tag:blogger.com,1999:blog-226649872024-03-07T21:12:28.343-05:00καλαμιτι τζεηνstories from the east coastCalamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.comBlogger34125tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1170741318726184072007-02-06T00:53:00.000-05:002007-02-06T11:59:48.116-05:00βαλς για σαραβαλες καρδιες...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/x/blogger/855/2281/1600/477053/vals.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/x/blogger/855/2281/400/718753/vals.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Δεν έχω λόγια…Δεν έχω. Είμαι λίγο φοβισμένη. Κάθομαι σε γωνιές πάντα, με τα χέρια σταυρωμένα, με ελαφριά προτίμηση στην εμβρυακή στάση σώματος. Κάθομαι και παρατηρώ λίγο-λίγο τους ανθρώπους. <br /><br />Καμιά φορά κάποιος έρχεται και μου απλώνει ένα χέρι. Από συνήθεια και χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, του δίνω και εγώ το δικό μου. Χορεύουμε ένα σύντομο βαλσάκι…<br /><br />Τελευταίως είμαι πολύ διστακτική. Έχω ξεχάσει τα βήματα. Δε θυμάμαι αν το βαλς είναι χορός στα τρία ή στα δύο. Αν και ηγετικός χαρακτήρας προσπαθώ να ακολουθώ, να καταλάβω που το πάει ο καβαλιέρος. Εγώ είμαι η ντάμα…Είμαι? Ούτε αυτό το ξέρω. Δεν κάνω τίποτα. Αφήνω την αδράνεια να κάνει τη δουλειά της και εγώ μένω σώμα μετέωρο. Όταν τελειώνει ο χορός τα χέρια εκεί ανοιχτά σαν να βρίσκεται ο άλλος ακόμα εκεί, και μετέωρα, όπως και πριν. <br /><br />Αν είμαι τυχερή, πριν προλάβει η βαρύτητα να μου υποδείξει την απουσία , έρχεται κάποιος καινούργιος, και το σώμα μου συνεχίζει να στροβιλίζεται…Όταν δεν είμαι και πολύ τυχερή, τα χέρια πέφτουν και τότε αποσύρομαι στην καινούργια μου γωνία την οποία και καταλαμβάνω με μεγάλη ευχαρίστηση. <br /><br />Τελευταίως μια περίεργη παράλυση με ανησυχεί. Άμα τύχει και με χορέψουν, τα χέρια μου δεν υπακούουν πια κανέναν φυσικό νόμο. Μένουν στην ίδια θέση…Λίγο ανοιχτά, λίγο κλειστά, μετέωρα. Και έχω και έναν κόμπο. Μια ανησυχία μεγάλη. Οι γωνιές λιγοστεύουν και δεν έχω που να ξεκουραστώ. Και οι άνθρωποι λιγοστεύουν και δεν έχω που να ακουμπήσω…<br /><br />Λένε ότι το βαλς είναι χορός ανάλαφρος, ζωηρός, μια πάει γρήγορα, μια αργά, αλλά πάντα έχει μια ενδόμυχη ηρεμία, μια αρμονία ξεχωριστή. Αν έχεις δε και σαράβαλη καρδιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να συντονιστούν τα μηχανικά σου μέρη με τις αποσαθρωμένες αρθρώσεις στον φρενήρη ρυθμό του βαλς…Έλα να σου δείξω…Εν-δυο τρια, Εν-δυο τρία…Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1167198081556550782006-12-27T00:40:00.000-05:002006-12-27T00:41:21.613-05:00Devo - Whip It<table xmlns="http://purl.org/atom/ns#" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"><tr><td colspan="2"><embed flashvars="" id="VideoPlayback" src="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=-3854878053830744667&hl=en" style="width:400px; height:326px;" type="application/x-shockwave-flash"> </embed></td></tr><tr/><tr><td>Whip it!<br /> </td></tr></table>Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1164250943690575042006-11-22T21:43:00.000-05:002006-11-22T22:04:35.516-05:00γιατρε ποια ειμαι τελικα?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/x/blogger/855/2281/1600/347794/darboven.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/x/blogger/855/2281/400/87797/darboven.gif" border="0" alt="" /></a><br />Μου αρέσουν τα κωλόπαιδα, ο κωλοπαιδισμός, θα ήθελα να ήμουν μεγάλη αλήτισσα. <br /><br />Στα κρυφά ονειρεύομαι ταξίδια χωρίς επιστροφή, άπειρο αλκόολ, βρώμικες νύχτες σε κάποιο ξεπεσμένο μπαράκι με μπόλικο Tom Waits στο βάθος και γκόμενους με βρώμικα χέρια και πρόστυχα λόγια να με χουφτώνουν.<br /><br />Μου αρέσουν και οι φλώροι, οι ντροπαλοί, που δε τους παίρνεις κουβέντα χωρίς να κοκκινήσουν τα μάγουλά τους.<br /><br />Στα κρυφά ονειρεύομαι δειλά αγγίγματα κάτω απ' το τραπέζι, ένα ξαφνικό πεταχτό φιλί στο μάγουλο, πρωινά στη λιακάδα να με λούζει το φώς και αυτός να λατρεύει την παιδικότητά μου ακούγοντας τον Εrik Satie να ειρωνεύεται την διπλή μου φύση.<br /><br />Τους πρώτους προσπαθώ να τους πείσω ότι είμαι ντροπαλή και συντηρητική μέχρι τα μπούνια, τους δεύτερους ότι είμαι ο πιο βρωμερός υπάνθρωπος.<br /><br />Γιατρέ, ποια είμαι τελικά?Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1163389536764649162006-11-12T22:20:00.000-05:002006-11-12T22:45:41.356-05:00bedroom stories<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/pandora.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/pandora.gif" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br />Την ιστορία θα σας την γράψω στεγνά, με καφέ και τσιγάρο...Κανένας κοέν ή τζαρετ να προβοκάρει την σκέψη μου μουσικά. Σε αυτήν την ιστορία δεν υπάρχουν νότες. Υπάρχει μόνο καφές και τσιγάρο και ένα χάπι που κάνει βόλτες στο στομάχι μου. Δύο χάπια για την ακρίβεια, αλλά το ένα μάλλον τώρα βρίσκεται κάπου στον ατλαντικό και μου γνέφει στωικά.<br /><br />Η ιστορία πάει κάπως έτσι.