crisis #1

Να που χτύπησε...Πάνω που δήλωνα απερίφραστα ευτυχισμένη, απρόσκλητη μου χτύπησε την πόρτα, με χαιρέτησε και ήρθε να καθίσει στο κεφάλι μου την ώρα που συνεπαρμένη διάβαζα "the political music and the politics of music."

-Tι θέλετε εδώ κυρία μου?
-Εγώ τίποτα, εσείς όμως γιατί διαβάζετε κείμενα περί μουσικής και πολιτικής?
-Μα...

-Αν δεν απατώμαι, αρχιτεκτονική τελιώσατε, μεταπτυχιακά στην ιστορία και κριτική της αρχιτεκτονικής κάνατε...
-Μα...

-Ναι, ναι ξέρω...Κάνατε και κάτι ατελείς μουσικές σπουδές και σας αρέσει να ακούτε μουσική γενικώς και αορίστως.
-Κοιτάξτε. Να φτιάξω καφέ να τα πούμε? Αυτή η συζήτηση μπορεί να πάρει ώρες...

-Μπα, σύντομη θα είμαι. Θέλω να μου πείτε εδώ και τώρα τι σχέση έχει η αρχιτεκτονική με την μουσική και γιατί πάτε να γεφυρώστε τα αγεφύρωτα. Δεν σας φτάνουν τα άδεια βλέματα που παίρνετε ως απάντηση όταν απαντάτε στην ερώτηση "και εσείς με τι ασχολείστε"?
-Μα πρόκειται για παρανόηση. Απλά διατυπώνω πολύ απλοϊκά και γενικευτικά το πεδίο μου. Αλήθεια καμια φορά με κοιτάνε περίεργα, αλλά μάλλον γιατί νομίζουν ότι θα μιλήσω αφαιρετικά για την σχέση των δύο πεδίων. Να, σήμερα ας πούμε ο αγαπητός David μου έριξε ένα λοξό βλέμμα ολικής όταν του εξήγησα γιατί ενδιαφέρομαι στο συγκεκριμένο μάθημα. Κάτι σαν να μου έλεγε "μα καλά, αυτού του τύπου η διερώτηση είναι προσχολικού επιπέδου και είναι ολοφάνερο ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού, παρά σε μια σωρία αφαιρέσεων και γενικεύσεων."

-Δηλαδή θα μιλήσετε και επί του συγκεκριμένου? Τι θα προσφέρετε με αυτήν την έρευνα?
-Δεν ξέρω...Δηλαδή δεν ξέρω ακόμα...Καταλαβαίνετε, έχω έναν δισταγμό να σας εξηγήσω. Το ίδιο με ρώτησε και ο David. Τι ειρωνεία, ο ίδιος νόμιζε για τον εαυτό του ότι έχει να προσφέρει κάτι πολύ συγκεκριμένο και απτό στην ανθρωπότητα!

-Μου φαίνεται καλή μου προσπαθείτε να αποφύγετε την απάντηση. Να σας θυμίσω ότι όποια φορά έχετε μιλήσει για το θέμα σας η συζήτηση έφτασε στον ρόλο του μεταμοντέρνου, την διακειμενικότητα και το αδιέξοδό τους...
-Ναι αλλά εγώ θα κάνω κάτι άλλο...

-Τι?
-Δεν ξέρω ακόμα...Αφού σας είπα...Τώρα ξεκινάω...Μήπως να μην το κάνω? Είστε οιωνός? Ποιον να ρωτήσω? Πείτε μου ποιον...

Βούιζει η φωνή της στο κεφάλι μου και τώρα που σας γράφω...Μπορεί να είναι από την αγωνία μου για το πρώτο μου μάθημα στο μουσικό τμήμα. Μπορεί να είναι από φόβο ότι κάποια στιγμή σταδιακά θα αποβλάκωθω μέσα στ'αρχεία και στην αναζήτηση του θέματος όπου όλοι θα θέλουν να μάθουν περισσότερα γι αυτό. Μα τι περνάμε και εμείς οι καουπόισσες wannabe! Με αυτά και με αυτά, πάλι δε θυμήθηκα να σκεφτώ να βρω γκόμενο...Δε πειράζει...Μάλλον μετά από καμιά 5-6 χρονάκια...Ή όπως το είπε και ένας άλλος διανοούμενος, όταν δεν θα υπάρχει πια κάτι καλύτερο από το σεξ.

