Δύο από τα πιο γνωστά πανεπιστημιακά ιδρύματα της ανατολικής ακτής συνεργάζονται για την σειρά προβολής ταινιών με θέμα Spaces of the Cold War. Στην πραγματικότητα αυτό αποτελεί μόνο μια φυσική συνέπεια της πτώσης του τοίχους και ένα ακόμα επισόδειο στην αφήγηση που αναπτύσσεται γύρω από τα κράτη με πρωην κομμουνιστικά καθεστώτα, ένα θέμα ταμπού πριν την πτώση και τελείως hot κατόπιν. Ένας αθώος αναγνώστης θα χειροκροτούσε με συμπαθεια αυτήν την προσπάθεια...Ένας λίγο πιο πονηρεμένος, θα προσέδιδε σε αυτήν την κίνηση την επιθυμία ελέγχου της αφήγησης αυτής της ιστορίας, ιδίως τώρα, εν απουσία του αντίπαλου δέους και με το terrain άδειο από εμπόδια...
Ο Edward Said στο Opponents, Audiences, Constituencies and Communities μιλάει για την ακαδημία και τον λόγο που εκφέρει, κριτικάροντας την περιχαράκωση τον επιστημολογικών πεδίων. Για τον ίδιο, όταν έρχεται η συζήτηση στο πολιτικό, το "not my job" της αμερικάνικης ακαδημίας φτάνει στο σημείο να αφήνει "ελέω κυρίου" τα real-life politics και να αναπαράγει την ίδια πολιτική που κριτικάρει. 20 χρόνια μετά το άρθρο, στην περίπτωση της σύγχρονης ιστοριογραφίας των κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ, βρίσκουμε μια ακαδημία να εμπλέκεται στα real-life politics. Το κατα πόσο έχουν συνείδηση αυτού είναι μια άλλη συζήτηση...
Ακαδημαϊκή ελευθερία ή άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε?
9 comments:
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό. Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι κάπως γενικότερο. Δεν υπάρχει σύνδεση των πανεπιστημίων με την κοινωνία γενικότερα. Άλλο το Χάρβαντ γιάρντ και άλλοι οι τύποι από την άλλη πλευρά της πλατείας...
Χμ...Απ' ότι φαίνεται γνωρίζεις...Φαντάσου λοιπόν σωρία διδακτορικών να θέλουν να δουλέψουν πάνω σε θέματα που έχουν σχέση με χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ενδεικτικά σου αναφέρω μερικούς τίτλους, "Cold War and Propaganda in the Berlin Subway System," "Zagreb, and national identity." Eιδικά στην παρουσίαση αυτού του τελευταίου, ο συγγραφεύς έδειξε μια σειρά από χάρτες όπου κάθε φορά ως δια μαγείας αποκαλύπτονταν τα ίδια σύνορα με αυτά που διεκδικεί σήμερα η χώρα. Όντως αλλά τα μάτια του λαγού, και άλλα της κουκουβάγιας, με την διαφορά ότι από την μια πλευρά του Harvard Yard ξαναγράφουν την ιστορία με έντονη εμπλοκή στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, και από την άλλη προσπαθούν κάτι να πουν που δεν ξέρω κατα πόσο πραγματικά ακούγεται (τείνω να συμφωνήσω με την άλλη πλευρά).
υγ. περιμένουμε με αγωνία αυτήν την σειρά προβολής ταινιών, και περισσότερο για το προπαγανδίστικο ντοκυμανταίρ της 29/11!!!!
Δεν νομίζω ότι γνωρίζω. Την γνώμη μου λέω. Αρκετές φορές συμφωνώ με το "I mind my own business" των ακαδημαικών. Όχι όμως πάντα. Για το ξαναγράψιμο της ιστορίας- όπως περνά ο χρόνος αλλάζει και ο τρόπος που βλέπουν οι άνθρωποι τα πράγματα, όμως τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Κακό είναι να ξαναπαρουσιάζονται γνωστά γεγονότα, παραμορφωμένα. Τα αμερικάνικα προπαγανδιστικά φίλμ έχουν πλάκα, το ίδιο και η τηλεόραση, π.χ. το Φόξ, αλλά και τα δύο δνε καταφέρνω να τα παρακολουθήσω για πάνω από δέκα λεπτά...
Λοιπόν δεν ξέρω πως θυμήθηκα και το θεικό "Duck and Cover" για την περίπτωση θερμοπυρηνικού πολέμου. Υπάρχουν αρκετά βιντεάκια στο γιούτιουμπ, αλλά είναι η ώρα μου να πάω για νάνι... Το σχόλιο είναι για την αμερικάνικη προπαγάνδα, και τον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Νάτο, έχει την πλάκα του, δεν είναι τόσο κακό όσο θυμόμουν. Απλά λίγο ηλίθιο...
Αγαπητή μου καουμπόισσα,
είστε καλά;
καλα είμαι... είπα να δώσω μια ευκαιρία στην καθημερινότητα να μου δείξει τα δόντια της...σας παρακολουθώ κύριε ιππότα μου, αλλά σιωπηλά αυτή τη φορά...
Με λένε Κατερίνα Κασκαντίρη και μου αρέσει να γαμιέμαι ασύστολα από όλες τις τρύπες μου. Επειδή όμως είμαι ψιλομπάζο, αναγκάζομαι να πληρώνω για να μου κάτσουν (συνήθως Αλβανοί ή Πακιστανοί). Η μπουρδελο-οικογένειά μου που κατέχει τους Μύλους Μάρρα στην Κόρινθο με έστειλε στην Αθήνα να σπουδάσω Νομική αλλά εγώ το μυαλό μου το έχω στα κωλόμπαρα και στο πώς θα γεμίσω το μουνί μου με κρέας!
Post a Comment