...Ήταν η πιο ωραία. Αλήθεια σας λέω. Είχε από αυτήν την ομορφιά που μύριζε 50'ς. Κάτι από Λωρήν Μπακόλ, στο πιο γήινο. "Πως γίνεται να είσαι τόσο όμορφη?" την ρωτούσα κοιτάζοντας την σαν χάχας, και αυτή μου απαντούσε "Αϊ παράτα μας." Ξέχασα να σας πω ότι φορτηγατζής μπροστά της θα κοκκίνιζε. Αυτή ήταν η Ο. Είμασταν η πιο όμορφη και αλλοπρόσαλη παρέα. Μάλλον ήταν οι άλλες, εγώ κολλούσα σαν τσουτσού μήπως και κλέψω λίγη από την εξωγήινη ομορφάδα τους. Μαζευόμασταν τα βράδια και αλωνίζαμε την πόλη σε μια διαρκή μάχη με το κοινότοπο. Μπύρες στα αναψυκτήρια μαζί με λουκάνικα φρανκφούρτης, αστικά πικνικ στο πάρκο των σκύλων, τόνους χαρίμπο και πασατέμπο εξυψώνοντας τις ρεπλικες των καρεκλών λουδοβίκου του 14ου, ραντεβού στον Τζότζο με μόνο απαραίτητο ενδυματολογικό αξεσουάρ κόκκινο φωσφοριζέ κραγιόν. Τις κοίταζα στα μάτια και τις αγαπούσα όλες.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μας συζήτηση όπου τους έκανα την υπερδήλωση. "Εγώ στα μαθητικά μου χρόνια ήμουνα μια φλώρα." "Χα, χα για δες και εγώ," πετάχτηκε κάποια, "Α και εσύ φλώρα? Και εγώ," πρόσθεσε και η άλλη, μέχρι που σε λίγο η ατμόσφαιρά ήταν γεμάτη μπουρμπουλήθρες και χαχανητά. Εγώ στην παρέα συνέχιζα να παίζω τον ρόλο της φλώρας και του καραγκιόζου. Οι άλλες είχαν πάντα πιο ενδιαφέροντες ρόλους. Η Ε. ας πούμε ήταν επί του πολιτικού και ζητημάτων αντιαισθητικής. Η μικρή Ε. ήταν ηδονίστρια ολικής και κυκλοφορούσε πάντα με σακουλάκια ξηρα καρπά. Η Ο. ήταν επιστημόνικος σύμβουλος επί παντώς είδους σχέσης.
Μαζί μάθαμε και τους άντρες. Τους βρίσαμε τους αγαπήσαμε και τους πηδήξαμε. Εκεί είχα πιο ενδιαφέροντα ρόλο. Βλέπετε η Ε. μπήκε από νωρίς σε μεγάλη σχέση που ακόμα πάει, η μικρή ε. καθυστέρησε να αναπτύξει ενδιαφέρον για αυτούς, ενώ η Ο. αν και ήξερε να αναλύει και να καταρρίπτει κοινοτοπίες σε σχέση με τις σχέσεις, σχέση δεν είχε. Εγώ από την άλλη, είχα αποφασίσει να διευρήνω τις εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις επι του ζητήματος και πειραματιζόμουν με όλα: σεξ με άγνωστο, με γνωστό, με φίλο, σχέση με έραστη, σχέση χωρίς σεξ, πολυγαμική σχέση, μονογαμική, έμαθα να λέω όχι (ομολογώ μετά από πολύ κόπο), να λέω ναι (αυτο το έμαθα από την αρχή), να κάνω την δύσκολη, να κάνω την εύκολη...Ε τι άλλο χρειαζόταν για να γίνω η εμπειρογνώμον επι του ζητήματος. Εγώ τους ενημέρωνα για τις τελευταίες εξελίξεις στον κλάδο, και αυτές μου μάθαν να αγαπάω τους άντρες ακόμα και όταν με πληγώνουν. Εν μια νυχτί, καταλήξαμε μετά από χρόνια έρευνας ότι ο έρωτας είναι πάντα εγωιστικός και όταν χωρίζουμε αυτό φαίνεται στην πιο καθαρή του μορφή: ο ένας θέλει να φύγει γιατί έτσι θα περνάει καλύτερα, και ο άλλος θέλει να μείνει γιατί και αυτός έτσι θα περνάει καλύτερα. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να καταπιεζόμαστε. Και όλα αυτά μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Δε σας κάνω πλάκα. Ήταν μια από τις μέρες που είχαμε οργανώσει σουαρέ όπου και θα τσιτιρίζαμε συνοδεία τυριού και αχλαδιού. Το θέμα της βραδιάς ήταν "Κάνουμε τα λόγια πράξη."