the concert

Σεπτέμβριος 2005
Boston China Town-New York China Town-Boston China Town. 12 ώρες ταξίδι για να ακούσω την πρώτη συναυλία του Keith Jarrett στην Βορειοανατολική ακτή, μετά από το fatigue syndrome.Δε θυμάμαι πολλά πράγματα...Μόνο την αναμονή μέχρι να εμφανιστεί, το πρώτο πλινκ και μετά ότι δάκρυζα...συνέχεια...Με κάθε αναπνοή, με κάθε βηματισμό σε άλλο ρυθμό, με κάθε κραυγή...Θυμάμαι και τα πέντε ανκόρ...Είναι η συναυλία που θυμάμαι σαν την στιγμή που ήθελα να χαθώ μέσα της για πάντα...

Σεπτέμβριος 2006
Ανοίγω τους κυριακάτικους New York Times...Leisure and Arts, και ανάμεσα στα πολλά άρθρα μια συνέντευξη με τον Keith. Θα βγάλει τον καινούργιο του δίσκο λέει, The Carnegie Hall Concert, εκεί που ήμουν και εγώ...Τρίβω τα μάτια μου-Αρχίζω και διαβάζω γραμμή προς γραμμή-Από την αρχή στο τέλος και ανάποδα και ξανά πάλι.

"Τhe emotional color of the hall in New York was so accepting and prepared and uncompromising and willing to go through whatever process I was going through. I could feel that before I even sat down...Could this really be true?"

Could this be true? ρωτούσα κι εγώ τον εαυτό μου τότε...

"Ιn my previous solo stuff I probably thought: 'Τhis is how you built a world. You start at pianissimo and you slowly built something.' No, maybe that's how you build a stack of cards. But worlds get exploded into existence, as well. There are these mini-worlds, some of which explode into being and there are other worlds that come into existence gently, and the whole thing is a macro-world."

Kαι έτσι ένιωθα εγώ...Σε κάθε μουσικό γύρισμα, σε κάθε crescendo, σε κάθε outburst, σε κάθε ξάφνιασμα...Εκεί που χαμογελούσα λίγο με το παιχνίδι του

"Carnegie Hall was an extremely good night for this. Not only is it the best example so far of what I'm talking about, but the audience is part of the music."

Kαι εκεί βρήκα τον εαυτό μου να εκπληρώνει ένα από τα πιο μακρινά του όνειρα...Να μπορώ να πω σήμερα ότι ήμουν κι εγώ εκεί, σε εκείνο το τώρα του καλλιτέχνη και ότι κάπου ανάμεσα στα χειροκροτήματα αυτής της ηχογράφησης, υπάρχει και το δικό μου...

Mαταιοδοξία?
Μπορεί...Αλλά της επιτρέπω αυτής της κυρίας να με κατακλήσει αυτήν την στιγμή που σας γράφω...Είναι πολυτέλεια να ζεις κάτι τέτοιο, κι εμένα αυτή η πολυτέλεια μου δωρίστηκε την πιο κατάλληλη στιγμή.

the party

Our house...In the middle of the street...Our House...

Όλα έτοιμα...Περίπου...Κάπου στις 02:00 μας περιμένει και διακοπή ρεύματος...

Αύριο περισσότερες φώτο!

υγ. η πρόσκληση μια δωρέαν προσφορά της Καλάμιτι στους απανταχού ιδρυματοποιήμενους

υγ2. Η Καλάμιτι πίνει Sierra Nevada Pale Ale, ακούει Da Da Da και είναι πολύ χαρούμενη...Από αύριο θα έχετε το aftermath...Ich lieb dich nichtdu liebst mich nicht

δείξε μου το πράμα σου, να σου πω ποιος είσαι...

