Ας πούμε ότι αυτό είναι μια ιστορία για ακόμα ένα παράξενο αγόρι...Δεν έχει και πολύ σημασία πως το συνάντησα ή τι ακριβώς επαγγέλλεται...Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στο ομιχλώδες λονδίνο τον ξέρανε σαν Μικελαντζελος ο Δεύτερος ή αγγλιστί Michelangelos the Second. Από τα θερμά κλίματα της μεσογείου στο βροχερό και ομιχλώδες λονδίνο, το τελικό «ς» παρέμενε ως δείκτης αυτής της μετακίνησής του…Κανείς ποτέ δε το συντόμευσε σε Μικέ, άλλωστε αυτό θα ήταν ένα τραγικό λάθος που θα τον έκανε να φαίνεται σαν ήρωα ταινίας του ελληνικού αστικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’50 –και ας έμοιαζε λίγο, αλλά αυτό αφορά μια άλλη ιστορία που δεν είναι επι του παρόντος.
Έτσι, λοιπόν, και αυτός, ο Μικελάντζελος ο Δεύτερος, αποφάσισε ένα ηλιόλουστο πρωινό, για να είμαι ακριβής στις δεκαεννέα απριλίου του μακάριου έτους δυοχιλιάδεςδύο –πάντα του άρεσαν τα νούμερα που μπορείς να τα διαβάζεις το ίδιο και από τις δύο πλευρές- να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να αποδημήσει στον βορρά. Οι λόγοι πολλοί...Καταρχήν, η λέξη πατρίδα δεν του άρμοζε. Οικότροφος του αμερικάνικου κολλεγίου, με βασικές σπουδές στας αγγλίας, μιλούσε απτέστως την γαλλική και προτιμούσε πάντα τον ισπανικό κινηματογράφο πριν τον αλμοδοβαρ. Όπως συνήθιζε να λέει άλλωστε, ο αλμοδοβάρ είχε απλώς την κατάλληλη ηλικία, την κατάλληλη χρονική στιγμή, ώστε να προσωποποιήσει αυτό που ως τότε δεν είχε ένα πρόσωπο αλλά πολλά. Τι έλεγα?...Α...Ναι...Κατα δεύτερον, είχε μεγαλώσει μέσα σε ένα δωμάτιο σχεδόν ποτέ ηλιόλουστο, και αντιμετώπιζε ακόμα δυσκολίες όταν οι μέρες στη γενέθλιά του πόλη ήταν φωτεινές. Δεν του άρεζε καθόλου όταν έπρεπε να προσαρμόσει το σώμα του στο περιβάλλον του. Γι αυτόν ήταν ένδειξη ότι αυτό δεν είναι το περιβάλλον του. Άλλωστε το τι είναι τα πράγματα από το πως φαίνονται απέχει πάντα...Για παράδειγμα το Παρίσι, πόλη του φωτός σου λέει και ο ήλιος λες και έχει πάρει άδεια επ’ αορίστω...Ή από την άλλη, η Ρώμη, η αιώνια πόλη που χτίστηκε ως τέτοια μόλις στο τέλος του προπερασμένου αιώνα...Τα ήξερε όλα αυτά και γι αυτό δεν τον ενδιέφεραν οι κομπασμοί των συμπατριωτών του ότι ζουν στην χώρα του ήλιου. Τέλος, κατα τρίτον δηλαδή –πάντα το τρίτο είναι και το σημαντικότερο- υπήρχε και μια δουλειά που είχε αφήσει μισοτελειωμένη εκεί πάνω... Κάτι προσωπικά που επίσης δεν έχουν σημασία γιατί σχεδόν πάντα είναι μόνο η αφορμή.
Έτσι λοιπόν, ο Μικελάντζελος αποφάσισε εκείνη την ηλιόλουστη μέρα να αποδημήσει. Ήταν και οι συγκυρίες βλέπεται...Εκεί που τα σκεφτόταν όλα αυτά και σήκωσε το βλέμμα του να απευθύνει ένα λαϊκότατο σιχτίρισμα στον ήλιο που τον δυσκόλευε, είδε ένα σμήνος από μαύρα πουλιά να βολοδέρνουν στον γαλάζιο ουρανό...Η αλήθεια είναι ότι τα ίδια πουλιά τα έβλεπε συχνά πυκνά να κόβουν βόλτες στον ουρανό, αλλά αυτούνου του άρεσε να λέει ότι είναι αποδημητικά και ότι του μοιάζουνε...Άλλωστε είχαν και μια κάποια λειτουργική αξία. Σκίαζαν τουν ουρανό όταν ο ίδιος είχε τις πιο φωτεινές σκέψεις... Ναι...Το λοιπόν το πήρε απόφαση...Αυτό ήταν...Την κάνουμε σκέφτηκε και όντως την έκανε...
