοιτάξω. Το ίδιο βράδυ, κατά τις συνήθειές μου βρήκα έναν μοναχικό καουμπόυ και βάρεσαμε κάτι ουισκάκια παρέα. Δεν είπαμε πολλά πράγματα. Κάτι λίγα. Μόνο κοιτούσαμε τα ποτήρια μας και πίναμε. Στο τέλος με ρώτησε αμα θέλω να πάω σπίτι του. Ήταν η πρώτη φορά που είπα όχι. Χθές ήθελα να θυμηθώ τις φίλες μου και σήμερα σας τα γράφω.

"Στη Σαλονίκη, στο βαρδάρη, είναι όλα κλειστά, μετά τις δύο το βράδυ.."

υγ. Αν ποτέ τις συναντήσετε στο δρόμο να προσέξετε, είναι εύθραστες πια και δεν αντέχουν. Αν είστε τυχεροί και τις γνωρίσετε να αφεθείτε, στα μάτια τους κατοικοεδρεύει η ομορφιά.

Monday, May 29, 2006

Θεσσαλονίκη: η αυτιστική πόλη


Θεσσαλονίκη, ήρθε η ώρα να σου πω ένα μεγάλο μυστικό. Σε μισώ. Δε θα σου χαριστώ, γιατί δε μου χαρίστηκες ποτέ. Πως γίνεται να επιμένεις να μου προκαλείς την ίδια εμπειρία? Ποιο είναι το μυστικό της πλαστικής σου? Γιατί δεν αλλάζεις? Ούτε να παλιώσεις λίγο ακόμα, ούτε μια ρυτίδα παραπάνω, ούτε μια ρυτίδα λιγότερη. Και οι ορδές των βαρβάρων στους δρόμους να σε καταναλώνουν και να φεύγουν. Και μετά άλλοι αντικαταστάτες, μη τυχόν και αποκαλύφθεί η φθήνια σου.

Και έρχομαι και εγώ να σε ξαναβρώ τώρα, με μνήμες κακιάς σκύλας. Μα δείξε μου κάτι καινούργιο. Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι? Άκουσε με. Σου μιλάω. Να αμα θες να κάνουμε μια συμφωνία. Θα με βοηθήσεις να σβήσω όλες τις μνήμες, και εγώ θα προσπαθήσω να σε ξαναγαπήσω. Όλες είπα...Και εκείνο το περιοδικό κρεμασμένο στο Κεντρί, να το ξεκρεμάσεις και να το πετάξεις να μη το βλέπω. Να μη βλέπω τα ονόματα, τα άρθρα τους παρέα, το ένα μετά το άλλο στη ζεστή αγκαλιά του μεντορά τους. Που "χωρίζουμε" δεν μπορούσε να πει, και τώρα θέλει να μας εξηγήσει για την συμμετοχική δημοκρατία. Να εκδικηθείς τους μέτριους, πόλη μου...Μπορείς? Αυτό σου ζητάω.

Ουφ, ασφυκτιώ και ακριβώς γι αυτό νομίζω ότι κατάλαβα που είναι το σπίτι μου. Και σίγουρα δεν είναι εδώ. Αυτή η πόλη είναι αυτιστική εμπειρία, και εγώ δεν την αντέχω άλλο πια. Τέλος.

Αφορισμοί #2 _ Εdgard Varese



"Υπάρχουν δύο άπειρα: Ο θεός και η βλακεία."

"Στα μάτια της κοινωνίας, ένας άνθρωπος είναι ένοχος εφόσον διαφεύγει από τη δικαιοδοσία της μετριότητας."

Τάδε έφη ο εδουάρδος της ηλεκτρονικής. Και εδώ θα βρείς τα λόγια του φράνκυ ζάππα για το νεανικό του είδωλο.

Thursday, May 25, 2006

antiaEsTHetICS




Μαρξιστικό ποίημα προς μια αντιαισθητική.

Αχ αισθητική...
Των μπουρζουάδων τέχνημα και τεχνική,
ταλαιπωρείς το μάτι πορτοκαλένια μου οξεία
μα εγώ πληρώνω την πραγματική σου υπεραξία.

Where is home?



Επιτέλους πετάω. Αφήνω το σπίτι μου για να γυρίσω σπίτι. Δε μου αρέσει και πολύ αυτό. Πρέπει να αποφασίσω επιτέλους που είναι το σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον ξέρω, αλλά τότε γιατί το παλιό μου σπίτι είναι ακόμα σπίτι μου? Φύγε από πάνω μου βρωμερό παλιό σπίτι. Βρήκα νέο και καλύτερο για να με επινοήσω καινούργια και χωρίς παρελθόν. Εσένα δε σε χρειάζομαι.

Wednesday, May 17, 2006

So easy to love...




Τον γνώρισα στην Βοστώνη. Ντυνόταν πάντα καλά. Παντελόνι, γιλέκο, πουκάμισο. Τα φορούσε σοβαρά, σαν καθαρά ρούχα. Ήταν και αυτός σοβαρός σαν τα ρούχα του. Μετρημένες κουβέντες, απλές.