Κωδικός: "The Thing"

Mέθοδος: Διαλέξτε ένα αντικείμενο και εξετάστε το μέσα από τις θεωρίες περί φετίχ, commodity, objecthood, thingness, gift, psyche, capitalism, material culture, mass culture, slavery, mass media, instrumentality, destruction, craftsmanship

Θεωρητικοί: Karl Marx, Marcel Mauss, Bruno Latour, Sigmund Freud, Jacques Lacan, Pierre Bourdieu, Jacques Derrida, Page DuBois, Martin Heidegger, Bataille, Walter Benjamin



Τhing(k) Once: UPIC (Unité Polyagogique Informatique du CEMAMu)
Tο 1977 ο Ξενάκης κατασκευάζει αυτό το περίεργο αντικείμενο υπό το όνομα UPIC: Μια διαδραστική επιφάνεια σχεδιασμού μουσικής. Το thing είναι υβριδιακό: μοιάζει με σχεδιαστήριο αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαδραστική επιφάνεια σχεδιασμού ως μέθοδος μουσικής σύνθεσης. Συνδέεται με έναν υπολογιστή Hewlett-Packard και το γραφικό αποτέλεσμα μεταφράζεται σε μουσική σύνθεση. Ο systran της μουσικής είναι εδώ, από την γλώσσα του σχεδιασμού στην μουσική γλώσσα. Τώρα και εσύ μπορείς να παίξεις μαζί του...Πρώτος πειραματισμός με αυτήν την γραφή οι Mycaenes.


Thing(k) Twice: Τheremin
To 1920 o Leo Theremin σχεδιάζει το Theremin, μια μηχανή αλλοίωσης του τονικού ύψους ανάλογα με την κίνηση των χεριών του καλλιτέχνη...Πάνω κάτω, μέσα έξω, εγώ και το μηχάνημα τώρα αυτοσχεδιάζουμε και κατασκευάζουμε ηλεκτρονικού τύπου μουσική...Πρώτη εκτέλεση ο Theremin το 1927 στην Νέα Υόρκη. Δεύτερη, το Swan του Saint-Saens από την Clara Rockmore το 1934 πάλι στην Νέα Υόρκη.


Thing(k) for a last Third Time: The Art of Noise
Το 1913 o Luigi Russolo, μέλος της ομάδας των Futurist γράφει το μανιφέστο που τα ξεκίνησε όλα. Ανάμεσα στα διάφορα υποστηρίζει πως η μουσική του τότε είναι η μουσική της πόλης, των ήχων της μηχανής, των αυτοκινήτων, των κορναρισμάτων, του φρενήρες πλήθους, μουσική είναι ο θόρυβος. Με ντουντούκες στο χέρι ανεβάζει παραστάσεις οι οποίες βρίσκουν τους καλλιτέχνες στο τέλος να βολτάρουν στη σκηνή παρέα με τα οπωρολαχανικά που τους εκσφενδονίζουν οι θεατές.

Δείξε μου λοιπόν και εσύ το πράμα σου, να σου πω ποιος είσαι...

Make it New!!!

Όταν η φράση του Ezra Pound "make it new" γινόταν το προπύργιο των μοντερνιστών ανα τον κόσμο, κανένας δε φανταζόταν πως αυτήν την φράση την βρήκε να κατοικοεδρεύει σε μια κινέζικη μπανιέρα της δυναστίας των μινγκ.

Ένας υποθετικός αναγνώστης του "Αυτός που έλεγε ναι" του Μπρεχτ επίσης δε θα φανταζόνταν ότι το κείμενο βασικά αποτελούσε την αγγλική μετάφραση του γιαπωνέζικου "No play" με τον συγγραφέα απλά να προσθεταφαιρεί κάποιες λέξεις από το πρωτότυπο.

Στην πρώτη μου ακαδημαϊκή συζήτηση, κάπου στην ανατολική ακτή, βρήκα το θέμα που μου πρότεινε ο καθηγητής μου απλά banal. Παρατηρώντας το βλέμμα μου βυθισμένο σε βαθιά βαρεμάρα, με κοίταξε απορρημένος και μου είπε "So what? Make it new!"

Δυο χρόνια μετά σκέφτομαι αν ακόμα μας καταδιώκει η νεωτερικότητα. Για την ακρίβεια σκέφτομαι αν ποτέ καταφέραμε να γίνουμε μοντέρνοι, αν καταφέραμε να πούμε κάτι καινούργιο...

κοριτσια, τωρα μπορούμε και μόνες μας...

