Όταν η φράση του Ezra Pound "make it new" γινόταν το προπύργιο των μοντερνιστών ανα τον κόσμο, κανένας δε φανταζόταν πως αυτήν την φράση την βρήκε να κατοικοεδρεύει σε μια κινέζικη μπανιέρα της δυναστίας των μινγκ.
Ένας υποθετικός αναγνώστης του "Αυτός που έλεγε ναι" του Μπρεχτ επίσης δε θα φανταζόνταν ότι το κείμενο βασικά αποτελούσε την αγγλική μετάφραση του γιαπωνέζικου "No play" με τον συγγραφέα απλά να προσθεταφαιρεί κάποιες λέξεις από το πρωτότυπο.
Στην πρώτη μου ακαδημαϊκή συζήτηση, κάπου στην ανατολική ακτή, βρήκα το θέμα που μου πρότεινε ο καθηγητής μου απλά banal. Παρατηρώντας το βλέμμα μου βυθισμένο σε βαθιά βαρεμάρα, με κοίταξε απορρημένος και μου είπε "So what? Make it new!"
Δυο χρόνια μετά σκέφτομαι αν ακόμα μας καταδιώκει η νεωτερικότητα. Για την ακρίβεια σκέφτομαι αν ποτέ καταφέραμε να γίνουμε μοντέρνοι, αν καταφέραμε να πούμε κάτι καινούργιο...
9 comments:
Ελα ντε. Και μένα με τρώει αυτό αγαπητή μου καουμπόισσα.
Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως ότι είναι να ειπωθεί, έχει ειπωθει.
Κι όμως νομίζω πως αυτό είναι ενάντια στη φύση μας.
Ξέρω γω.
Ποιο το θέμα του διδακτορικού σας?
Δυστυχώς δεν το νέο δεν είναι κάτι που μπορεί να "εφευρεθεί". Στο μυαλό μου το καινούριο είναι θέμα τρόπου και αντιμετώπισης. Ο πηρύνας και η ουσία των πραγμάτων παραμένει ίδιος. Νέο βλέμμα θέλουν τα πράγματα. "Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο που κοιτάνε" ένα πράμα. Φρεσκάδα.
Μίλα σήμερα για τον έρωτα μ' ένα νέο παιδί και θα πάθεις πλάκα με τη συντηριτικότητά του. Ψάχνουν από τα 15 σχέσεις και δομές. Εγκυβωτισμένοι πλήρως. Πότε θα ανακαλύψει (και θα μεταφέρει) αυτό το παιδί το νέο;
Πριν 3 χρόνια διάβασα στο "Σπίτι του ύπνου" του Κόου τα παρακάτω:
"Η σιωπηλή συμπάθεια ήταν η μόνη ενδεδειγμένη αντίδραση στο θέαμα που παρουσίαζαν οι δύο αποκαμωμένοι Δον Κιχώτες οι οποίοι εξακολουθούσαν να τρέχουν πίσω από το φάντασμα της πρωτοτυπίας..."
Ακόμη τα σκέφτομαι αυτά τα λόγια...
ιππότη μου θα παρακάμψω την αδιακρισία σας, για να πω ότι μάλλον έχετε δίκιο...Αυτό ο άτιμος ο Γουτεμβέργιος τα φταίει όλα, και φυσικά παρέα του η μανία του δυτικού ανθρώπου να φτιάχνει αρχεία για τα πάντα...Την δικιά μου απάντηση την ψάχνω στα αρχεία...Είναι εντυπωσιακό το αίσθημα ότι όλα αυτά τα βιβλία μαζεύτηκαν από κάποιον για την πιθανότητα κάποιος κάποτε να ενδιαφερθεί να τα διαβάσει...Και ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η επιθυμία του κάθε ερευνητή να βάλει το χέρι του σε ένα βιβλίο που κανείς δεν το έχει βάλει πριν στην ζωή του. Μόνο και μόνο για να πει κάτι καινούργιο...Ειρωνικό δεν είναι λίγο? Όλη αυτή η γραφειοκρατεία της έρευνας?