Τις αγαπάω έτσι αυθάδης και ελεύθερες που είναι γιατί δε θα ακούσω ποτέ από το στόμα τους κοινοτοπία, γιατί είναι απλές με έναν τρόπο που αυτό φαίνεται περίεργο στους άλλους, γιατί δεν αγαπάνε τις μεγάλες κουβέντες. Ουρλιάζουν, ειρωνεύονται, κλαίνε, γελάνε και τσιρίζουν ακόμα και αν βρίσκονται στο πιο ακατάλληλο μέρος, μη δίνοντας δεκάρα για το τι λένε οι άλλοι. Μαζί τους όλα είναι επιτρεπτά. Γιατί είναι το σπίτι μου σε αυτήν την πόλη.
Τις συνάντησα και τώρα. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να μην πηγαίνουν καλά από καιρό. Και σίγουρα όχι μεταξύ μας. Η μια μας ανακοίνωσε ένα μεσημέρι με αποπνηκτική ζέστη πριν από 3 χρόνια ότι έχει την "αρρώστεια" όπως την έλεγε, και η διάγνωση ήταν γεγονός. Λίγο πιο πριν είχαμε μάθει ότι η άλλη θα δυσκολευόταν να κάνει παιδάκια, πράγμα, που, κατά την ίδια πάλι, σήμαινε σεξ χωρίς προφυλάξεις επιτέλους. Πέρσυ τους είπα και εγώ την μικρή κατάθλιψούλα που εμφάνισα, κουσούρι από το χωρισμό, και άλλη μια διάγνωση να προστεθεί στην λίστα. Στη συνάντηση, μας ανακοίνωσε και η τελευταία, ότι το πρόβλημα με την μέση της ήρθε για να μείνει και ότι από εδώ και πέρα θα κυκλοφορεί με ταπεράκι μπερλόκ για τα παυσίπονα. Χθές όμως δεν άντεξα ρε πούστη. Ήταν οι πιο όμορφες και δεν έχουν πατήσει καν τα τριάντα. Τρόμος με έπιασε για το τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον.
Όταν τελείωνε η βραδιά, με ρωτήσαν τι θα κάνω και τους είπα ότι πάω για ποτό.
"Τι έγινε? Ακόμα δεν ήρθαμε και χτυπήσαμε γκομενάκι?" Απίστευτο πως μπορούν αυτές οι κοπέλες μετά από τα πιο δυσάρεστα να προχωράνε.
"Όχι, μόνη μου θα πάω."
"Μόνη?" με ρώτησαν εν χορό και μ' εμφανή απορρία για την εξέλιξη της μπουρδελιάρας φίλης τους.
"Ναι, μόνη," τους απάντησα.
Τι να τους έλεγα άλλωστε που δε μπορούσα πια να τις κοιτάξω. Το ίδιο βράδυ, κατά τις συνήθειές μου βρήκα έναν μοναχικό καουμπόυ και βάρεσαμε κάτι ουισκάκια παρέα. Δεν είπαμε πολλά πράγματα. Κάτι λίγα. Μόνο κοιτούσαμε τα ποτήρια μας και πίναμε. Στο τέλος με ρώτησε αμα θέλω να πάω σπίτι του. Ήταν η πρώτη φορά που είπα όχι. Χθές ήθελα να θυμηθώ τις φίλες μου και σήμερα σας τα γράφω.
"Στη Σαλονίκη, στο βαρδάρη, είναι όλα κλειστά, μετά τις δύο το βράδυ.."
υγ. Αν ποτέ τις συναντήσετε στο δρόμο να προσέξετε, είναι εύθραστες πια και δεν αντέχουν. Αν είστε τυχεροί και τις γνωρίσετε να αφεθείτε, στα μάτια τους κατοικοεδρεύει η ομορφιά.