Το να περπατάς στους δρόμους μιας αμερικάνικης πόλης ενέχει πολλές εκπλήξεις...Από ρήτορες σε πάρκα, άστεγους της γειτονιάς με πτυχία απ'το Berkeley, πλανόδιους μουσικούς με δεξιότητες που θα τις ζήλευε επαγγελματίας μέχρι αυτό... Γωνία Inman + Mass. Ave., ένας μεσαίος άνθρωπος με συνηθισμένο καλούπι, τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, σου απλώνει το χέρι για να σου δώσει αυτό το χαρτάκι με πολύτιμες πληροφορίες (sic)...Ποτέ δε διαβάζεις αυτό που σου δίνουν απευθείας...Περίμενεις λίγο, να μη σε βλέπει και κανείς, να έχεις στρίψει και κάπου, να λίγο παρακάτω, σε καμια είσοδο, πίσω από κανα αμάξι, ξεδιπλώνεις το πολυπόθητο χαρτάκι για να μάθεις τι θεωρεί αυτός ο άνθρωπος σημαντικό! Γίνονται πειράματα λέει, και οι γυναίκες θα μπορούμε επιτέλους να αναπαραγόμαστε χωρίς την συμμετοχή αρσενικών...Και που το βδελυρό, σκέφτηκα...Επιτέλους κάνει κάτι και η επιστήμη για να μας ανακουφίσει: τώρα είμαστε και εμεις ένα βήμα πιο κοντά στην αθανασία, και μάλιστα μόνες μας...Θλιβερό, αλλά μήπως μόνες μας δεν είμασταν και πάντα...

autumn suits me the best

Περιμένεις τα φύλλα να κιτρινίσουν…Όλο το χρόνο αυτό περιμένεις…Το καλοκαίρι είναι απλά η εποχή πριν, γι αυτό και ζει από την γενναιοδωρία σου…

Εκεί που όλα σβήνουν κατοικείς… Τους γκόμενους τους διαλέγεις ανάλογα με την υπόσχεση τέλους που φέρουν…Τους ερωτεύεσαι όταν τα λόγια τους μοιάζουν με λόγια χωρισμού…Είναι πιο ανθρώπινα έτσι, μου το είχες πει άλλωστε.

Δεν είναι η φθορά των πραγμάτων που σε σαγηνεύει…Θα ήμουν αφελής να ισχυριστώ κάτι τέτοιο…Είναι μάλλον μια απέχθεια για την βαρβαρότητα του να διαλαλείς ότι ζεις ακόμα…Σα να προσπαθείς να κρύψεις ένα μυστικό, όπως οι εραστές που αντί να απολαύσουν τον μοναχικό θάνατο του οργασμού, αγκαλιάζονται για να γιορτάσουν που γλυτώσανε…

Εσύ από την άλλη, όταν κάνεις έρωτα, προτιμάς την στιγμή μετά τoν οργασμό και πριν το πρώτο βλέμμα…Ακόμα ονειρεύεσαι τον εραστή που θα σου κάνει αυτήν την χάρη…Να πεθάνει μέσα στην σιωπή του αφού τελειώσετε…Για πάντα, και να μην ξαναπεί τίποτα…

Δε θυμάμαι αν είσαι όμορφη…Αλλάζεις συνέχεια και ποτέ δεν πρόλαβα να σε φωτογραφίσω…Όχι απότομα, πάντα μαλάκα και με τον χρόνο…Κάποια παραπάνω κιλά, ψαλιδιές από εδώ και από κει για κανα εξάμηνο μέχρι να βρεις πως σου αρέσουν καλύτερα τα μαλλιά σου, και μετά ξανά αδύνατη, λίγο πιο μαυρισμένη κάποια άνοιξη, πολύ πιο άσπρη κάποιο καλοκαίρι…We are ugly but we still have the music, μου έλεγες και μουρμούριζες το Chelsea Hotel#2 προς τιμήν του αγαπημένου σου τροβαδούρου…

Ξέρεις, πέρασα κάτω από το σπίτι σου χθες…Εσένα δε σε είδα, αλλά άκουσα το πιάνο, να μουρμουράει…Koln Concert, γιατί μοιάζει με τον ήχο που κάνουν το φθινόπωρο τα δέντρα στο Montreal…Κάθησα και το άκουσα κι εγώ μαζί σου, τα πλήκτρα του πιάνου, τις αναπνοές του Jarrett, τις σιωπές σου, τα βήματα σου σε έναν άλλον ρυθμό…Το φθινόπωρο σου πάει καλύτερα, ξέρεις…Autumn suits me the best, να πεις κι εσύ όταν ρωτήσουν.