<br /><br />Ηλιθιωδώς αποφασίζεις να κόψεις κάθε είδους σεξουαλικής επαφής. Για ένα χρόνο, για όσο πάρει, μάλλον για όσο αντέξεις. Στην αρχή όλα είναι καλά. Δεν το πολυσκέφτεσαι. Μετά αρχίζεις να θέλεις πάλι, αλλά έχεις ξεχάσει πως γίνεται. Όταν είσαι έτοιμος παίρνεις σβάρνα λόγγους και βουνά να βρεις κάποιον να μυρίζει από χιλιόμετρα σεξ. <br /><br />Δυστυχώς βρίσκεσαι σε μια χώρα όπου οι άντρες την τεστοστερόνη την μετράν σε κυβικά εκατοστά μυικής μάζας και την σεξουαλικότητα σε τόνους αφτερσεϊβ και τζελ. Ανάμεσα στο πλήθος των χαρτογιακάδων με τα καρό πουκαμισάκια ψάχνεις κάποιον που να μην είναι σαν αυτούς. Τις περισσότερες φορές γυρίζεις σπίτι βρίζοντας την αποφασή σου να βρεθείς σε αυτήν την χώρα, τις υπόλοιπες γυρίζεις σπίτι με κάποιον που θα προτιμούσες να μην έχεις γνωρίσει.<br /><br />Όλες τις φορές αισθάνεσαι απελπιστικά μόνος, και μυστηριωδώς καταλαβαίνεις ότι αυτό που χρειαζόσουν ήταν μια αγκαλιά. Aυτά παθαίνει όποιος ανοίγει το κουτί της πανδώρας. Στο τέλος μένει με την ανάμνηση ενός πολύ κακού σεξ, έναν άγνωστο να βολοδέρνει στο σπίτι, ένα χάπι να κάνει βόλτες στο στομάχι του και την ελπίδα την επόμενη φορά να βρει αγκαλιά. Ουπς, συγγνώμη, η ελπίδα είναι κλείσμενη ακόμα στο κουτί. Ούτε ελπίδα. Μένει στεγνός με καφέ και με τσιγάρα.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1162226513287906332006-10-30T11:38:00.000-05:002006-10-30T11:41:53.306-05:00calamity jane is watching you...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/me08.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/me08.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />take care and see you in a couple of weeks. I have to make a decision right now.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1162075822060300282006-10-28T18:47:00.000-04:002006-10-28T18:50:22.073-04:00Beatrix έλα να παίξουμε<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/lagos.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/lagos.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />έχεις λαγό?<br />έχω λαγό.<br />έχει αυτιά?<br />έχεις λαγό?<br />έχω λαγό.<br />έχει αυτιά?<br />έχεις λαγό?<br />έχω λαγό.<br />έχει αυτιά?<br />εχεις λαγό?<br />έχω λαγό.<br />έχει αυτιά?Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1159772199815074482006-10-02T02:36:00.000-04:002006-10-02T02:56:39.836-04:00Spaces of the Cold War<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/Film%20Series%20Fall_06%20copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/Film%20Series%20Fall_06%20copy.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Δύο από τα πιο γνωστά πανεπιστημιακά ιδρύματα της ανατολικής ακτής συνεργάζονται για την σειρά προβολής ταινιών με θέμα Spaces of the Cold War. Στην πραγματικότητα αυτό αποτελεί μόνο μια φυσική συνέπεια της πτώσης του τοίχους και ένα ακόμα επισόδειο στην αφήγηση που αναπτύσσεται γύρω από τα κράτη με πρωην κομμουνιστικά καθεστώτα, ένα θέμα ταμπού πριν την πτώση και τελείως hot κατόπιν. Ένας αθώος αναγνώστης θα χειροκροτούσε με συμπαθεια αυτήν την προσπάθεια...Ένας λίγο πιο πονηρεμένος, θα προσέδιδε σε αυτήν την κίνηση την επιθυμία ελέγχου της αφήγησης αυτής της ιστορίας, ιδίως τώρα, εν απουσία του αντίπαλου δέους και με το terrain άδειο από εμπόδια...<br /><br />Ο Edward Said στο Opponents, Audiences, Constituencies and Communities μιλάει για την ακαδημία και τον λόγο που εκφέρει, κριτικάροντας την περιχαράκωση τον επιστημολογικών πεδίων. Για τον ίδιο, όταν έρχεται η συζήτηση στο πολιτικό, το "not my job" της αμερικάνικης ακαδημίας φτάνει στο σημείο να αφήνει "ελέω κυρίου" τα real-life politics και να αναπαράγει την ίδια πολιτική που κριτικάρει. 20 χρόνια μετά το άρθρο, στην περίπτωση της σύγχρονης ιστοριογραφίας των κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ, βρίσκουμε μια ακαδημία να εμπλέκεται στα real-life politics. Το κατα πόσο έχουν συνείδηση αυτού είναι μια άλλη συζήτηση...<br /><br />Ακαδημαϊκή ελευθερία ή άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε?Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1159254372238071622006-09-26T02:38:00.000-04:002006-09-26T03:06:12.256-04:00crisis #1<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/crisis.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/crisis.gif" border="0" alt="" /></a><br /><br />Να που χτύπησε...Πάνω που δήλωνα απερίφραστα ευτυχισμένη, απρόσκλητη μου χτύπησε την πόρτα, με χαιρέτησε και ήρθε να καθίσει στο κεφάλι μου την ώρα που συνεπαρμένη διάβαζα "the political music and the politics of music."<br /><br />-Tι θέλετε εδώ κυρία μου?<br />-Εγώ τίποτα, εσείς όμως γιατί διαβάζετε κείμενα περί μουσικής και πολιτικής? <br />-Μα...<br /><br />-Αν δεν απατώμαι, αρχιτεκτονική τελιώσατε, μεταπτυχιακά στην ιστορία και κριτική της αρχιτεκτονικής κάνατε...<br />-Μα...<br /><br />-Ναι, ναι ξέρω...Κάνατε και κάτι ατελείς μουσικές σπουδές και σας αρέσει να ακούτε μουσική γενικώς και αορίστως. <br />-Κοιτάξτε. Να φτιάξω καφέ να τα πούμε? Αυτή η συζήτηση μπορεί να πάρει ώρες...<br /><br />-Μπα, σύντομη θα είμαι. Θέλω να μου πείτε εδώ και τώρα τι σχέση έχει η αρχιτεκτονική με την μουσική και γιατί πάτε να γεφυρώστε τα αγεφύρωτα. Δεν σας φτάνουν τα άδεια βλέματα που παίρνετε ως απάντηση όταν απαντάτε στην ερώτηση "και εσείς με τι ασχολείστε"?