Την ιστορία θα σας την γράψω στεγνά, με καφέ και τσιγάρο...Κανένας κοέν ή τζαρετ να προβοκάρει την σκέψη μου μουσικά. Σε αυτήν την ιστορία δεν υπάρχουν νότες. Υπάρχει μόνο καφές και τσιγάρο και ένα χάπι που κάνει βόλτες στο στομάχι μου. Δύο χάπια για την ακρίβεια, αλλά το ένα μάλλον τώρα βρίσκεται κάπου στον ατλαντικό και μου γνέφει στωικά.
Η ιστορία πάει κάπως έτσι.
Ηλιθιωδώς αποφασίζεις να κόψεις κάθε είδους σεξουαλικής επαφής. Για ένα χρόνο, για όσο πάρει, μάλλον για όσο αντέξεις. Στην αρχή όλα είναι καλά. Δεν το πολυσκέφτεσαι. Μετά αρχίζεις να θέλεις πάλι, αλλά έχεις ξεχάσει πως γίνεται. Όταν είσαι έτοιμος παίρνεις σβάρνα λόγγους και βουνά να βρεις κάποιον να μυρίζει από χιλιόμετρα σεξ.
Δυστυχώς βρίσκεσαι σε μια χώρα όπου οι άντρες την τεστοστερόνη την μετράν σε κυβικά εκατοστά μυικής μάζας και την σεξουαλικότητα σε τόνους αφτερσεϊβ και τζελ. Ανάμεσα στο πλήθος των χαρτογιακάδων με τα καρό πουκαμισάκια ψάχνεις κάποιον που να μην είναι σαν αυτούς. Τις περισσότερες φορές γυρίζεις σπίτι βρίζοντας την αποφασή σου να βρεθείς σε αυτήν την χώρα, τις υπόλοιπες γυρίζεις σπίτι με κάποιον που θα προτιμούσες να μην έχεις γνωρίσει.
Όλες τις φορές αισθάνεσαι απελπιστικά μόνος, και μυστηριωδώς καταλαβαίνεις ότι αυτό που χρειαζόσουν ήταν μια αγκαλιά. Aυτά παθαίνει όποιος ανοίγει το κουτί της πανδώρας. Στο τέλος μένει με την ανάμνηση ενός πολύ κακού σεξ, έναν άγνωστο να βολοδέρνει στο σπίτι, ένα χάπι να κάνει βόλτες στο στομάχι του και την ελπίδα την επόμενη φορά να βρει αγκαλιά. Ουπς, συγγνώμη, η ελπίδα είναι κλείσμενη ακόμα στο κουτί. Ούτε ελπίδα. Μένει στεγνός με καφέ και με τσιγάρα.
