Tuesday, February 06, 2007

βαλς για σαραβαλες καρδιες...


Δεν έχω λόγια…Δεν έχω. Είμαι λίγο φοβισμένη. Κάθομαι σε γωνιές πάντα, με τα χέρια σταυρωμένα, με ελαφριά προτίμηση στην εμβρυακή στάση σώματος. Κάθομαι και παρατηρώ λίγο-λίγο τους ανθρώπους.

Καμιά φορά κάποιος έρχεται και μου απλώνει ένα χέρι. Από συνήθεια και χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, του δίνω και εγώ το δικό μου. Χορεύουμε ένα σύντομο βαλσάκι…

Τελευταίως είμαι πολύ διστακτική. Έχω ξεχάσει τα βήματα. Δε θυμάμαι αν το βαλς είναι χορός στα τρία ή στα δύο. Αν και ηγετικός χαρακτήρας προσπαθώ να ακολουθώ, να καταλάβω που το πάει ο καβαλιέρος. Εγώ είμαι η ντάμα…Είμαι? Ούτε αυτό το ξέρω. Δεν κάνω τίποτα. Αφήνω την αδράνεια να κάνει τη δουλειά της και εγώ μένω σώμα μετέωρο. Όταν τελειώνει ο χορός τα χέρια εκεί ανοιχτά σαν να βρίσκεται ο άλλος ακόμα εκεί, και μετέωρα, όπως και πριν.

Αν είμαι τυχερή, πριν προλάβει η βαρύτητα να μου υποδείξει την απουσία , έρχεται κάποιος καινούργιος, και το σώμα μου συνεχίζει να στροβιλίζεται…Όταν δεν είμαι και πολύ τυχερή, τα χέρια πέφτουν και τότε αποσύρομαι στην καινούργια μου γωνία την οποία και καταλαμβάνω με μεγάλη ευχαρίστηση.

Τελευταίως μια περίεργη παράλυση με ανησυχεί. Άμα τύχει και με χορέψουν, τα χέρια μου δεν υπακούουν πια κανέναν φυσικό νόμο. Μένουν στην ίδια θέση…Λίγο ανοιχτά, λίγο κλειστά, μετέωρα. Και έχω και έναν κόμπο. Μια ανησυχία μεγάλη. Οι γωνιές λιγοστεύουν και δεν έχω που να ξεκουραστώ. Και οι άνθρωποι λιγοστεύουν και δεν έχω που να ακουμπήσω…

Λένε ότι το βαλς είναι χορός ανάλαφρος, ζωηρός, μια πάει γρήγορα, μια αργά, αλλά πάντα έχει μια ενδόμυχη ηρεμία, μια αρμονία ξεχωριστή. Αν έχεις δε και σαράβαλη καρδιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να συντονιστούν τα μηχανικά σου μέρη με τις αποσαθρωμένες αρθρώσεις στον φρενήρη ρυθμό του βαλς…Έλα να σου δείξω…Εν-δυο τρια, Εν-δυο τρία…

Wednesday, November 22, 2006

γιατρε ποια ειμαι τελικα?


Μου αρέσουν τα κωλόπαιδα, ο κωλοπαιδισμός, θα ήθελα να ήμουν μεγάλη αλήτισσα.

Στα κρυφά ονειρεύομαι ταξίδια χωρίς επιστροφή, άπειρο αλκόολ, βρώμικες νύχτες σε κάποιο ξεπεσμένο μπαράκι με μπόλικο Tom Waits στο βάθος και γκόμενους με βρώμικα χέρια και πρόστυχα λόγια να με χουφτώνουν.

Μου αρέσουν και οι φλώροι, οι ντροπαλοί, που δε τους παίρνεις κουβέντα χωρίς να κοκκινήσουν τα μάγουλά τους.

Στα κρυφά ονειρεύομαι δειλά αγγίγματα κάτω απ' το τραπέζι, ένα ξαφνικό πεταχτό φιλί στο μάγουλο, πρωινά στη λιακάδα να με λούζει το φώς και αυτός να λατρεύει την παιδικότητά μου ακούγοντας τον Εrik Satie να ειρωνεύεται την διπλή μου φύση.

Τους πρώτους προσπαθώ να τους πείσω ότι είμαι ντροπαλή και συντηρητική μέχρι τα μπούνια, τους δεύτερους ότι είμαι ο πιο βρωμερός υπάνθρωπος.

Γιατρέ, ποια είμαι τελικά?