μηλαίδη μου...ρωτήστε και μένα που ζω στην χώρα της προτεσταντικής ηθικής...Από τα 25 τους έτοιμη για γάμο, οικογένεια και πάει λέγοντας...Κανένα ερωτηματικό ποτέ...Μάλλον γιατί βλέπουν τι καταφέραμε εμείς...Βέβαια ο πατέρας κάποτε μου το εξήγησε πολύ εύγλωττα και λογικά...Όταν χώριζα από αυτόν που ακόμα και τώρα θεωρώ έρωτα της ζωής μου, και έβλεπα την καινούργια του επιλογή να μοιάζει με μια υποσυνείδητη επιλογή καριέρας (στέλεχος σε κόμμα, αρθρογράφος σε περιοδική έκδοση της αριστεράς) και πολύ αργότερα να αρθρογραφεί ο ίδιος στο ίδιο περιοδικό και να αναλαμβάνει ρόλο χαρτογιακά διανοούμενου στο ίδιο κόμμα, μου είπε κάτι πολύ σοφό: "Μην μπερδεύεσε, όταν θέλεις να κάνεις καριέρα δεν θέλεις η συναισθηματική σου ζωή να είναι ένα χάος, μάλλον τακτοποιημένη την θές για να συγκεντρώνεσαι στον στόχο σου", και μηδίασε...Βλέπεις ο ίδιος δεν είχε κάνει τέτοια επιλογή στην ζωή του. Και όταν λέω καριέρα, δε μιλάω για λεφτά και μόνο...Λίγο το βλέπω σαν την επιθυμία να ανέβεις σε μια πυραμίδα. Να βρείς να πεις κάτι καινούργιο που θα σε καθιερώσει και αυτό να είναι και η εμμονή σου.
Όταν συμβαίνει το make it new κατά λάθος είναι ότι πιο όμορφο...Όταν είναι επιθυμία μπορεί να καταλήξει μεγάλος βραχνάς. Εκτός αν βέβαια η επιθυμία σου να πεις κάτι καινούργιο έχει να κάνει με το ότι είσαι ερωτευμένος με το αντικείμενο σου...Από την άλλη όμως μήπως και αυτό δεν δείχνει μια ματαιοδοξία? Μήπως από πίσω δεν κρύβεται μια επιθυμία για την αθανασία? Για την νίκη κατά του θανάτου και του πανδαμάτωρ χρόνου?
Lady lilith είστε ακριβώς στην καρδιά του ζητήματος αγαπητή μου...Καμιά φορά όλη αυτή η προσπάθεια μοιάζει σαν ένας άδοξος δον κιχωτισμός. Δε θα μπορούσατε να είχατε φέρει πιο πετυχημένο απόσπασμα από λογοτεχνικό κείμενο. Και όντως τρέφω μια συμπαθεια για αυτούς τους δον κιχώτες του πνεύματος, κυρίως όμως όταν τους συναντάω αποκαμωμένους, και όχι την στιγμή του παροξυσμού τους, εκεί που νομίζουν ότι είναι μικροί θεοί με υπερφυσικές δυνάμεις...Ευτυχώς και δυστυχώς υπάρχει πάντα ένας Σαντζο alter-ego στην πορεία...
και μην με παρεξηγήσετε...πάσχω από την ίδια αρρώστια...Μakeitnew λέγεται και πρόκειται για θανατηφόρα νόσο...
Θανατηφόρα και αυτοάνοση.
Αλίμονο σε όσους μένουν για πάντα εκεί, γραφειοκράτες του πνεύματος.
Δεν πιστεύω πως έχει καμία σχέση με σας.
Και να με συγχωράτε για την αδιακρισία μου.
Ξέχασα να σας υπνεθυμίσω πως σας περιμένω απόψε στον πύργο μου.
Post a Comment