Δεν έχω λόγια…Δεν έχω. Είμαι λίγο φοβισμένη. Κάθομαι σε γωνιές πάντα, με τα χέρια σταυρωμένα, με ελαφριά προτίμηση στην εμβρυακή στάση σώματος. Κάθομαι και παρατηρώ λίγο-λίγο τους ανθρώπους.
Καμιά φορά κάποιος έρχεται και μου απλώνει ένα χέρι. Από συνήθεια και χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, του δίνω και εγώ το δικό μου. Χορεύουμε ένα σύντομο βαλσάκι…
Τελευταίως είμαι πολύ διστακτική. Έχω ξεχάσει τα βήματα. Δε θυμάμαι αν το βαλς είναι χορός στα τρία ή στα δύο. Αν και ηγετικός χαρακτήρας προσπαθώ να ακολουθώ, να καταλάβω που το πάει ο καβαλιέρος. Εγώ είμαι η ντάμα…Είμαι? Ούτε αυτό το ξέρω. Δεν κάνω τίποτα. Αφήνω την αδράνεια να κάνει τη δουλειά της και εγώ μένω σώμα μετέωρο. Όταν τελειώνει ο χορός τα χέρια εκεί ανοιχτά σαν να βρίσκεται ο άλλος ακόμα εκεί, και μετέωρα, όπως και πριν.
Αν είμαι τυχερή, πριν προλάβει η βαρύτητα να μου υποδείξει την απουσία , έρχεται κάποιος καινούργιος, και το σώμα μου συνεχίζει να στροβιλίζεται…Όταν δεν είμαι και πολύ τυχερή, τα χέρια πέφτουν και τότε αποσύρομαι στην καινούργια μου γωνία την οποία και καταλαμβάνω με μεγάλη ευχαρίστηση.
Τελευταίως μια περίεργη παράλυση με ανησυχεί. Άμα τύχει και με χορέψουν, τα χέρια μου δεν υπακούουν πια κανέναν φυσικό νόμο. Μένουν στην ίδια θέση…Λίγο ανοιχτά, λίγο κλειστά, μετέωρα. Και έχω και έναν κόμπο. Μια ανησυχία μεγάλη. Οι γωνιές λιγοστεύουν και δεν έχω που να ξεκουραστώ. Και οι άνθρωποι λιγοστεύουν και δεν έχω που να ακουμπήσω…
Λένε ότι το βαλς είναι χορός ανάλαφρος, ζωηρός, μια πάει γρήγορα, μια αργά, αλλά πάντα έχει μια ενδόμυχη ηρεμία, μια αρμονία ξεχωριστή. Αν έχεις δε και σαράβαλη καρδιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να συντονιστούν τα μηχανικά σου μέρη με τις αποσαθρωμένες αρθρώσεις στον φρενήρη ρυθμό του βαλς…Έλα να σου δείξω…Εν-δυο τρια, Εν-δυο τρία…
10 comments:
Kαλημέρα CJ!
Με χαρά σε ξαναβρίσκω να ποστάρεις, μια που είχες χαθεί - ελπίζω για καλό!
Το βαλς εμπεριέχει μια επιφυλακτικότητα, καλά το περιγράφεις... ειδικά τη στιγμή που περιμένεις να σε ζητήσουν για χορό...
Το ταγκό όμως; Το δοκίμασες; Είναι νομίζω πιο (χμ) απελευθερωτικό!
καλημερομούτς
αγαπητή μου μανταλένα παριανός,
χαίρομαι ιδιαιτέρως που σας ξαναβρίσκω. Είναι αλήθεια πως τα πράγματα πηγαίναν απροσδόκητα καλά στην πραγματική μου ζωή, γι αυτό και άφησα για λίγο πίσω την διαδικτυακή μου ταυτότητα. Φυσικά, τα πράγματα δε μπορούν να πηγαίνουν καλά για πάντα, και έτσι επέστρεψα με καινούργιο ποστ. Είναι λίγο λυπηρό να γράφω στο διαδίκτυο μόνο όταν κάτι δεν πάει καλά, αλλά δε βαριέσαι...Ο καθείς με τα χούγια του...
Μουτς, που λες και εσύ.
κορίτσια, ως γνώστης του ταγκό έχω να πω πως αν δεν έχεις συνηθίσει τα ψηλοτάκουνα είναι τόσο επίπονο όσο να στον φοράνε δια της βίας! Το τσάμικο είναι ο υπερτατος χορός! Ενώ είσαι με πολλούς τις φιγούρες τις κάνεις μόνος και λεβέντικα! Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι που σε βλέπω πίσω πλην όμως καραβοτσακισμένη. Από την άλλη, χαίρομαι!
Εγω να δεις πως χαιρομαι...
Που είσαι και μας ξέχασες;;;
Δώσε ένα σημείο ζωής, γράψε κάτι!
Περιμένω σινιάλο καπνού........
Λένε πως και η καθημερινότητα είναι σαν το βαλς. Οταν μάθεις τα "βήματα" πετάς.
:-/
Ζεις; Υπάρχεις στον κόσμο τούτο; Μου έλειψες πολύ...κάνε μια εμφάνιση-αστραπή, φόρο τιμής για όλους εμάς τους παλιογνωστούς σου!
fISHING se post χορού δεν ξανακούστηκε, τι άλλο θα δω. Ευχαριστώ για τον ωραίο χορό είπε το Μολυβένιο κουτσό στρατιωτάκι στην μπαλαρίνα και ξανακάθισε και αυτός στη ...κούτα του.!
Με λένε Κατερίνα Κασκαντίρη και μου αρέσει να γαμιέμαι ασύστολα από όλες τις τρύπες μου. Επειδή όμως είμαι ψιλομπάζο, αναγκάζομαι να πληρώνω για να μου κάτσουν (συνήθως Αλβανοί ή Πακιστανοί). Η μπουρδελο-οικογένειά μου που κατέχει τους Μύλους Μάρρα στην Κόρινθο με έστειλε στην Αθήνα να σπουδάσω Νομική αλλά εγώ το μυαλό μου το έχω στα κωλόμπαρα και στο πώς θα γεμίσω το μουνί μου με κρέας!
Post a Comment