<br />-Μα πρόκειται για παρανόηση. Απλά διατυπώνω πολύ απλοϊκά και γενικευτικά το πεδίο μου. Αλήθεια καμια φορά με κοιτάνε περίεργα, αλλά μάλλον γιατί νομίζουν ότι θα μιλήσω αφαιρετικά για την σχέση των δύο πεδίων. Να, σήμερα ας πούμε ο αγαπητός David μου έριξε ένα λοξό βλέμμα ολικής όταν του εξήγησα γιατί ενδιαφέρομαι στο συγκεκριμένο μάθημα. Κάτι σαν να μου έλεγε "μα καλά, αυτού του τύπου η διερώτηση είναι προσχολικού επιπέδου και είναι ολοφάνερο ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού, παρά σε μια σωρία αφαιρέσεων και γενικεύσεων."<br /><br />-Δηλαδή θα μιλήσετε και επί του συγκεκριμένου? Τι θα προσφέρετε με αυτήν την έρευνα?<br />-Δεν ξέρω...Δηλαδή δεν ξέρω ακόμα...Καταλαβαίνετε, έχω έναν δισταγμό να σας εξηγήσω. Το ίδιο με ρώτησε και ο David. Τι ειρωνεία, ο ίδιος νόμιζε για τον εαυτό του ότι έχει να προσφέρει κάτι πολύ συγκεκριμένο και απτό στην ανθρωπότητα!<br /><br />-Μου φαίνεται καλή μου προσπαθείτε να αποφύγετε την απάντηση. Να σας θυμίσω ότι όποια φορά έχετε μιλήσει για το θέμα σας η συζήτηση έφτασε στον ρόλο του μεταμοντέρνου, την διακειμενικότητα και το αδιέξοδό τους...<br />-Ναι αλλά εγώ θα κάνω κάτι άλλο...<br /><br />-Τι?<br />-Δεν ξέρω ακόμα...Αφού σας είπα...Τώρα ξεκινάω...Μήπως να μην το κάνω? Είστε οιωνός? Ποιον να ρωτήσω? Πείτε μου ποιον...<br /><br />Βούιζει η φωνή της στο κεφάλι μου και τώρα που σας γράφω...Μπορεί να είναι από την αγωνία μου για το πρώτο μου μάθημα στο μουσικό τμήμα. Μπορεί να είναι από φόβο ότι κάποια στιγμή σταδιακά θα αποβλάκωθω μέσα στ'αρχεία και στην αναζήτηση του θέματος όπου όλοι θα θέλουν να μάθουν περισσότερα γι αυτό. Μα τι περνάμε και εμείς οι καουπόισσες wannabe! Με αυτά και με αυτά, πάλι δε θυμήθηκα να σκεφτώ να βρω γκόμενο...Δε πειράζει...Μάλλον μετά από καμιά 5-6 χρονάκια...Ή όπως το είπε και ένας άλλος διανοούμενος, όταν δεν θα υπάρχει πια κάτι καλύτερο από το σεξ.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1159128019477362582006-09-24T15:24:00.000-04:002006-09-24T16:05:28.543-04:00the concert<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/keith%20jarrett.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/keith%20jarrett.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Σεπτέμβριος 2005<br />Boston China Town-New York China Town-Boston China Town. 12 ώρες ταξίδι για να ακούσω την πρώτη συναυλία του Keith Jarrett στην Βορειοανατολική ακτή, μετά από το fatigue syndrome.Δε θυμάμαι πολλά πράγματα...Μόνο την αναμονή μέχρι να εμφανιστεί, το πρώτο πλινκ και μετά ότι δάκρυζα...συνέχεια...Με κάθε αναπνοή, με κάθε βηματισμό σε άλλο ρυθμό, με κάθε κραυγή...Θυμάμαι και τα πέντε ανκόρ...Είναι η συναυλία που θυμάμαι σαν την στιγμή που ήθελα να χαθώ μέσα της για πάντα...<br /><br />Σεπτέμβριος 2006<br />Ανοίγω τους κυριακάτικους New York Times...Leisure and Arts, και ανάμεσα στα πολλά άρθρα μια συνέντευξη με τον Keith. Θα βγάλει τον καινούργιο του δίσκο λέει, The Carnegie Hall Concert, εκεί που ήμουν και εγώ...Τρίβω τα μάτια μου-Αρχίζω και διαβάζω γραμμή προς γραμμή-Από την αρχή στο τέλος και ανάποδα και ξανά πάλι. <br /><br />"Τhe emotional color of the hall in New York was so accepting and prepared and uncompromising and willing to go through whatever process I was going through. I could feel that before I even sat down...Could this really be true?"<br /><br />Could this be true? ρωτούσα κι εγώ τον εαυτό μου τότε...<br /><br />"Ιn my previous solo stuff I probably thought: 'Τhis is how you built a world. You start at pianissimo and you slowly built something.' No, maybe that's how you build a stack of cards. But worlds get exploded into existence, as well. There are these mini-worlds, some of which explode into being and there are other worlds that come into existence gently, and the whole thing is a macro-world."<br /><br />Kαι έτσι ένιωθα εγώ...Σε κάθε μουσικό γύρισμα, σε κάθε crescendo, σε κάθε outburst, σε κάθε ξάφνιασμα...Εκεί που χαμογελούσα λίγο με το παιχνίδι του<br /><br />"Carnegie Hall was an extremely good night for this. Not only is it the best example so far of what I'm talking about, but the audience is part of the music."<br /><br />Kαι εκεί βρήκα τον εαυτό μου να εκπληρώνει ένα από τα πιο μακρινά του όνειρα...Να μπορώ να πω σήμερα ότι ήμουν κι εγώ εκεί, σε εκείνο το τώρα του καλλιτέχνη και ότι κάπου ανάμεσα στα χειροκροτήματα αυτής της ηχογράφησης, υπάρχει και το δικό μου...<br /><br />Mαταιοδοξία? <br />Μπορεί...Αλλά της επιτρέπω αυτής της κυρίας να με κατακλήσει αυτήν την στιγμή που σας γράφω...Είναι πολυτέλεια να ζεις κάτι τέτοιο, κι εμένα αυτή η πολυτέλεια μου δωρίστηκε την πιο κατάλληλη στιγμή.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1159056182145406392006-09-23T20:01:00.000-04:002006-09-23T20:09:07.143-04:00the party<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/kickoff.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/kickoff.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Our house...In the middle of the street...Our House...<br /><br />Όλα έτοιμα...Περίπου...