Sunday, November 12, 2006

bedroom stories




Την ιστορία θα σας την γράψω στεγνά, με καφέ και τσιγάρο...Κανένας κοέν ή τζαρετ να προβοκάρει την σκέψη μου μουσικά. Σε αυτήν την ιστορία δεν υπάρχουν νότες. Υπάρχει μόνο καφές και τσιγάρο και ένα χάπι που κάνει βόλτες στο στομάχι μου. Δύο χάπια για την ακρίβεια, αλλά το ένα μάλλον τώρα βρίσκεται κάπου στον ατλαντικό και μου γνέφει στωικά.

Η ιστορία πάει κάπως έτσι.

Ηλιθιωδώς αποφασίζεις να κόψεις κάθε είδους σεξουαλικής επαφής. Για ένα χρόνο, για όσο πάρει, μάλλον για όσο αντέξεις. Στην αρχή όλα είναι καλά. Δεν το πολυσκέφτεσαι. Μετά αρχίζεις να θέλεις πάλι, αλλά έχεις ξεχάσει πως γίνεται. Όταν είσαι έτοιμος παίρνεις σβάρνα λόγγους και βουνά να βρεις κάποιον να μυρίζει από χιλιόμετρα σεξ.

Δυστυχώς βρίσκεσαι σε μια χώρα όπου οι άντρες την τεστοστερόνη την μετράν σε κυβικά εκατοστά μυικής μάζας και την σεξουαλικότητα σε τόνους αφτερσεϊβ και τζελ. Ανάμεσα στο πλήθος των χαρτογιακάδων με τα καρό πουκαμισάκια ψάχνεις κάποιον που να μην είναι σαν αυτούς. Τις περισσότερες φορές γυρίζεις σπίτι βρίζοντας την αποφασή σου να βρεθείς σε αυτήν την χώρα, τις υπόλοιπες γυρίζεις σπίτι με κάποιον που θα προτιμούσες να μην έχεις γνωρίσει.

Όλες τις φορές αισθάνεσαι απελπιστικά μόνος, και μυστηριωδώς καταλαβαίνεις ότι αυτό που χρειαζόσουν ήταν μια αγκαλιά. Aυτά παθαίνει όποιος ανοίγει το κουτί της πανδώρας. Στο τέλος μένει με την ανάμνηση ενός πολύ κακού σεξ, έναν άγνωστο να βολοδέρνει στο σπίτι, ένα χάπι να κάνει βόλτες στο στομάχι του και την ελπίδα την επόμενη φορά να βρει αγκαλιά. Ουπς, συγγνώμη, η ελπίδα είναι κλείσμενη ακόμα στο κουτί. Ούτε ελπίδα. Μένει στεγνός με καφέ και με τσιγάρα.

Monday, October 30, 2006

calamity jane is watching you...



take care and see you in a couple of weeks. I have to make a decision right now.

Saturday, October 28, 2006

Beatrix έλα να παίξουμε



έχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?
έχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?
έχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?
εχεις λαγό?
έχω λαγό.
έχει αυτιά?

Monday, October 02, 2006

Spaces of the Cold War



Δύο από τα πιο γνωστά πανεπιστημιακά ιδρύματα της ανατολικής ακτής συνεργάζονται για την σειρά προβολής ταινιών με θέμα Spaces of the Cold War. Στην πραγματικότητα αυτό αποτελεί μόνο μια φυσική συνέπεια της πτώσης του τοίχους και ένα ακόμα επισόδειο στην αφήγηση που αναπτύσσεται γύρω από τα κράτη με πρωην κομμουνιστικά καθεστώτα, ένα θέμα ταμπού πριν την πτώση και τελείως hot κατόπιν. Ένας αθώος αναγνώστης θα χειροκροτούσε με συμπαθεια αυτήν την προσπάθεια...Ένας λίγο πιο πονηρεμένος, θα προσέδιδε σε αυτήν την κίνηση την επιθυμία ελέγχου της αφήγησης αυτής της ιστορίας, ιδίως τώρα, εν απουσία του αντίπαλου δέους και με το terrain άδειο από εμπόδια...

Ο Edward Said στο Opponents, Audiences, Constituencies and Communities μιλάει για την ακαδημία και τον λόγο που εκφέρει, κριτικάροντας την περιχαράκωση τον επιστημολογικών πεδίων. Για τον ίδιο, όταν έρχεται η συζήτηση στο πολιτικό, το "not my job" της αμερικάνικης ακαδημίας φτάνει στο σημείο να αφήνει "ελέω κυρίου" τα real-life politics και να αναπαράγει την ίδια πολιτική που κριτικάρει. 20 χρόνια μετά το άρθρο, στην περίπτωση της σύγχρονης ιστοριογραφίας των κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ, βρίσκουμε μια ακαδημία να εμπλέκεται στα real-life politics. Το κατα πόσο έχουν συνείδηση αυτού είναι μια άλλη συζήτηση...

Ακαδημαϊκή ελευθερία ή άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε?