Δεν έχω λόγια…Δεν έχω. Είμαι λίγο φοβισμένη. Κάθομαι σε γωνιές πάντα, με τα χέρια σταυρωμένα, με ελαφριά προτίμηση στην εμβρυακή στάση σώματος. Κάθομαι και παρατηρώ λίγο-λίγο τους ανθρώπους.
Καμιά φορά κάποιος έρχεται και μου απλώνει ένα χέρι. Από συνήθεια και χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, του δίνω και εγώ το δικό μου. Χορεύουμε ένα σύντομο βαλσάκι…
Τελευταίως είμαι πολύ διστακτική. Έχω ξεχάσει τα βήματα. Δε θυμάμαι αν το βαλς είναι χορός στα τρία ή στα δύο. Αν και ηγετικός χαρακτήρας προσπαθώ να ακολουθώ, να καταλάβω που το πάει ο καβαλιέρος. Εγώ είμαι η ντάμα…Είμαι? Ούτε αυτό το ξέρω. Δεν κάνω τίποτα. Αφήνω την αδράνεια να κάνει τη δουλειά της και εγώ μένω σώμα μετέωρο. Όταν τελειώνει ο χορός τα χέρια εκεί ανοιχτά σαν να βρίσκεται ο άλλος ακόμα εκεί, και μετέωρα, όπως και πριν.
Αν είμαι τυχερή, πριν προλάβει η βαρύτητα να μου υποδείξει την απουσία , έρχεται κάποιος καινούργιος, και το σώμα μου συνεχίζει να στροβιλίζεται…Όταν δεν είμαι και πολύ τυχερή, τα χέρια πέφτουν και τότε αποσύρομαι στην καινούργια μου γωνία την οποία και καταλαμβάνω με μεγάλη ευχαρίστηση.
Τελευταίως μια περίεργη παράλυση με ανησυχεί. Άμα τύχει και με χορέψουν, τα χέρια μου δεν υπακούουν πια κανέναν φυσικό νόμο. Μένουν στην ίδια θέση…Λίγο ανοιχτά, λίγο κλειστά, μετέωρα. Και έχω και έναν κόμπο. Μια ανησυχία μεγάλη. Οι γωνιές λιγοστεύουν και δεν έχω που να ξεκουραστώ. Και οι άνθρωποι λιγοστεύουν και δεν έχω που να ακουμπήσω…
Λένε ότι το βαλς είναι χορός ανάλαφρος, ζωηρός, μια πάει γρήγορα, μια αργά, αλλά πάντα έχει μια ενδόμυχη ηρεμία, μια αρμονία ξεχωριστή. Αν έχεις δε και σαράβαλη καρδιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να συντονιστούν τα μηχανικά σου μέρη με τις αποσαθρωμένες αρθρώσεις στον φρενήρη ρυθμό του βαλς…Έλα να σου δείξω…Εν-δυο τρια, Εν-δυο τρία…