Κάπου στις 02:00 μας περιμένει και διακοπή ρεύματος...<br /><br />Αύριο περισσότερες φώτο!<br /><br />υγ. η πρόσκληση μια δωρέαν προσφορά της Καλάμιτι στους απανταχού ιδρυματοποιήμενους<br /><br />υγ2. Η Καλάμιτι πίνει Sierra Nevada Pale Ale, ακούει Da Da Da και είναι πολύ χαρούμενη...Από αύριο θα έχετε το aftermath...Ich lieb dich nichtdu liebst mich nichtCalamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1158939254660363542006-09-22T11:07:00.000-04:002006-09-22T11:40:46.053-04:00δείξε μου το πράμα σου, να σου πω ποιος είσαι...Κωδικός: "The Thing"<br /><br />Mέθοδος: Διαλέξτε ένα αντικείμενο και εξετάστε το μέσα από τις θεωρίες περί φετίχ, commodity, objecthood, thingness, gift, psyche, capitalism, material culture, mass culture, slavery, mass media, instrumentality, destruction, craftsmanship<br /><br />Θεωρητικοί: Karl Marx, Marcel Mauss, Bruno Latour, Sigmund Freud, Jacques Lacan, Pierre Bourdieu, Jacques Derrida, Page DuBois, Martin Heidegger, Bataille, Walter Benjamin <br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/upic.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/upic.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Τhing(k) Once: UPIC (Unité Polyagogique Informatique du CEMAMu)<br />Tο 1977 ο Ξενάκης κατασκευάζει αυτό το περίεργο αντικείμενο υπό το όνομα UPIC: Μια διαδραστική επιφάνεια σχεδιασμού μουσικής. Το thing είναι υβριδιακό: μοιάζει με σχεδιαστήριο αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαδραστική επιφάνεια σχεδιασμού ως μέθοδος μουσικής σύνθεσης. Συνδέεται με έναν υπολογιστή Hewlett-Packard και το γραφικό αποτέλεσμα μεταφράζεται σε μουσική σύνθεση. Ο systran της μουσικής είναι εδώ, από την γλώσσα του σχεδιασμού στην μουσική γλώσσα. Τώρα και εσύ μπορείς να παίξεις μαζί του...Πρώτος πειραματισμός με αυτήν την γραφή οι Mycaenes.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/theremin260.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/theremin260.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Thing(k) Twice: Τheremin<br />To 1920 o Leo Theremin σχεδιάζει το Theremin, μια μηχανή αλλοίωσης του τονικού ύψους ανάλογα με την κίνηση των χεριών του καλλιτέχνη...Πάνω κάτω, μέσα έξω, εγώ και το μηχάνημα τώρα αυτοσχεδιάζουμε και κατασκευάζουμε ηλεκτρονικού τύπου μουσική...Πρώτη εκτέλεση ο Theremin το 1927 στην Νέα Υόρκη. Δεύτερη, το Swan του Saint-Saens από την Clara Rockmore το 1934 πάλι στην Νέα Υόρκη. <br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/russolo%26friends190.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/russolo%26friends190.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Thing(k) for a last Third Time: The Art of Noise<br />Το 1913 o Luigi Russolo, μέλος της ομάδας των Futurist γράφει το μανιφέστο που τα ξεκίνησε όλα. Ανάμεσα στα διάφορα υποστηρίζει πως η μουσική του τότε είναι η μουσική της πόλης, των ήχων της μηχανής, των αυτοκινήτων, των κορναρισμάτων, του φρενήρες πλήθους, μουσική είναι ο θόρυβος. Με ντουντούκες στο χέρι ανεβάζει παραστάσεις οι οποίες βρίσκουν τους καλλιτέχνες στο τέλος να βολτάρουν στη σκηνή παρέα με τα οπωρολαχανικά που τους εκσφενδονίζουν οι θεατές.<br /><br />Δείξε μου λοιπόν και εσύ το πράμα σου, να σου πω ποιος είσαι...Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1158727385957784862006-09-20T00:17:00.000-04:002006-09-20T00:47:32.553-04:00Make it New!!!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/make%20it%20new.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/make%20it%20new.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Όταν η φράση του Ezra Pound "make it new" γινόταν το προπύργιο των μοντερνιστών ανα τον κόσμο, κανένας δε φανταζόταν πως αυτήν την φράση την βρήκε να κατοικοεδρεύει σε μια κινέζικη μπανιέρα της δυναστίας των μινγκ.<br /><br />Ένας υποθετικός αναγνώστης του "Αυτός που έλεγε ναι" του Μπρεχτ επίσης δε θα φανταζόνταν ότι το κείμενο βασικά αποτελούσε την αγγλική μετάφραση του γιαπωνέζικου "No play" με τον συγγραφέα απλά να προσθεταφαιρεί κάποιες λέξεις από το πρωτότυπο.<br /><br />Στην πρώτη μου ακαδημαϊκή συζήτηση, κάπου στην ανατολική ακτή, βρήκα το θέμα που μου πρότεινε ο καθηγητής μου απλά banal. Παρατηρώντας το βλέμμα μου βυθισμένο σε βαθιά βαρεμάρα, με κοίταξε απορρημένος και μου είπε "So what? Make it new!"<br /><br />Δυο χρόνια μετά σκέφτομαι αν ακόμα μας καταδιώκει η νεωτερικότητα. Για την ακρίβεια σκέφτομαι αν ποτέ καταφέραμε να γίνουμε μοντέρνοι, αν καταφέραμε να πούμε κάτι καινούργιο...Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1158541191241470212006-09-17T20:49:00.000-04:002006-09-17T21:03:35.703-04:00κοριτσια, τωρα μπορούμε και μόνες μας...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/pontikaki.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/pontikaki.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Το να περπατάς στους δρόμους μιας αμερικάνικης πόλης ενέχει πολλές εκπλήξεις...Από ρήτορες σε πάρκα, άστεγους της γειτονιάς με πτυχία απ'το Berkeley, πλανόδιους μουσικούς με δεξιότητες που θα τις ζήλευε επαγγελματίας μέχρι αυτό... Γωνία Inman + Mass. Ave., ένας μεσαίος άνθρωπος με συνηθισμένο καλούπι, τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, σου απλώνει το χέρι για να σου δώσει αυτό το χαρτάκι με πολύτιμες πληροφορίες (sic)...Ποτέ δε διαβάζεις αυτό που σου δίνουν απευθείας...Περίμενεις λίγο, να μη σε βλέπει και κανείς, να έχεις στρίψει και κάπου, να λίγο παρακάτω, σε καμια είσοδο, πίσω από κανα αμάξι, ξεδιπλώνεις το πολυπόθητο χαρτάκι για να μάθεις τι θεωρεί αυτός ο άνθρωπος σημαντικό! Γίνονται πειράματα λέει, και οι γυναίκες θα μπορούμε επιτέλους να αναπαραγόμαστε χωρίς την συμμετοχή αρσενικών...Και που το βδελυρό, σκέφτηκα...Επιτέλους κάνει κάτι και η επιστήμη για να μας ανακουφίσει: τώρα είμαστε και εμεις ένα βήμα πιο κοντά στην αθανασία, και μάλιστα μόνες μας...Θλιβερό, αλλά μήπως μόνες μας δεν είμασταν και πάντα...Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1157422949871518192006-09-04T22:18:00.000-04:002006-09-05T00:36:54.970-04:00autumn suits me the best<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/Autumn%20Drawing.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/Autumn%20Drawing.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Περιμένεις τα φύλλα να κιτρινίσουν…Όλο το χρόνο αυτό περιμένεις…Το καλοκαίρι είναι απλά η εποχή πριν, γι αυτό και ζει από την γενναιοδωρία σου…<br /><br />Εκεί που όλα σβήνουν κατοικείς… Τους γκόμενους τους διαλέγεις ανάλογα με την υπόσχεση τέλους που φέρουν…Τους ερωτεύεσαι όταν τα λόγια τους μοιάζουν με λόγια χωρισμού…Είναι πιο ανθρώπινα έτσι, μου το είχες πει άλλωστε. <br /><br />Δεν είναι η φθορά των πραγμάτων που σε σαγηνεύει…Θα ήμουν αφελής να ισχυριστώ κάτι τέτοιο…Είναι μάλλον μια απέχθεια για την βαρβαρότητα του να διαλαλείς ότι ζεις ακόμα…Σα να προσπαθείς να κρύψεις ένα μυστικό, όπως οι εραστές που αντί να απολαύσουν τον μοναχικό θάνατο του οργασμού, αγκαλιάζονται για να γιορτάσουν που γλυτώσανε… <br /><br />Εσύ από την άλλη, όταν κάνεις έρωτα, προτιμάς την στιγμή μετά τoν οργασμό και πριν το πρώτο βλέμμα…Ακόμα ονειρεύεσαι τον εραστή που θα σου κάνει αυτήν την χάρη…Να πεθάνει μέσα στην σιωπή του αφού τελειώσετε…Για πάντα, και να μην ξαναπεί τίποτα…<br /><br />Δε θυμάμαι αν είσαι όμορφη…Αλλάζεις συνέχεια και ποτέ δεν πρόλαβα να σε φωτογραφίσω…Όχι απότομα, πάντα μαλάκα και με τον χρόνο…Κάποια παραπάνω κιλά, ψαλιδιές από εδώ και από κει για κανα εξάμηνο μέχρι να βρεις πως σου αρέσουν καλύτερα τα μαλλιά σου, και μετά ξανά αδύνατη, λίγο πιο μαυρισμένη κάποια άνοιξη, πολύ πιο άσπρη κάποιο καλοκαίρι…We are ugly but we still have the music, μου έλεγες και μουρμούριζες το Chelsea Hotel#2 προς τιμήν του αγαπημένου σου τροβαδούρου…<br /><br />Ξέρεις, πέρασα κάτω από το σπίτι σου χθες…Εσένα δε σε είδα, αλλά άκουσα το πιάνο, να μουρμουράει…Koln Concert, γιατί μοιάζει με τον ήχο που κάνουν το φθινόπωρο τα δέντρα στο Montreal…Κάθησα και το άκουσα κι εγώ μαζί σου, τα πλήκτρα του πιάνου, τις αναπνοές του Jarrett, τις σιωπές σου, τα βήματα σου σε έναν άλλον ρυθμό…Το φθινόπωρο σου πάει καλύτερα, ξέρεις…Autumn suits me the best, να πεις κι εσύ όταν ρωτήσουν.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1152699304163833252006-07-12T06:04:00.000-04:002006-07-12T06:15:04.176-04:00mr. arnold<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/Syd71.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/Syd71.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />1984. Eθνική Οδός για Γιουγκοσλαβία. Κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα...<br /> <br />Ένα παλιό άσπρο Marina Morris, o κύριος Αrnold να τραγουδάει για τα περίεργα χόμπυ του στο κασσετόφωνο, πικροδάφνες δεξιά και αριστέρα του δρόμου, μια νταλίκα προηγείται και μεις στο κατώπι να σβήνουμε τα φώτα, μέχρι να αράξουμε κάπου με ξενοδοχείο τ'άστρα...<br /><br />Σε ανακάλυψα στο δρόμο κύριε Arnold και ακόμα στο δρόμο είμαι. Ι will miss you, but I guess I will still have the stroll and the voice…Farewell!Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1151880812777210352006-07-02T18:22:00.000-04:002006-07-02T19:50:40.426-04:00η επέτειος<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/Anniversary%20Afghan.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/Anniversary%20Afghan.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Αγαπητό μου γουρουνάκι,<br /><br />Αποφάσισα να σου γράψω για να σου πω χρόνια πολλά. Γιορτάζουμε! Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο μπήκαμε και οι δύο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και εγώ επιτέλους έγινα σταθερή αξία στη ζωή σου, τουτέστιν, "η πρώην." Χαίρομαι πολύ τριχωτέ μου μελίσσε, όπως σε αποκάλεσε κοινός φίλος, γιατί εδώ και ένα χρόνο δε φοβάμαι τις σιωπές σου, ούτε τα βράδια που δε μπορούσες ν'ανταπεξέλθεις, ούτε τις ξαφνικές σου λύπες.<br /><br />Επίσης σου γράφω για να σου πω να μην ανησυχείς. Είμαι καλά στην υγεία, με υπέροχη διάθεση και λαμπρό μέλλον...Δεν ήταν και ροδοστόλιστο το διάβα μου...