the concert

Σεπτέμβριος 2005
Boston China Town-New York China Town-Boston China Town. 12 ώρες ταξίδι για να ακούσω την πρώτη συναυλία του Keith Jarrett στην Βορειοανατολική ακτή, μετά από το fatigue syndrome.Δε θυμάμαι πολλά πράγματα...Μόνο την αναμονή μέχρι να εμφανιστεί, το πρώτο πλινκ και μετά ότι δάκρυζα...συνέχεια...Με κάθε αναπνοή, με κάθε βηματισμό σε άλλο ρυθμό, με κάθε κραυγή...Θυμάμαι και τα πέντε ανκόρ...Είναι η συναυλία που θυμάμαι σαν την στιγμή που ήθελα να χαθώ μέσα της για πάντα...

Σεπτέμβριος 2006
Ανοίγω τους κυριακάτικους New York Times...Leisure and Arts, και ανάμεσα στα πολλά άρθρα μια συνέντευξη με τον Keith. Θα βγάλει τον καινούργιο του δίσκο λέει, The Carnegie Hall Concert, εκεί που ήμουν και εγώ...Τρίβω τα μάτια μου-Αρχίζω και διαβάζω γραμμή προς γραμμή-Από την αρχή στο τέλος και ανάποδα και ξανά πάλι.

"Τhe emotional color of the hall in New York was so accepting and prepared and uncompromising and willing to go through whatever process I was going through. I could feel that before I even sat down...Could this really be true?"

Could this be true? ρωτούσα κι εγώ τον εαυτό μου τότε...

"Ιn my previous solo stuff I probably thought: 'Τhis is how you built a world. You start at pianissimo and you slowly built something.' No, maybe that's how you build a stack of cards. But worlds get exploded into existence, as well. There are these mini-worlds, some of which explode into being and there are other worlds that come into existence gently, and the whole thing is a macro-world."

Kαι έτσι ένιωθα εγώ...Σε κάθε μουσικό γύρισμα, σε κάθε crescendo, σε κάθε outburst, σε κάθε ξάφνιασμα...Εκεί που χαμογελούσα λίγο με το παιχνίδι του

"Carnegie Hall was an extremely good night for this. Not only is it the best example so far of what I'm talking about, but the audience is part of the music."

Kαι εκεί βρήκα τον εαυτό μου να εκπληρώνει ένα από τα πιο μακρινά του όνειρα...Να μπορώ να πω σήμερα ότι ήμουν κι εγώ εκεί, σε εκείνο το τώρα του καλλιτέχνη και ότι κάπου ανάμεσα στα χειροκροτήματα αυτής της ηχογράφησης, υπάρχει και το δικό μου...

Mαταιοδοξία?
Μπορεί...Αλλά της επιτρέπω αυτής της κυρίας να με κατακλήσει αυτήν την στιγμή που σας γράφω...Είναι πολυτέλεια να ζεις κάτι τέτοιο, κι εμένα αυτή η πολυτέλεια μου δωρίστηκε την πιο κατάλληλη στιγμή.