Κάποια Κυριακή περπατούσα στην λεωφόρο της μασσαχουσετης. Θλιμένη, πολύ θλιμένη. Μου φώναξε μέσα από το αμάξι του. Και αυτό σαν αυτόν, αυστηρό, γεωμετρικό, κατάλευκο και καθαρό. Ήταν καλοκαίρι και μεθύσαμε με τζιν στο πορτς.

Αργότερα ξανάρθε πάλι. Κονιάκ αυτή τη φορά, και τσιγάρα. Αυτός σε μια κουνιστή πολυθρόνα, με το ίδιο παντελόνι, το ίδιο γιλέκο, το ίδιο πουκάμισο. Ήταν χειμώνας. Με φίλησε.

Μετά δώσαμε ραντεβού και πάλι. Κρασί αυτή τη φορά, μέχρι το πρωί, μέχρι να τελιώσουν και το κρασί και τα τσιγάρα.

Ήρθε και σήμερα. Η μπιλι να στεναζει “so easy to love” και εγώ να έχω φορέσει το πιο ζεστό μου βλέμμα. Τζιν και πάλι. Καλοκαίρι και πάλι και πόσο ήθελα να με φιλήσει.

Τον χαιρέτησα στην πόρτα. Για λίγο στάθηκα. Πρώτο, δεύτερο σκαλί και την έκλεισα. Ήμουν πλάτη. "Μη γυρίσεις ποτέ να κοιτάξεις πίσω σου. Θα απογοητευθείς να μάθεις ότι ο άλλος δε γύρισε να κλέψει μια ματιά" σκέφτηκα και μπήκα μέσα.

Thursday, May 11, 2006

Oh my God!!! Here they go again!!!


Ξέρετε στον τόπο μας δεν έχουμε και πολλούς σεισμούς…Όταν λοιπόν, ξαφνικά, μέσα στην νύχτα αρχίσει να κουνιέται το φτωχικό μου, ξέρω τι γίνεται από πάνω…Για να είμαι και σίγουρη έχω βάλει μια κουρτίνα από μπαμπού για να καταλαβαίνω πότε οι από πάνω το γλεντάνε…Τώρα που σας γράφω μόλις άρχισαν…Πωπω!! Βάρκα γυαλό με πάει την καουμπόισσα και δεν έχω συνηθίσει η στεριανή…Ωχ…Να και η επιτάχυνση…Αυτό είναι καλό σημάδι…Τελειώνουν… Άντε παιδιά!!! Τι θα γίνει…Ζαλίζομαι σας λέω…Άμα ήθελα κούνημα θα γινόμουν ναυτικός…Ουφ…Εντάξει…Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξεκινήσουν τώρα στα κον…Oh my God!!! Here they go again!!!

Εσύ φταίς Padrazo που με έκανες να πιστεύω ότι μόνο ηχητικά είναι τα εφφε...Μια δραμαμίνη παιδιά!!!

Sunday, May 07, 2006

Kαι προσδοκώντας ανάστασιν νεκρών_ Part II

Εις μνήμην της μηλαίδης και αφιερωμένο σε όλους εμάς που κόβουμε βόλτες στο Α’ Αθηνών και σκαρώνουμε ιστορίες με ότι χνάρια έχουν αφήσει οι κάτοικοί του.



Calamity Jane και Wild Billy. (Tον Billy δεν τον βλέπετε, αλλά αυτός ατενίζει από τα κάτω την πορεία της πατάτας.)


«-Καλέ μου μπιλι, πεθαίνουν οι μπλοχερς?

-Τι είναι μπλοχερς?

-Άνθρωποι που φτιάχνουν ένα χαμόσπιτο, σαν το δικό μας…Θυμάσαι?…Το γεμίζουν τσαχπινιές και περίεργα πράματα και μετά κάθονται και περιμένουν επισκέψεις…

-Μάλιστα…Και γιατί ρωτάς?

-Ε, να…Τώρα τελευταία αυτοκτονούν μαζικά…

-Και είπες να τους βοηθήσεις να τελειώνουν γρήγορα και καθαρά τις δουλειές τους?

-Α, μπα…Είναι πολύ γρήγοροι από μόνοι τους. Αυτό είναι το πρόβλημα μου…Θα ήθελα ν’αναστηθούν.

-Μα καλά…Καουμπόισσα πράμα και πιστεύεις σε τέτοιες σαχλαμάρες?

-Όχι, αλλά ρε συ μπιλι, οι πατάτες γιατί ανασταίνονται? Ν’αναστηθούν και αυτοί.»

Wednesday, May 03, 2006

Kαι προσδοκώντας ανάστασιν νεκρών_ Part I


"Ενθάδε κείνται οι πατάτες και κοιμούνται προσδοκώντας ανάστασιν νεκρών."

Τάδε έφη Λιχτενμπεργκ στους αφορισμούς του.

Αυτό αλλιώς οι αμερικάνοι το λένε couch potato therapy

Εγώ απλά θα ήθελα να είχα λίγο χρόνο να ξαπλώσω.