Τα κατάφερα όμως μπουμπουκάκι και είμαι μια χαρά. Αντιθέτως με εσένα, δεν πουλήθηκα, δε δείλιασα, δε κυνήγησα βουλίτσες στο βιογραφικό μου, δεν διεκδίκησα τη θέση του διανοούμενου και άλλα πολλά που εσύ άνοιξες περιχαρής τις ζουμπουρλούδικες αγκάλες σου να τα υποδεχθείς. <br /><br />Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που χωρίζαμε. Κάπου σε ένα καφέ, λίγο πριν στα δώσω όλα, αποφάσισα να τα μαζέψω με ταχείες κινήσεις και να στην κάνω την δουλειά. Μόνο να σε δώ να κλαίς για λίγο ήθελα. Έτσι...για το γαμώτο...Αλλά τα κατάφερες μαναράκι και δεν υπέκυψες στους εκβιασμούς. Λίγο βούρκωσες μόνο, μου έφτασε και εμένα και έτσι τελειώσαμε. <br /><br />Θυμάμαι τα λόγια του Μπένιαμιν...Ότι η νεωτερικότητα γεννήθηκε από τη σύπτωση της βαρβαρότητας με τον πολιτισμό. Βάλε λίγο βιομηχανική επανάσταση, μεγάλα αστικά κέντρα και δύο παγκόσμιους πολέμους, και από τότε πάνε δυο-δυο, σαν τους χιώτες ένα πράμα. Και εσυ υπερευαισθήτο μου τρυφερούδι ήσουν από τους πιο μοντέρνους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Πολιτισμένος προς τα έξω και βαθειά βάρβαρος από μέσα, δηλαδή μια δυτικοευρωπαϊκή σερβιέτα. <br /><br />Μποτερικό μου πλασματάκι, έχω να σου ανακοινώσω για τέλος, ότι πλέον είμαι και εγώ καλά και επίσης τα κατάφερα να μην ενδώσω στους εκβιασμούς και να εκπολιτιστώ. Παρέμεινα βαθιά βάρβαρη και χοντροκομμένη. Νιώθω όμως πιο ελεύθερη από ποτέ και απολαμβάνω ένα ζεστό και υγρό καλοκαίρι. Που και που σε σκέφτομαι, αλλά μόνο όταν θυμάμαι πως τελικά σε ξέχασα.<br /><br />Ζουμερέ χαρτογυακά μου, να είμαστε και οι δύο καλά, να τα χιλιάσουμε. Να μην ξεχάσω επίσης να σου πω καλό μήνα και αϊντε στα τσακίδια μωρό μου.<br /><br />με απέραντη ευγνωμοσύνη για το φτού ξελεφτεριά, ή αλλιώς φτου και βγαίνω,<br />και με μπόλικο σαρκασμό εκ βαθέων,<br />Το κουρκουμπίνι σου και κατά κόσμον Καλάμιτι Τζέην.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1151572210033936022006-06-29T04:54:00.000-04:002006-06-29T05:10:10.046-04:00my work is blasphemous<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/Orlan.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/Orlan.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />"I do not want to resemble to Boticelli’s Venus. I do not want to resemble the Europa of Gustave Moreau…I do not want to resemble Gerard’s Psyche. I do not want to resemble Diana of the Fountainebleau School. I do not want to resemble Mona Lisa…<br /><br />My work is a struggle against: the innate, the inexorable, the programmed, Nature, DNA, and God! My work is blasphemous"<br /><br />Τάδε έφη Orlan.<br /><br />Για περισσότερα κοιτάξτε <a href="http://www.orlan.net">εδώ</a>.<br />Εγώ, από την άλλη, είμαι περίπου έτοιμη...Πράξη φλάσφημη να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου κόντρα στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα...Το απολαμβάνω!<br /><br />Cordially,<br />CalamityCalamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1150163898494320032006-06-12T21:53:00.000-04:002006-06-12T22:03:15.406-04:00Scissor me off, baby...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/scissormeoffbaby.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/scissormeoffbaby.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Παράτησα τα πιστόλια και το έριξα στην κοπτοραπτική. Θα σου βάλω απλά για αρχή. Ψαλίδισέ με μώρο μου, μικρά μικρά, λιλιπουτεια κομματάκια...Να δες...έκανα την αρχή...Συνέχισε εσύ. Μη σταματάς και μετά θα σου δείξω το βελόνι, να με κάνεις ξανά ολόκληρη.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1149819864253560362006-06-08T22:10:00.000-04:002006-06-08T22:26:00.033-04:00Pull that trigger baby...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/calamity%20jane%5B11%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/calamity%20jane%5B11%5D.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Σύντομη συμβουλή στην blogger Mantalena...Κάποτε είδα το τέλος του κόσμου στα σκαλιά ενός από τα ιδρύματα της Νέας Αγγλίας. "Εγώ τον χωρισμό τον βλέπω σαν μια καινούργια αρχή, σαν ένα βήμα μπρος" μου είπε κάποια, στα ίδια σκαλιά. Την κοίταξα σαν να μου έλεγε στιχομυθία από την αποκάλυψη του Ιωάννη. Τώρα την καταλαβαίνω.<br /><br />Αϊντε Μανταλένα παιδί μου...Pull that trigger baby and move on...Ακόμα και με ρυθμούς χελώνας, αλλά move on! Σε κάθε τέλος αχνοφέγγει μια καινούργια αρχή.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1149129566082620002006-05-31T21:05:00.000-04:002006-06-01T12:14:54.096-04:00Και ένας λόγος που αγαπάω τη Ξεσσαλονίκη<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/girls.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/girls.jpg" border="0" alt="" /></a><br />...