Δε θυμάμαι τι και πως, αλλά γεγονός είναι ότι προσγειώθηκε αυτός και η κόκκινη βαλίτσα του στο Χιθροου και αμέσως ξεκίνησε κολλητιλίκια με έναν τύπο από τη Σιγκαπουρη που τον έλεγαν Κερμιν, ένα θαύμα προσαρμοστικότητας αφού το όνομά του ήταν στην πραγματικότητα Κεε Μιι αλλά αναγκάστηκε να το θυσιάσει στο βωμό των φλεγματικών εγγλέζων...Αυτός από την άλλη δεν αναγκάστηκε, αλλά του το φορέσαν το ψευδόνυμο, όταν μια μέρα ανακοίνωσε στον ακαδημαϊκό του σύμβουλο, ότι θέλει να ασχοληθεί με ιπτάμενες μηχανές...Ναι, ναι...Καλά ακούτε... «Ποιός νομίζεις ότι είσαι ρε μεγάλε? Ο Μικελάντζελος ο Δεύτερος???» έτσι του είπε ο αντβαϊζοράς του. Μπέρδεψε ο καυμένος τον Λεονάρδο με τον Μικελάντζελο εξαιτίας της κοινής ιταλικής καταγωγής τους, και ακριβώς επειδή προτίμησε το φλεγματικό χιούμορ έναντι της ιστορικής ακρίβειας, αφέθηκε στο να τον αποκαλέσει Μικελάντζελο... «Λεονάντο εννοείτε», του απάντησε ο Μικελάντζελος, αλλά το αγριωπό βλέμμα του αντβαϊζορ έφτασε για να σιωπήσει στη στιγμή και να αποσύρει τις κατηγορίες.
Το λάθος του Μικελάντζελο ήταν ότι διηγήθηκε τον διάλογο στον Κέρμιν και όπως καταλαβαίνετε έγινε βούκινο...Οι Σιγκαπουριανοί δεν φημίζονται για την εχεμύθιά τους. Όποιος τον έβλεπε στους διαδρόμους του ροϊαλ κολλετζ τον φώναζε Μικελάντζελο, μέχρι που και αυτός ξέχασε πως τον λένε και τον ίδιο αλλά και τον εφευρέτη πανεπιστήμονα. Σημασία έχει πως δεν το πήρε και πολύ βαρέως... Ήταν και κάπως χαριτωμένο, του ταίριαζε κιόλας, αφού και ο ίδιος ένιωθε λίγο σαν ιστορικό και τοπογραφικό λάθος ταυτόχρονα. Ακόμα και εγώ συχνά πυκνά τον φανταζόμουν με ξίφος και κάππα να αγωνίζεται για την τιμή της καλής του και έπειτα να επιστρέφει στο σκοτεινό δωμάτιό του, να αρπάζει το φτερό, να γράφει πολυσέλιδες εξομολογήσεις για παγκόσμιες αλήθειες και να σχεδιάζει διαφορετικές εκδοχές ιπτάμενων μηχανών...Να πω την αλήθεια, τι το ήθελε και αυτός να πει ότι θέλει να ασχοληθεί με τας ιπτάμενας μηχανάς... Ποτέ μην παίζεις με το φλεγματικό χιούμορ των αγγλοσαξόνων...Είναι επικύνδινο...
Τάδε Έφη,
Καλαμιτι Τζεην
υγ. Η φωτό είναι από τις εν λόγω ιπτάμενες μηχανές...Στο δρόμο προσγειώθηκαν ολίγον όπως καταλαβαίνετε...Για περισσότερα δείτε michelangeloς o second
3 comments:
Καλημέρα σας. Καλοσωρίσατε :)
Στο σχόλιο σου για το δίλημα του φυλακισμένου σου έγραψα:
Να ένα καλό ξεκίνημα.
Αυτό θα σου γράψω και εδώ ;)
i.p.poti μου σας ευχαριστώ. Με συγκινήτε με τα καλά σας λόγια. Είστε ένας πραγματικός ιππότης. Το πήρα απόφαση...Θα σας προσθέσω και εσάς στα λινκσ μου γιατί μου άρεσε το μπλόχι σας ιδιαιτέρως.
εγκαρδίως από τα άγρια δάση του Maine,
Kαλαμιτι Τζεην
Όλγα???Χαρβαντού???Δεν την ξέρω την κυρία. Μάλλον με μπερδεύεται με κάποια άλλη...;-)
Ευχαριστώ για τους χαρακτηρισμούς...Με ενέπνευσε η δουλειά σας...Keep up with the good job and I promise to keep the rock'n'roll (μαμά του πανκ βλέπεις)
Post a Comment