Ήταν η πιο ωραία. Αλήθεια σας λέω. Είχε από αυτήν την ομορφιά που μύριζε 50'ς. Κάτι από Λωρήν Μπακόλ, στο πιο γήινο. "Πως γίνεται να είσαι τόσο όμορφη?" την ρωτούσα κοιτάζοντας την σαν χάχας, και αυτή μου απαντούσε "Αϊ παράτα μας." Ξέχασα να σας πω ότι φορτηγατζής μπροστά της θα κοκκίνιζε. Αυτή ήταν η Ο. Είμασταν η πιο όμορφη και αλλοπρόσαλη παρέα. Μάλλον ήταν οι άλλες, εγώ κολλούσα σαν τσουτσού μήπως και κλέψω λίγη από την εξωγήινη ομορφάδα τους. Μαζευόμασταν τα βράδια και αλωνίζαμε την πόλη σε μια διαρκή μάχη με το κοινότοπο. Μπύρες στα αναψυκτήρια μαζί με λουκάνικα φρανκφούρτης, αστικά πικνικ στο πάρκο των σκύλων, τόνους χαρίμπο και πασατέμπο εξυψώνοντας τις ρεπλικες των καρεκλών λουδοβίκου του 14ου, ραντεβού στον Τζότζο με μόνο απαραίτητο ενδυματολογικό αξεσουάρ κόκκινο φωσφοριζέ κραγιόν. Τις κοίταζα στα μάτια και τις αγαπούσα όλες. <br /><br />Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μας συζήτηση όπου τους έκανα την υπερδήλωση. "Εγώ στα μαθητικά μου χρόνια ήμουνα μια φλώρα." "Χα, χα για δες και εγώ," πετάχτηκε κάποια, "Α και εσύ φλώρα? Και εγώ," πρόσθεσε και η άλλη, μέχρι που σε λίγο η ατμόσφαιρά ήταν γεμάτη μπουρμπουλήθρες και χαχανητά. Εγώ στην παρέα συνέχιζα να παίζω τον ρόλο της φλώρας και του καραγκιόζου. Οι άλλες είχαν πάντα πιο ενδιαφέροντες ρόλους. Η Ε. ας πούμε ήταν επί του πολιτικού και ζητημάτων αντιαισθητικής. Η μικρή Ε. ήταν ηδονίστρια ολικής και κυκλοφορούσε πάντα με σακουλάκια ξηρα καρπά. Η Ο. ήταν επιστημόνικος σύμβουλος επί παντώς είδους σχέσης.<br /><br />Μαζί μάθαμε και τους άντρες. Τους βρίσαμε τους αγαπήσαμε και τους πηδήξαμε. Εκεί είχα πιο ενδιαφέροντα ρόλο. Βλέπετε η Ε. μπήκε από νωρίς σε μεγάλη σχέση που ακόμα πάει, η μικρή ε. καθυστέρησε να αναπτύξει ενδιαφέρον για αυτούς, ενώ η Ο. αν και ήξερε να αναλύει και να καταρρίπτει κοινοτοπίες σε σχέση με τις σχέσεις, σχέση δεν είχε. Εγώ από την άλλη, είχα αποφασίσει να διευρήνω τις εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις επι του ζητήματος και πειραματιζόμουν με όλα: σεξ με άγνωστο, με γνωστό, με φίλο, σχέση με έραστη, σχέση χωρίς σεξ, πολυγαμική σχέση, μονογαμική, έμαθα να λέω όχι (ομολογώ μετά από πολύ κόπο), να λέω ναι (αυτο το έμαθα από την αρχή), να κάνω την δύσκολη, να κάνω την εύκολη...Ε τι άλλο χρειαζόταν για να γίνω η εμπειρογνώμον επι του ζητήματος. Εγώ τους ενημέρωνα για τις τελευταίες εξελίξεις στον κλάδο, και αυτές μου μάθαν να αγαπάω τους άντρες ακόμα και όταν με πληγώνουν. Εν μια νυχτί, καταλήξαμε μετά από χρόνια έρευνας ότι ο έρωτας είναι πάντα εγωιστικός και όταν χωρίζουμε αυτό φαίνεται στην πιο καθαρή του μορφή: ο ένας θέλει να φύγει γιατί έτσι θα περνάει καλύτερα, και ο άλλος θέλει να μείνει γιατί και αυτός έτσι θα περνάει καλύτερα. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να καταπιεζόμαστε. Και όλα αυτά μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Δε σας κάνω πλάκα. Ήταν μια από τις μέρες που είχαμε οργανώσει σουαρέ όπου και θα τσιτιρίζαμε συνοδεία τυριού και αχλαδιού. Το θέμα της βραδιάς ήταν "Κάνουμε τα λόγια πράξη."<br /><br />Τις αγαπάω έτσι αυθάδης και ελεύθερες που είναι γιατί δε θα ακούσω ποτέ από το στόμα τους κοινοτοπία, γιατί είναι απλές με έναν τρόπο που αυτό φαίνεται περίεργο στους άλλους, γιατί δεν αγαπάνε τις μεγάλες κουβέντες. Ουρλιάζουν, ειρωνεύονται, κλαίνε, γελάνε και τσιρίζουν ακόμα και αν βρίσκονται στο πιο ακατάλληλο μέρος, μη δίνοντας δεκάρα για το τι λένε οι άλλοι. Μαζί τους όλα είναι επιτρεπτά. Γιατί είναι το σπίτι μου σε αυτήν την πόλη.<br /><br />Τις συνάντησα και τώρα. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να μην πηγαίνουν καλά από καιρό. Και σίγουρα όχι μεταξύ μας. Η μια μας ανακοίνωσε ένα μεσημέρι με αποπνηκτική ζέστη πριν από 3 χρόνια ότι έχει την "αρρώστεια" όπως την έλεγε, και η διάγνωση ήταν γεγονός. Λίγο πιο πριν είχαμε μάθει ότι η άλλη θα δυσκολευόταν να κάνει παιδάκια, πράγμα, που, κατά την ίδια πάλι, σήμαινε σεξ χωρίς προφυλάξεις επιτέλους. Πέρσυ τους είπα και εγώ την μικρή κατάθλιψούλα που εμφάνισα, κουσούρι από το χωρισμό, και άλλη μια διάγνωση να προστεθεί στην λίστα. Στη συνάντηση, μας ανακοίνωσε και η τελευταία, ότι το πρόβλημα με την μέση της ήρθε για να μείνει και ότι από εδώ και πέρα θα κυκλοφορεί με ταπεράκι μπερλόκ για τα παυσίπονα. Χθές όμως δεν άντεξα ρε πούστη. Ήταν οι πιο όμορφες και δεν έχουν πατήσει καν τα τριάντα. Τρόμος με έπιασε για το τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον.<br /><br />Όταν τελείωνε η βραδιά, με ρωτήσαν τι θα κάνω και τους είπα ότι πάω για ποτό. <br /><br />"Τι έγινε? Ακόμα δεν ήρθαμε και χτυπήσαμε γκομενάκι?" Απίστευτο πως μπορούν αυτές οι κοπέλες μετά από τα πιο δυσάρεστα να προχωράνε.<br />"Όχι, μόνη μου θα πάω."<br />"Μόνη?" με ρώτησαν εν χορό και μ' εμφανή απορρία για την εξέλιξη της μπουρδελιάρας φίλης τους.<br />"Ναι, μόνη," τους απάντησα. <br /><br />Τι να τους έλεγα άλλωστε που δε μπορούσα πια να τις κοιτάξω. Το ίδιο βράδυ, κατά τις συνήθειές μου βρήκα έναν μοναχικό καουμπόυ και βάρεσαμε κάτι ουισκάκια παρέα. Δεν είπαμε πολλά πράγματα. Κάτι λίγα. Μόνο κοιτούσαμε τα ποτήρια μας και πίναμε. Στο τέλος με ρώτησε αμα θέλω να πάω σπίτι του. Ήταν η πρώτη φορά που είπα όχι. Χθές ήθελα να θυμηθώ τις φίλες μου και σήμερα σας τα γράφω. <br /><br />"Στη Σαλονίκη, στο βαρδάρη, είναι όλα κλειστά, μετά τις δύο το βράδυ.."<br /><br />υγ. Αν ποτέ τις συναντήσετε στο δρόμο να προσέξετε, είναι εύθραστες πια και δεν αντέχουν. Αν είστε τυχεροί και τις γνωρίσετε να αφεθείτε, στα μάτια τους κατοικοεδρεύει η ομορφιά.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1148904448469715392006-05-29T07:43:00.000-04:002006-05-29T08:07:28.670-04:00Θεσσαλονίκη: η αυτιστική πόλη<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/salon.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/320/salon.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Θεσσαλονίκη, ήρθε η ώρα να σου πω ένα μεγάλο μυστικό. Σε μισώ. Δε θα σου χαριστώ, γιατί δε μου χαρίστηκες ποτέ. Πως γίνεται να επιμένεις να μου προκαλείς την ίδια εμπειρία? Ποιο είναι το μυστικό της πλαστικής σου? Γιατί δεν αλλάζεις? Ούτε να παλιώσεις λίγο ακόμα, ούτε μια ρυτίδα παραπάνω, ούτε μια ρυτίδα λιγότερη. Και οι ορδές των βαρβάρων στους δρόμους να σε καταναλώνουν και να φεύγουν. Και μετά άλλοι αντικαταστάτες, μη τυχόν και αποκαλύφθεί η φθήνια σου.<br /><br />Και έρχομαι και εγώ να σε ξαναβρώ τώρα, με μνήμες κακιάς σκύλας. Μα δείξε μου κάτι καινούργιο. Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι? Άκουσε με. Σου μιλάω. Να αμα θες να κάνουμε μια συμφωνία. Θα με βοηθήσεις να σβήσω όλες τις μνήμες, και εγώ θα προσπαθήσω να σε ξαναγαπήσω. Όλες είπα...Και εκείνο το περιοδικό κρεμασμένο στο Κεντρί, να το ξεκρεμάσεις και να το πετάξεις να μη το βλέπω. Να μη βλέπω τα ονόματα, τα άρθρα τους παρέα, το ένα μετά το άλλο στη ζεστή αγκαλιά του μεντορά τους. Που "χωρίζουμε" δεν μπορούσε να πει, και τώρα θέλει να μας εξηγήσει για την συμμετοχική δημοκρατία. Να εκδικηθείς τους μέτριους, πόλη μου...Μπορείς? Αυτό σου ζητάω.<br /><br />Ουφ, ασφυκτιώ και ακριβώς γι αυτό νομίζω ότι κατάλαβα που είναι το σπίτι μου. Και σίγουρα δεν είναι εδώ. Αυτή η πόλη είναι αυτιστική εμπειρία, και εγώ δεν την αντέχω άλλο πια. Τέλος.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1148902283045337362006-05-29T07:16:00.000-04:002006-05-29T07:31:23.066-04:00Αφορισμοί #2 _ Εdgard Varese<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/edgard%20varese.png"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/edgard%20varese.png" border="0" alt="" /></a><br /><br />"Υπάρχουν δύο άπειρα: Ο θεός και η βλακεία."<br /><br />"Στα μάτια της κοινωνίας, ένας άνθρωπος είναι ένοχος εφόσον διαφεύγει από τη δικαιοδοσία της μετριότητας."<br /><br />Τάδε έφη ο εδουάρδος της ηλεκτρονικής. Και <a href=http://csunix1.lvc.edu/~snyder/em/zappa.html>εδώ</a> θα βρείς τα λόγια του φράνκυ ζάππα για το νεανικό του είδωλο.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1148575473666647222006-05-25T12:39:00.000-04:002006-05-25T12:47:39.713-04:00antiaEsTHetICS<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/eyes.0.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/eyes.0.gif" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br />Μαρξιστικό ποίημα προς μια αντιαισθητική.<br /><br />Αχ αισθητική...<br />Των μπουρζουάδων τέχνημα και τεχνική,<br />ταλαιπωρείς το μάτι πορτοκαλένια μου οξεία<br />μα εγώ πληρώνω την πραγματική σου υπεραξία.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1148573498310100362006-05-25T12:05:00.000-04:002006-05-25T12:12:46.103-04:00Where is home?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/amelie%20earhart.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/amelie%20earhart.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Επιτέλους πετάω. Αφήνω το σπίτι μου για να γυρίσω σπίτι. Δε μου αρέσει και πολύ αυτό. Πρέπει να αποφασίσω επιτέλους που είναι το σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον ξέρω, αλλά τότε γιατί το παλιό μου σπίτι είναι ακόμα σπίτι μου? Φύγε από πάνω μου βρωμερό παλιό σπίτι. Βρήκα νέο και καλύτερο για να με επινοήσω καινούργια και χωρίς παρελθόν. Εσένα δε σε χρειάζομαι.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-22664987.post-1147850974805845552006-05-17T03:16:00.000-04:002006-05-18T04:10:58.286-04:00So easy to love...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/1600/dad03.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/855/2281/400/dad03.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br />Τον γνώρισα στην Βοστώνη. Ντυνόταν πάντα καλά. Παντελόνι, γιλέκο, πουκάμισο. Τα φορούσε σοβαρά, σαν καθαρά ρούχα. Ήταν και αυτός σοβαρός σαν τα ρούχα του. Μετρημένες κουβέντες, απλές. <br /><br />Κάποια Κυριακή περπατούσα στην λεωφόρο της μασσαχουσετης. Θλιμένη, πολύ θλιμένη. Μου φώναξε μέσα από το αμάξι του. Και αυτό σαν αυτόν, αυστηρό, γεωμετρικό, κατάλευκο και καθαρό. Ήταν καλοκαίρι και μεθύσαμε με τζιν στο πορτς.<br /><br />Αργότερα ξανάρθε πάλι. Κονιάκ αυτή τη φορά, και τσιγάρα. Αυτός σε μια κουνιστή πολυθρόνα, με το ίδιο παντελόνι, το ίδιο γιλέκο, το ίδιο πουκάμισο. Ήταν χειμώνας. Με φίλησε.<br /><br />Μετά δώσαμε ραντεβού και πάλι. Κρασί αυτή τη φορά, μέχρι το πρωί, μέχρι να τελιώσουν και το κρασί και τα τσιγάρα. <br /><br />Ήρθε και σήμερα. Η μπιλι να στεναζει “so easy to love” και εγώ να έχω φορέσει το πιο ζεστό μου βλέμμα. Τζιν και πάλι. Καλοκαίρι και πάλι και πόσο ήθελα να με φιλήσει. <br /><br />Τον χαιρέτησα στην πόρτα. Για λίγο στάθηκα. Πρώτο, δεύτερο σκαλί και την έκλεισα. Ήμουν πλάτη. "Μη γυρίσεις ποτέ να κοιτάξεις πίσω σου. Θα απογοητευθείς να μάθεις ότι ο άλλος δε γύρισε να κλέψει μια ματιά" σκέφτηκα και μπήκα μέσα.Calamity Janehttp://www.blogger.com/profile/04567570172780900249noreply@blogger.com15